Με αξιόλογες δημιουργίες στη ζωγραφική, τις κατασκευές, τη γλυπτική, την ξυλογλυπτική και τις εγκαταστάσεις και με άπειρες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Αστέρης Γκέκας διακρίνεται τόσο για το σθένος της καλλιτεχνικής του εξωστρέφειας όσο και για τη δυναμική των ιδεών και των συναισθημάτων που με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο φροντίζει να αποτυπώνονται στα έργα του. Απέναντι σε ό,τι πληγώνει και αδικεί τον κόσμο μας, η καλλιτεχνική του ματιά παραμονεύει και επαναστατεί, καταδεικνύει και στηλιτεύει. Τον ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο stentoras.gr.
Κύριε Γκέκα, θα κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Πότε συνειδητοποιήσατε την καλλιτεχνική σας πλευρά και αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με αυτή; Πώς ξεκίνησε η καλλιτεχνική σας πορεία;
Το συνειδητοποίησα από τα παιχνίδια που έφτιαχνα μόνος. Η αγάπη μου για τα καλλιτεχνικά ξεκίνησε στην παιδική ηλικία όταν τα παιχνίδια και τις κατασκευές μου, πέρα από εμένα, τα έβρισκαν ενδιαφέροντα και οι φίλοι και οι γονείς, οπότε άρχισα να συνειδητοποιώ πως ίσως έχω κάποια κλίση. Στη συνέχεια, στο γυμνάσιο μου άρεσε το σχέδιο και η ζωγραφική χωρίς χρώμα, να σκιτσάρω, και στο λύκειο συνήθιζα να ζωγραφίζω γυμνά. Ακολούθησαν οι ελεύθερες σπουδές μου στα εργαστήρια χαρακτικής μεγάλων χαρακτών και η ζωγραφική με έντονα χρώματα.
Ξεκίνησε ένας ιδιωτικός δρόμος με ευρύ ενδιαφέρον από φίλους, γκαλερί, συλλέκτες κ.λπ., ο οποίος με καθιέρωσε και επαγγελματικά, αν και μέχρι σήμερα θεωρώ τον εαυτό μου ερασιτέχνη.
Γλυπτική, ξυλογλυπτική, χαρακτική. Όλες οι τέχνες φαίνεται να αλληλοσυμπληρώνονται και να μετουσιώνονται δυναμικά μέσα από τα έργα σας. Πώς νιώθετε που φιλοξενούνται σε εικαστικές εκθέσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό;
Όλες μου οι εκθέσεις αντικατοπτρίζουν τις συναντήσεις συνομιλητών γύρω από θέματα που απασχολούν τα έργα μου. Για μένα είναι πολύ σημαντικές και συγκινητικές γιατί σημαίνουν την επικοινωνία μου με το κοινό, τόσο με το εγχώριο όσο και με το διεθνές, και φέρνουν στην επιφάνεια το αποτέλεσμα της δουλειάς και της δράσης μου από τα δύο μου εργαστήρια στον Βόλο και στο Παρίσι.
Τι σας εμπνέει ώστε να δημιουργείτε;
Με εμπνέουν η ζωή, ο έρωτας, οι αδύναμοι, η γυναίκα, η επανάσταση, η διεύρυνση της λεωφόρου αισιοδοξίας, η δύναμη των Ελλήνων προσφύγων και άλλων σύγχρονων «κυνηγημένων». Όσα θέματα με «σφάζουν» τα κραυγάζω με χαράξεις, χρώμα και κατασκευές, και κουβαλάω την κραυγή μου αυτήν σε όλες τις ηπείρους –σε μεγάλη έκταση στην πατρίδα μου τα τελευταία 51 χρόνια– και όσο μπορώ θα μιλώ, θα δουλεύω, θα εκθέτω, θα συνομιλώ και θα ξιφομαχώ εναντίον του ψεύτικου, του μέτριου, του προσκυνημένου.
Οι καλλιτέχνες, λένε, είναι ιδιαίτερα εσωστρεφείς άνθρωποι και προτιμούν να εκφράζονται μέσω της τέχνης τους. Ισχύει αυτό για εσάς; Κρύβουν συναισθήματα τα έργα σας;
Καμία εσωστρέφεια. Μόνο εξωστρέφεια με επικό τρόπο, με υπερβολές, ακόμα και με φλυαρία για θέματα που πιστεύω. Άμα δεν περισσέψει, δεν φτάνει…
Δεν υπάρχει «είμαι λίγο έγκυος», μόνο αληθινή γλώσσα, καθάρια διάθεση και επιθετική επιμονή.
Όλα τα έργα μου αποτυπώνουν συναισθήματα, συνήθως οργής και θυμού για ό,τι άδικο αναπνέει.
Πολλά από τα έργα σας αποτυπώνουν στοιχεία ιστορικά. Θεωρείτε πως οι νέοι σήμερα έχουν αποστασιοποιηθεί από αυτήν τη μορφή της τέχνης; Γιατί νομίζετε ότι είναι δύσκολο να την αντιληφθούν δεδομένου ότι, λόγω του εκσυγχρονισμού, έχουν απεριόριστες πηγές πληροφόρησης;
Με καθαρά λόγια, οι νέοι προσεγγίζουν τα έργα μνήμης και μερικές φορές γνωρίζουν πράγματα για τα οποία δεν τους μίλησε κανείς. Χαίρονται με τη διαδικασία της αναζήτησης και το ψάχνουν και μόνοι τους αν, για τα μηνύματα που θέλουμε να τους προβληματίσουμε, βρούμε τον τρόπο της λαμπρής αλήθειας.
Όσο και αν υπάρχουν πολυπληθείς εικόνες και γενικότερα κανάλια πληροφόρησης για τη νέα εικόνα, οι νέοι έχουν ανάγκη για την πραγματική αλήθεια στη σύγχρονη μορφή της.
Οι νέοι ξέρουν ότι τους κλέβουν το μέλλον και το δίκιο τους με ποικίλα μέσα, ακόμα και με την τέχνη, υποψιάζονται ότι κάτι κρύβουν οι κόμβοι εξουσίας.
Οι νέοι πάντα είναι καλύτεροί μας, αργούν λίγο από τα μπερδέματα, και όταν συναντήσουν την κατάντια της εποχής στο μαύρο πούσι, ψάχνουν κάτι φωτεινό και ξεκάθαρο που η τέχνη μπορεί πάντα –όταν είναι αγνή– να δώσει.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη
Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr
Share this post
