Ξεχωρίζοντας στον χώρο του αθλητισμού, αφού κατέκτησε για τη χώρα μας το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο να βγει τότε το αγώνισμα του βάδην από την αφάνεια, η Αθανασία Τσουμελέκα έχει κερδίσει για πάντα τις καρδιές μας. Ιδιαίτερα απλή και προσιτή ως άνθρωπος, με ευλαβικό προγραμματισμό και πειθαρχία σε ό,τι καταπιάνεται, μας μίλησε για τη νέα σελίδα στη ζωή της –την υποκριτική και το θέατρο–, με τα οποία παθιάζεται, στα οποία αφοσιώνεται και τα οποία υπεραγαπά προσπαθώντας καθημερινά να γίνεται όλο και καλύτερη. Την ευχαριστούμε για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο stentoras.gr.
Αθανασία, θα σε γυρίσω κάποια χρόνια πίσω, και ξέρω ότι έχεις απαντήσει στην ερώτησή μου άπειρες φορές, αλλά θα ήθελα να πεις και στο κοινό μας πώς ένιωσες όταν κέρδισες το χρυσό μετάλλιο και ανέβηκες στο υψηλότερο βάθρο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Θυμάσαι την αίσθηση;
Με πηγαίνεις 20 χρόνια πίσω. Σε πρωτόγνωρες και συγκινητικές στιγμές. Τα είχα χαμένα τότε. Παρακολουθούσα τους αθλητές. Προσπαθούσα και εγώ να κάνω όσα έκαναν και εκείνοι που είχαν κερδίσει Ολυμπιακούς Αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα. Όταν ανέβηκα στο βάθρο, ένιωθα σαστισμένη, σαν να μην πίστευα ότι το ζω αυτό. Μου είχε περάσει από το μυαλό στις προπονήσεις, αλλά αλλιώς είναι να το ζεις, να είναι αληθινό. Ένιωσα και έκτοτε νιώθω πολύ περήφανη.
Όταν μπήκες σε αυτήν τη διαδικασία, να συμμετάσχεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πίστευες ότι θα τα καταφέρεις; Τι σκεφτόσουν κατά την προετοιμασία σου;
Παρόλο που είναι ένα αγώνισμα όχι ιδιαίτερα γνωστό, είχα ήδη περάσει πολλές δοκιμασίες με καλές επιδόσεις. Σε τοπικούς αγώνες, βαλκανικούς, πανευρωπαϊκούς, παγκόσμιο πρωτάθλημα… Είχα μια εικόνα για τον εαυτό μου, για τα όριά μου και το τι μπορώ να καταφέρω. Είχα μια ελπίδα και σκεφτόμουν «ναι, μπορώ, γιατί όχι;». Άλλωστε, ως άνθρωπο, με διακρίνει η αισιοδοξία, και παρόλο που υπάρχουν στιγμές που απογοητεύομαι και κουράζομαι, υπερισχύουν το πάθος και η αφοσίωση σε ό,τι καταπιάνομαι. Αυτό που σκεφτόμουν έντονα κατά την προετοιμασία μου και το υποστηρίζω μέχρι και σήμερα για κάθε δραστηριότητά μου είναι πως, όταν βάζω στόχο, άσχετα με το αποτέλεσμα, προσπαθώ για την επίτευξή του μέχρι τέλους και με όλες μου τις δυνάμεις.
Γιατί, από όλα τα αθλήματα, επέλεξες το βάδην;
Δεν το επέλεξα εγώ, εκείνο με επέλεξε! Όταν ήμουν μικρή, ήμουν γενικά μαζεμένο παιδάκι, παχουλό και χωρίς κάποιο ταλέντο – έτσι θεωρούσα τον εαυτό μου. Φοίτησα σε αθλητικό γυμνάσιο όπου υπήρχε η αντίληψη πως τα δρομικά αγωνίσματα υποστηρίζονται από παιδιά που δεν είναι παχουλά. Στο τέλος κάθε προπόνησης, λοιπόν, παρέμενα στο στάδιο και έτρεχα μόνη μου με σκοπό να αδυνατίσω. Κάποιες στιγμές κουραζόμουν και ξεκίνησα να περπατώ γρήγορα και να εκτελώ την τεχνική του βάδην ασυναίσθητα. Με είδε ο προπονητής μου και… έτσι ξεκίνησαν όλα. Και έχασα τα κιλά μου, και ασχολήθηκα με τον πρωταθλητισμό στο βάδην.
