Συχνά χρειάζεται μία εισαγωγή εν είδει συστάσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα τα δείχνουν οι απαντήσεις της γενικής διευθύντριας των Αγγέλων της Χαράς και ηθοποιού Αγγελικής Βούλγαρη. Όπου «όλα» σημαίνει ήθος, πάθος, δημιουργία, στόχος, όραμα, ευαισθησία και ενσυναίσθηση.

Πώς προέκυψε η επιλογή της επωνυμίας της οργάνωσής σας; Με άλλα λόγια, γιατί αυτοαποκαλείστε «άγγελοι»;

Το όνομα προέκυψε όταν σιγά σιγά από τις πρώτες επισκέψεις μας στα νοσοκομεία αρχίσαμε να παρατηρούμε τις εκφράσεις των ανθρώπων, που δεν περίμεναν να μας δουν ποτέ μέσα στο δωμάτιό τους με αυτά τα παρδαλά κοστούμια και τα περίεργα καπέλα. Στην αρχή περίεργα, σκεφτικά. Μετά όμως κάποια πρόσωπα άρχισαν να λάμπουν. Σαν να μπαίνει λίγο περισσότερο φως. Αυτό νιώσαμε. Και μας φάνηκε «αγγελικό».

Νομίζω πως κατά κύριο λόγο οι δράσεις σας απευθύνονται σε παιδιά και ηλικιωμένους. Πώς καταλήξατε σε αυτό τον προσανατολισμό;

Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι είναι δύο ομάδες με πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι και «εύθραυστοι». Πόσο μάλλον όταν βιώνουν δύσκολες καταστάσεις λόγω κάποιας ασθένειας ή λόγω εγκατάλειψης.

Δίνετε παραστάσεις και κάνετε δράσεις σε νοσοκομεία. Τουλάχιστον στην αρχή των συνεργασιών σας δυσκολευτήκατε στη συνεργασία σας με αυτούς τους χώρους;

Ακόμα δυσκολευόμαστε. Ναι όντως, στην αρχή ήταν δύσκολο να αποδεχτεί ο κόσμος ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από τους γονείς των παιδιών μέχρι τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Ο κόσμος έχει συνδυάσει τέτοιους χώρους, όπως είναι τα νοσοκομεία, με τον πόνο, την ταλαιπωρία, τα νεύρα. Η αλήθεια είναι ότι εμείς προσπαθούμε να αντιταχθούμε σε όλα αυτά. Όπλα μας είναι το χαμόγελο, η ειλικρινής στάση, ο σεβασμός. Ένα άγνωστο τοπίο για τα ελληνικά δεδομένα, για να λέμε την αλήθεια. Kαι ένα δύσκολο project. Aλλά εμείς το πιστεύουμε και το ακολουθούμε με όλη μας την καρδιά.

Σε περιβάλλοντα δύσκολα και καταστάσεις οδυνηρές, όπως η αρρώστια, πόσο μπορεί να χωρέσει η χαρά;

Η χαρά για εμάς είναι απόρροια της ελπίδας. Σε αυτή την ποιότητα της χαράς αναφέρονται οι Άγγελοι με τη δράση τους. Η ελπίδα λοιπόν δεν χρειάζεται να χωρέσει σε κανένα περιβάλλον, χρειάζεται να αναγεννηθεί μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Έχετε σταθερή, εβδομαδιαία, αν δεν απατώμαι, παρουσία στα νοσοκομεία. Υπάρχει λόγος που οι δράσεις σας έχουν σταθερότητα;

Ποντάρουμε στη σταθερότητα των δράσεών μας κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον, δίνει την ευκαιρία στον Άγγελο να χτίσει μία σχέση με το κάθε παιδί ή με τον κάθε ηλικιωμένο. Να πάει λίγο πιο βαθιά. Χτίζεται μία σχέση. Δεύτερον, μας επιτρέπει να δώσουμε ένα στίγμα ελπίδας. Για ανθρώπους που μένουν μέσα σε τέτοιους χώρους εβδομάδες και μήνες (νοσοκομεία) ή και για το υπόλοιπο της ζωής τους (μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων) μία τέτοια συνεχής παρουσία μπορεί να γιάνει τη λαβωμένη ελπίδα τους. Να τους δώσει ξανά ένα νόημα. Ο άλλος αρχίζει να σε εμπιστεύεται, να σε πιστεύει, να πιστεύει στον συνάνθρωπο, σταματά να νιώθει παρατημένος και απογοητευμένος. Μπαίνει ξανά στο παιχνίδι.

