«Δεν έχω ανάγκη κανέναν! Θέλω την ανεξαρτησία μου! Μπορώ να τα καταφέρω μόνος, χωρίς να έχω πάνω από το κεφάλι μου κανέναν. Δεν μπορώ τις δεσμεύσεις! Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του. Με νοιάζει να είμαι εγώ καλά!»
…Και η λίστα τέτοιων δηλώσεων μπορεί να πάρει μεγάλη έκταση. Και πολλοί θα θαυμάσουν αυτή τη λίστα, άλλοι θα τη ζηλέψουν, άλλοι θα αναρωτηθούν τι έκαναν λάθος και δεν μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι. Και πολλοί λίγοι θα στενοχωρηθούν γι αυτές τις δηλώσεις, πολλοί λίγοι θα προσπαθήσουν να κατανοήσουν πώς δημιουργήθηκαν και ελάχιστοι τελικά θα βοηθήσουν. Διότι ζούμε σε μια κοινωνία του «τα κάνω όλα και συμφέρω», του «είσαι θαυμαστός αν δεν έχεις ανάγκη κανέναν», του «η ευαλωτότητα είναι ανικανότητα» και του «η ανάγκη για μοίρασμα είναι εξάρτηση». Αυτά βέβαια ίσως να είναι το καμουφλάζ. Ίσως ζούμε σε μια κοινωνία που δεν αντέχει να εκφράσει συναίσθημα, σε μια κοινωνία που κρύβει πίσω από κάποιους με «ικανότητες» άλλους που δεν μπορούν να αναλάβουν καμία ευθύνη, σε μια κοινωνία που η συντροφικότητα και η ανακάλυψη του εαυτού προκαλούν πανικό, σε μια κοινωνία που επικρατεί ο ψευδό αλτρουισμός και το σχήμα του οσιομάρτυρα.
Πριν προλάβεις λοιπόν να κλείσεις θέση για να μπεις στη λίστα των παραπάνω δηλώσεων ή πριν υπερπροσπαθήσεις για να συνεχίσεις να πληροίς τις προϋποθέσεις «ικανότητας και αξίας» που αυτές πρεσβεύουν, ίσως χρειάζεται να αναρωτηθείς γιατί είναι τόσο σημαντικό τελικά για κάποιον να μην έχει ανάγκη κανέναν. Ίσως γιατί:
- Μικρός να αναγκάστηκε να τα κάνει όλα, επειδή του το απαίτησαν, επειδή δεν είχε επιλογή…
- Δεν μπόρεσε να εμπιστευτεί ποτέ κανέναν, να αφεθεί και να νιώσει ασφάλεια
- Έπαιρνε τα πάντα από τους γονείς του, εκτός από συναίσθημα, ίσως να μην είχε καν γονικές φιγούρες να βασιστεί
- Αδυνατεί να εκφράσει ανάγκες, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει συναίσθημα
- Με αυτή τη «στρατηγική» επιβίωσε στο παρελθόν από τραυματικά γεγονότα
- Μπορεί να μην τον είδαν ή να μη τον άκουσαν όταν ήταν πολύτιμο, όταν κραύγαζε να γίνει ορατός, όταν κραύγαζε να ακουστεί…
Ίσως λοιπόν όλη αυτή η «παντοδυναμία» να είναι απλά μια ακάλυπτη ανάγκη σου που πρέπει να ακούσεις και να φροντίσεις να καλυφθεί κόντρα σε ένα κοινωνικό σύνολο που «κακόμαθε» από την υπερπροσφορά, κόντρα στον εαυτό σου που κακοποίησες, επειδή εγκλωβίστηκες σε κάτι από το οποίο πήρες κάποτε θαυμασμό και αποδοχή, κάτι με το οποίο κέρδισες κάποτε μια μάχη. Είσαι άνθρωπος και είναι υπέροχο τελικά να «έχεις ανάγκη»…
Γράφει η Όλγα-Παναγιώτα Καραθανάση,
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια MSc, Γνωσιακή-Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία Διά ζώσης και διαδικτυακές συνεδρίες Συμβουλευτικής Παιδιών-Εφήβων-Ενηλίκων, Θεραπεία Ζεύγους, Χορήγηση ψυχομετρικών τεστ σε παιδιά και ενήλικες, e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Share this post
