Μεγαλώνουμε. Κάθε μέρα και κάθε λεπτό. Γιατί αυτή είναι η φύση μας. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μόνο βιολογία. Θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη σε πολλές «κατηγορίες», αλλά αυτή τη φορά ας χρησιμοποιήσουμε μόνο το σώμα και την ψυχή. Με βάση αυτές λοιπόν τις «κατηγορίες» ο άνθρωπος μεγαλώνει και στο σώμα και στην ψυχή.

Το να μεγαλώνεις ή, όπως λέμε, να γερνάς οι άνθρωποι το έχουμε για κακό, αφού το έχουμε συνδεδεμένο με όλα αυτά που ο άνθρωπος δεν μπορεί πια να κάνει. Αυτό μας ενοχλεί. Το να μην μπορούμε πια σωματικά ή ψυχικά.

Κάποιοι θεωρούν ότι το να μεγαλώνεις και να ενηλικιώνεσαι ψυχικά είναι θέμα επιλογής. Πως εμείς αποφασίζουμε αν θα μας συμβεί ή όχι. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό, γιατί και αυτή η ενηλικίωση συμβαίνει όπως και η σωματική, συνέχεια και χωρίς να το καταλαβαίνεις. Από τη μια μέρα στην άλλη πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται από το ουράνιο τόξο, τους σχολικούς βαθμούς, το φοιτητικό διαμέρισμα μέχρι παιδιά, οικογένεια, ευθύνες, καριέρα… Αυτή η σειρά δεν είναι ίδια για όλους, αλλά το κοινό είναι ότι όλοι μας αλλάζουμε στάδια χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς ποια μέρα γίνεται η αλλαγή.

Μεγαλώνοντας χάνουμε κάποιες από τις δεξιότητες που είχαμε ως παιδιά και αναπτύσσουμε κάποιες καινούργιες. Μια από αυτές που χάνουμε –και ίσως η πιο σημαντική– είναι η δυνατότητά μας να ονειρευόμαστε χωρίς όρια και  φόβο, με παντελή άγνοια κινδύνου. Αυτή η δεξιότητα είναι δύσκολο να την ξαναποκτήσεις αφού τη χάσεις. Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να ονειρευτεί αλλά ταυτόχρονα να θέτω όρια, αφού ως ενήλικας ξέρω τι θεωρείται πιθανό και τι απίθανο. Ή μήπως όχι;

Οι πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις φτιάχτηκαν από κάποιους που τόλμησαν να ονειρευτούν. Όπως, για παράδειγμα, ο Ουόλτερ Έλιας Ντίσνεϊ, που δημιούργησε έναν κολοσσό βασισμένος σε ένα ποντίκι και ένα όνειρο. Έστω κι αν τόλμησε να φανταστεί την επιτυχία που ακολούθησε, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι μπορούσε να προβλέψει το μέγεθός της.

Αυτό είναι που χρειαζόμαστε κι εμείς για να πετύχουμε τη δική μας προσωπική επιτυχία. Πρέπει να μάθουμε να ονειρευόμαστε ξανά, χωρίς όρια και περιορισμούς. Κι αν μεγαλώνοντας ξεχάσαμε πώς γίνεται αυτό; Θα μάθουμε ξανά. Και κάθε φορά θα πηγαίνουμε ένα βήμα παραπέρα. Ξανά και ξανά. Κι όλα τα άλλα θα έρθουν.

Share this post