Γράφετε επί τούτω θεατρικά έργα ή παρουσιάζετε έργα άλλων;

Τα θεατρικά έργα είναι δικά μας και για εμάς αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μέσα από τα έργα μας προτείνουμε συγκεκριμένες αξίες, όπως η πίστη, η εσωτερική δύναμη, η ελπίδα, η αποδοχή, η αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τον συνάνθρωπο. Τα έργα αποτελούν για εμάς μία αφορμή για να υπενθυμίζουμε κάποιες ποιότητες που μέσα μας ξεχνιούνται όταν περνάμε δύσκολα.

Πείτε μου μία παράσταση που δώσατε σε παιδιά και μία που δώσατε σε ηλικιωμένους και έχει μείνει στην καρδιά σας.

Πρόσφατα κλήθηκα να παίξω την παιδική παράστασή μας σε μία μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Ήταν η πρώτη φορά που το επιχειρήσαμε αυτό. Το θέμα είναι ότι μέσα στη μονάδα αυτή φιλοξενείται η ίδια μου η μητέρα, η οποία πάσχει από άνοια και η οποία δεν με είχε δει ποτέ να παίζω θέατρο όσο ήταν ακόμα καλά. Δεν θα ξεχάσω με το πέρας της παράστασης αυτή την υπόκλιση. Έσκυψα και έμεινα κάτω λαχανιασμένος λες και ξεφορτώθηκα το μεγαλύτερο βάρος της ζωής μου. Την προηγούμενη μέρα ήταν η Γιορτή της Μητέρας. Της το αφιέρωσα (μαρτυρία του «Αγγέλου» Βασίλη Παναγιωτίδη).

Από παιδικές παραστάσεις πρόσφατα παίξαμε σ’ ένα ειδικό δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές δεξιότητες. Ξέρετε, από αυτά τα παιδιά που είναι όλο αγάπη. Δεν θα ξεχάσω το σημείο που ένα κορίτσι γαντζώθηκε πάνω μου και για τα επόμενα 3 με 4 λεπτά συνέχιζα να παίζω τον ρόλο «διπλάσια». Είναι μοναδικές οι στιγμές που ζούμε με αυτά τα παιδιά. Πολλές φορές μετά τις συναντήσεις μας με τέτοια παιδιά πιστεύουμε ότι εμείς πήραμε περισσότερα από όσα δώσαμε. Είμαστε γεμάτοι ευγνωμοσύνη που μπορούμε να προσφέρουμε το ταλέντο μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Τι ακριβώς γίνεται με τα οne to οne groups;

Επισκεπτόμαστε ένα ένα τα δωμάτια των παιδιών που βρίσκονται σε ογκολογική μονάδα και αναλόγως με τη διάθεση του κάθε παιδιού και τη δεδομένη ιατρική κατάστασή του ξεκινάμε ένα παιχνίδι αλληλεπίδρασης με ένα τραγούδι ή με έναν αυτοσχεδιασμό της στιγμής ή ακόμα και με μία απλή συζήτηση και αυτό έχει να κάνει κάθε φορά με αυτό που εισπράττουμε από το παιδί. Αναλόγως το παιδί. Έχει υπάρξει περίπτωση που έχουμε κολλήσει 40 λεπτά σε ένα μόνο δωμάτιο. Κάθε φορά είναι μία έκπληξη.

Κάνετε επισκέψεις σε μονάδα νεογνών και σε μονάδα εντατικής θεραπείας (special groups). Δηλαδή;

Επισκεπτόμαστε τα νεογέννητα που τις περισσότερες φορές είναι πρόωρα και χρήζουν εντατικής φροντίδας και τα παιδιά που νοσηλεύονται στο τμήμα της εντατικής. Η ιδέα είναι στη μεν πρώτη περίπτωση να προσπαθήσουμε να μεταγγίσουμε λίγη από τη χαλαρωτική και θεραπευτική δύναμη της μουσικής στα βρέφη που μόλις έχουν κάνει την «προσγείωσή» τους στον κόσμο μας και στη δεύτερη περίπτωση να προσπαθήσουμε να σταθούμε στο πλευρό των παιδιών που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή με τη μουσική πάλι. Πιστεύουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις αναπτύσσεται και ξετυλίγεται μία αόρατη σύνδεση, που τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που ονομάζουμε «συντροφιά».