Ένιωσες ποτέ πως για τον πρωταθλητισμό στερήθηκες συνήθειες ή απολαύσεις στην καθημερινότητα; Εξόδους με φίλους, φαγητό κτλ.;
Όταν κάνεις κάτι με αγάπη και με πάθος, δεν νιώθεις στέρηση. Δεν με πείραζε που ακολουθούσα ένα πρόγραμμα συντήρησης και πειθαρχίας. Ο αθλητισμός έφερε στη ζωή μου μοναδικές στιγμές. Μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό. Να γνωρίσω τον κόσμο μακριά από την πατρίδα μου, την Πρέβεζα. Είχα δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας, με τον Πύρρο Δήμα και τη Βούλα Πατουλίδου να κατακτούν μετάλλια για τη χώρα μας, και είχα ενθουσιαστεί. Ήταν το έναυσμα να θέλω να γίνω καλύτερη, κι ας έχανα στιγμές ξεκούρασης ή διασκέδασης από την καθημερινότητά μου.
Τον τελευταίο καιρό, μας έχεις εκπλήξει ευχάριστα καθώς ασχολείσαι και με την υποκριτική. Πώς προέκυψε η ενασχόληση με αυτή; Ήταν πάντα το όνειρό σου; Ανταγωνίστηκε την αγάπη σου για τον αθλητισμό;
Καταρχάς, τον αθλητισμό δεν το πολυσκέφτηκα. Δεν πρόλαβα να τον αγαπήσω, δεν πρόλαβα να πω ότι θέλω να κάνω αθλητισμό γιατί ήμουν ήδη μέσα σε αυτό τον χώρο από πολύ μικρή, τον γνώριζα, δεν μου έλειπε. Το μικρόβιο της υποκριτικής φώλιασε μέσα μου όταν σε μια παράσταση του σχολείου είχα συμμετάσχει σε έργο του Δημήτρη Ψαθά.
Η υποκριτική, λοιπόν, ήταν κάτι το οποίο ονειρευόμουν και αγαπούσα από παιδί. Ήθελα να ασχοληθώ με αυτή, το σκεφτόμουν πολύ. Όμως τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ να ψάξω πώς θα γίνω ηθοποιός, αλλά και η ίδια η επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωνα δεν πρόσφερε ιδιαίτερες καλλιτεχνικές επιλογές. Ο συντηρητισμός της επαρχίας δεν σου άφηνε το περιθώριο να σκεφτείς ότι μπορείς να ταξιδέψεις στην Αθήνα και να ψάξεις για σπουδές εκεί. Το επάγγελμα του ηθοποιού θεωρούνταν αμφιλεγόμενο και πολύ μοντέρνο για τα δεδομένα της κοινωνίας όπου μεγάλωνα τότε.
Ο αθλητισμός και η υποκριτική είναι μεγάλες μου αγάπες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχω αφοσιωθεί στο να επιμορφώνομαι και να γίνομαι καλύτερη στο κομμάτι της υποκριτικής. Το κοινό που έχουν πια για μένα είναι πως, όπως έκανα στον πρωταθλητισμό έτσι και στη νέα σελίδα της ζωής μου που αφορά την ηθοποιία, δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Παθιάζομαι και αφοσιώνομαι.
Σε ποια παράσταση, λοιπόν, να αναμένουμε να σε δούμε;
Θα συμμετάσχω στην υπέροχη κωμωδία του αείμνηστου Γεωργίου Ρούσσου «Ο ζηλιαρόγατος», που βασίστηκε στο θεατρικό του έργο «Ο εραστής έρχεται», και οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν το καλοκαίρι. Μαζί μου θα είναι οι Ελένη Φιλίνη, Μάκης Πατέλης, Οδυσσέας Σταμούλης, Νέλλη Γκίνη, Πέτρος Πέτρου, Κυριακή Γάσπαρη, Γιώργος Κοντογιάννης, Μαρία Κοκκινίδου.
Με ποια τρία επίθετα θα περιέγραφες την Αθανασία;
Ευαίσθητη, δυναμική και πάντα μάχιμη!
Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη
Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr
Share this post
