Κάποτε είχα διαβάσει το εξής: «Ο νόμος είναι ο ιστός της αράχνης. Τα μεγάλα έντομα μπορούν να τον σκίζουν και να ξεφεύγουν, ενώ τα μικρά έντομα παγιδεύονται και τρώγονται».

Η κυβέρνηση, οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, καθημερινά μας δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο, το οποίο δεν μπορούν να κρύψουν όσα μασκαριλίκια κι αν κάνουν. Δεν καταδικάζουν κανέναν αληθινό εγκληματία, κανέναν που έχει πράξει σοβαρό αδίκημα, κανέναν από όλους εκείνους που οδήγησαν στην εξαθλίωση χιλιάδες ανθρώπους. Όχι, όλη τους η αυστηρότητα εξαντλείται στον κουλουρά που θα πουλήσει ένα κουλούρι και σε μια γυναίκα 90 χρονών η οποία απλώς προσπάθησε να βγάλει τα προς το ζην πουλώντας κάποια καλτσάκια.

Μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας, η οποία έχει την αξιοπρέπεια να προσπαθεί και σε αυτή την ηλικία για τη ζωή της, για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά της. Και πραγματικά, είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν ένα κράτος που θέλει να θεωρείται δίκαιο να μην καταδικάζει κανέναν αληθινό εγκληματία και να εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα σε ανθρώπους που απλώς μάχονται για τη ζωή τους, σε απλούς φτωχούς ανθρώπους. Πραγματικά, μόνο ντροπή μπορεί να αισθανθεί κάποιος για την απανθρωπιά και την κοινωνία, η οποία «καταπίνει την κάμηλον».

Όλα μας τα προβλήματα, όλη την ανηθικότητα της κοινωνίας μας, τα πλήρωσε μια υπερήλικη γυναίκα. Δεν πρέπει να καταδικαστεί η γυναίκα των 90 ετών, αλλά το κράτος μας και οι άνθρωποι που το αποτελούν.

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Share this post