Για ποιο λόγο δημιουργήσατε εσείς προσωπικά  τους Αγγέλους της Χαράς;

Για μένα ήταν θέμα ζωτικής σημασίας. Όπως λέει και η νύφη στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα: «δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς…». Είναι βαθιά ανάγκη μου να θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία των ανθρώπων που πάσχουν και –όπως και όσο μπορώ– να βοηθώ να απομακρυνθεί ο φόβος και η μοναξιά από τις ανθρώπινες ψυχές. Μπορεί να φαίνεται λίγο περίεργο, αλλά αυτό ξέρω να κάνω. Τόσο απλά.

Σκέφτεστε να διευρύνετε τις δράσεις και σε άλλες κοινωνικές ομάδες;

Υπάρχουν σκέψεις, ναι. Έτσι κι αλλιώς το σύνθημά μας είναι «όπου υπάρχει ανάγκη». Το ζήτημα όμως πάντα για εμάς και το στοίχημα, αν θέλετε, είναι να κάνουμε σταθερά βήματα με προσοχή και φροντίδα και να μπορούμε να δίνουμε στους συνανθρώπους μας κάτι αληθινό και ουσιαστικό. Μας ενδιαφέρει η ποιότητα των υπηρεσιών και όχι η ποσότητα.

Πώς συντηρείστε ως οργανισμός;

Έχουμε έναν κύριο χορηγό και κατά καιρούς δεχόμαστε δωρεές και χορηγίες και από άλλους φορείς που θέλουν να στηρίξουν το έργο μας, επιτρέποντάς μας έτσι να δημιουργήσουμε νέες δράσεις και να επισκεφτούμε ακόμα περισσότερους φορείς και στην Αθήνα, αλλά και στην επαρχία, χαρίζοντας ακόμα περισσότερη χαρά.

Η τέχνη απαλύνει τον πόνο;

Η τέχνη είναι από μόνη της θεραπευτική και λειτουργεί σαν βάλσαμο σε κάθε ψυχή. Για μένα όμως έχει έναν ακόμα ανώτερο σκοπό: ο σκοπός της τέχνης είναι πνευματικός. Συνεπώς όχι μόνο απαλύνει τον πόνο, αλλά μας οδηγεί και πιο κοντά σε αυτό που είμαστε πραγματικά. Το να έρθεις πιο κοντά στον εαυτό σου αποτελεί το βάλσαμο για κάθε πόνο.

Μέσα στα χρόνια που ασχολείστε με τους Αγγέλους της Χαράς τι έχετε μάθει;

Ότι δεν μπορείς να δώσεις αν δεν είσαι. Πιο απλά, δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα στον συνάνθρωπο, είτε αυτό είναι χαρά είτε ελπίδα είτε φροντίδα, αν πρώτα δεν το έχω ανακαλύψει και βιώσει σε κάποιο βαθμό μέσα μου.

Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «παραίτηση»;

Η παραίτηση είναι χάσιμο της ελπίδας, δηλαδή θάνατος. Ο άνθρωπος πεθαίνει μόνο όταν χάσει την ελπίδα του. Γι’ αυτό κι ο σοφός λαός μας λέει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Θα παράφραζα το ρητό λέγοντας ότι ο άνθρωπος πεθαίνει όταν πεθάνει η ελπίδα μέσα του.

Οι Άγγελοι της Χαράς από το 2014, όταν και πήραν νομική υπόσταση, είναι μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με στόχο να απαλύνει και να κάνει πιο ευχάριστη την καθημερινότητα των ανθρώπων που βιώνουν μία δύσκολη περίοδο στη ζωή τους. Για να το πετύχει αυτό, απασχολεί επαγγελματίες καλλιτέχνες (ηθοποιούς, μουσικούς, τραγουδιστές, ζωγράφους, μουσικοθεραπευτές) ειδικά εκπαιδευμένους, που έχουν και αυτοί κοινό όραμα να βοηθήσουν συνανθρώπους μας που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ώστε να ανοίξουν και πάλι ένα παράθυρο στην ελπίδα.

Κυβέλη Χατζηζήση,
Δημοσιογράφος – Στέντορας

Share this post