Πάλι…
Ένας 11χρονος ξυλοκοπήθηκε μέχρι λιποθυμίας στο προαύλιο ενός σχολείου.
Μια συμμορία την «έστησε» σε μαθητή εκτός χώρου του σχολείου.
Μια μαθήτρια αρνείται να πάει σχολείο και κλαίει όλη μέρα, χωρίς να μπορεί να πει γιατί.
Έγινε διαδικτυακός διασυρμός ενός άλλου μαθητή.
Και πάλι…
Η αξιολόγηση των καθηγητών δεν μπορεί να μη γίνει!
Είναι «απαραίτητες» οι θεωρητικές επιμορφώσεις με τα «αόρατα» αντικείμενα και την «ουσιαστική» εφαρμογή.
Οι γονείς θεωρούνται παντογνώστες ώστε να μπορούν να αποφασίζουν για το είδος και τη διαχείριση των δυσκολιών των παιδιών, αλλά και για το κατάλληλο σχολικό πλαίσιο.
Οι ψυχολόγοι παίρνουν μόρια ως αναπληρωτές αν είναι γονείς, όχι όμως αν έχουν εργαστεί δέκα χρόνια εκτός σχολείου στο αντικείμενό τους.
Πρέπει να συμπληρώνεις δεκάδες χαρτιά καθημερινά αν είσαι εκπαιδευτικός, για να λένε στα υπουργεία πόσο άρτια εφαρμόζονται τα υπέροχα «προγράμματά» τους.
Σου ζητούν έμμεσα να γράφεις για τη δουλειά σου στα σχολεία και όχι να κάνεις δουλειά.
Αλλά πάλι…
Έδειραν το παιδί σου και δεν έκανες τίποτα από φόβο μήπως γίνουν τα πράγματα χειρότερα.
Το παιδί σου χτύπησε ένα άλλο παιδί, αλλά θεώρησες ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου πει εσένα για το παιδί σου. Ξέρουν άλλωστε ποιος είσαι εσύ και πού θα μπλέξουν αν σου μιλήσουν(!).
Είδες να ασκείται βία σε συμμαθητή σου, αλλά σκέφτηκες ότι δεν είναι δική σου δουλειά.
Δέχτηκες βία και, αντί να φοβούνται οι άλλοι πως θα τους καταγγείλεις, φοβάσαι εσύ να κυκλοφορήσεις.
Ως καθηγητής, βλέπεις παραβατική συμπεριφορά ενός μαθητή, αλλά σκέφτεσαι ότι θα μπλέξεις αν ανακατέψεις γονείς και διευθυντή.
Ως διευθυντής, είσαι πολύ αυστηρός όταν γίνεται φασαρία στην τάξη ενός καθηγητή, αλλά δεν κάνεις τίποτα όταν ένας μαθητής του σχολείου σου εκφοβίζει άλλους επανειλημμένα… ειδικά αν είναι γόνος γνωστής οικογενείας της μικρής σου πόλης.
Η κόρη σου δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση, αλλά έμεινες αμέτοχος επειδή σεβάστηκες την επιθυμία της να μη γίνει γνωστό για να μη γίνει ρεζίλι… εσύ που αναστατώνεσαι και βρίζεις αν σου βάλει λάθος ζάχαρη στον καφέ σου το παιδί στην καφετέρια.
Διοργανώνεις/μιλάς/συμμετέχεις σε ημερίδες επί ημερίδων, αλλά πάντα καταλήγεις στο ότι οι άλλοι δεν βοήθησαν όπως έπρεπε και ότι δεν έχει νόημα τελικά να προσπαθείς μόνος… Πότε το έκανες αλήθεια;
Δεν τόλμησες να ξεβολευτείς από την εικονική σου πραγματικότητα και να αναλάβεις δράση και ευθύνη.
Είπες ψέματα στον εαυτό σου!
Μίλα… Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος, και έχεις υποχρέωση να φροντίζεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου με πράξεις! Άλλαξε την εξίσωση να αλλάξει το αποτέλεσμα!
Γράφει η
Καραθανάση Όλγα-Παναγιώτα, Ψυχολόγος
Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας Δήμου Τρίπολης
Share this post
