Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου γεννήθηκε και σπούδασε στην Αθήνα. Μετά την αποφοίτησή της από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης εργάστηκε ως στέλεχος στον δημόσιο τομέα, απ’ όπου αργότερα παραιτήθηκε για να ακολουθήσει το όνειρο της ψυχής της. (www.livingthehealing.gr).
Έχοντας ολοκληρώσει τις βασικές σπουδές της στη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη συμβουλευτική ψυχολογία και στον επαγγελματικό προσανατολισμό (Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής Τεχνολογικής Εκπαίδευσης) παράλληλα με μία σειρά ψυχοθεραπευτικές εκπαιδεύσεις της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η θεραπεία και η εκπαίδευσή της ξεκίνησε το 1997 και συνεχίζει να πραγματοποιείται στο R.O.S.E. (www.rose.com.gr).
Οι καιροί το επιβάλλουν: διά βίου μάθηση. Η οικονομική κατάσταση το επιδιώκει: αλλαγή επαγγέλματος ανάλογη με τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Η ψυχή το ήθελε πάντα: να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά το όνειρο για όποιον επιθυμεί να το κυνηγά στον ύπνο και στον ξύπνιο του μόνο άπιαστο δεν είναι. Αρκεί να το επιδιώξει. Και, για να το επιδιώξει, αρκεί να το βρει. Χωρίς κοινωνικές επιβολές και στερεότυπα, δίχως οικογενειακές παροτρύνσεις και επιβεβλημένες πεποιθήσεις. Πώς;
Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου δεν κάνει ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική επαγγελματικού προσανατολισμού μακρόθεν. Αναλαμβάνει ανθρώπους που το λέει η καρδούλα τους να επιχειρήσουν ό,τι ποθούν. Το «πώς» είναι θέμα συνεδριών. Το «γιατί» είναι κοινός τόπος.
Είναι δύσκολο να αλλάξει κανείς επάγγελμα;
Στα 28 μου χρόνια διαπίστωσα ότι η καρδιά μου, αυτό που θα με έκανε να νιώθω ευτυχισμένη, δεν είχε σχέση με τις σπουδές μου, παρ’ όλο που είχα ήδη τρία πτυχία. Άρχισα από την αρχή. Σπούδασα συμβουλευτική ψυχολογία. Έγινα σύμβουλος ψυχολογίας, σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού, ψυχοθεραπεύτρια. Δούλευα σε δημόσια υπηρεσία ως στέλεχος, μία πολύ καλή δουλειά, με πολύ καλούς συναδέλφους, αλλά εγώ δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Δεν μου έλεγε τίποτα να ακολουθήσω αυτό που η κοινωνία ορίζει ως επιτυχία. Θέλω να σας πω πως ως σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού και ψυχοθεραπεύτρια λέω στους θεραπευομένους μου πράγματα που έχω βιώσει η ίδια πρώτα.
Ποιοι είναι οι λόγοι που δεν νιώθουμε καλά στο εργασιακό μας περιβάλλον ακόμη κι αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές;
Αντιλαμβανόμαστε συνειδητά μόνο το 2%, στην καλύτερη περίπτωση το 5%, του εαυτού μας. Τις πεποιθήσεις που κουβαλάμε υποσυνείδητα τις έχουμε απορροφήσει από τους γονείς, τους δασκάλους, την κοινωνία. Ζούμε σε μία πολύ άρρωστη κοινωνία, σε έναν πλανήτη που νοσεί. Το πρόβλημα είναι πως έχουμε χάσει την επαφή με την έμφυτη νοημοσύνη μας. Ένα ζώο ή ακόμη κι ένα φυτό είναι σε ευθυγράμμιση με τον σκοπό τους, ακριβώς γιατί δεν έχουν χάσει την επαφή με την έμφυτη νοημοσύνη τους.
Οι πεποιθήσεις για το «πώς πρέπει να είμαι» είναι το πρόβλημα. Ο εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος να λέει ψέματα. Έχει εκπαιδευτεί με τα ψέματα. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουμε πιστέψει υποσυνείδητα ότι δεν αξίζουμε ως άνθρωποι. Παρά το ότι δεν το αναγνωρίζουμε συνειδητά, προσπαθούμε να το αποδείξουμε μια ζωή. Ζούμε σε ένα κβαντικό σύμπαν. Είμαστε κατά 95% με 98% ενέργεια, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε άπειρες πιθανότητες στη ζωή μας. Το θέμα είναι να μάθουμε πώς να συντονίζουμε την ενέργειά μας και τις πράξεις μας με την ψυχή μας. Όχι με το μυαλό μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν με την εικόνα που σχημάτισαν για τον εαυτό τους από 5 χρονών. Με την εικόνα που έχει δημιουργηθεί από γονείς, δασκάλους, κοινωνία. Το θέμα είναι να βαδίσει κάποιος με τον δικό του, μοναδικό τρόπο τον δικό του, μοναδικό δρόμο. Να καταλάβει το προσωπικό του όνειρο, το δικό του όραμα. Να βάλει τον εγκέφαλό του στην υπηρεσία της ψυχής του. Να συνδεθεί με την ψυχή του. Δεν γίνεται κάποιος να ακολουθεί τα «πρέπει» που έχει προγραμματίσει το μυαλό του και να περιμένει να νιώθει εσωτερική ικανοποίηση. Η αληθινή ικανοποίηση (και η εργασιακή) έρχεται όταν κανείς είναι ο αυθεντικός εαυτός του, όταν κανείς έχει πάρει την ευθύνη να μάθει πώς να θέτει το μυαλό του στην υπηρεσία της καρδιάς του, της ψυχής του, και να τολμά να την ακολουθεί.
Γιατί να μην ακολουθούνται οι κοινωνικές επιταγές; Στο κάτω κάτω όλοι μας χρειαζόμαστε να ανήκουμε κάπου.
Οτιδήποτε είναι έξω από τον εαυτό μας ταιριάζει στην κοινωνία και όχι σε εμάς τους ίδιους, έχει το χαρακτηριστικό ότι σήμερα είναι σημαντικό και αύριο ασήμαντο. Φυσικά και χρειαζόμαστε να ανήκουμε κάπου. Όχι όμως, προκειμένου να ανήκει κανείς, να ξεπουλήσει τον εαυτό του. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να πάρει την ευθύνη του εαυτού του, να αναγνωρίσει και να καλύψει τις ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες του. Όλοι έχουμε ανάγκη από αναγνώριση, από αγάπη, από ασφάλεια, από εμπιστοσύνη, από αποδοχή, από επικοινωνία. Αν, για να έχω αποδοχή, απαρνηθώ τον εαυτό μου… Ήμουν ένα τέτοιο παιδί στην εφηβεία μου. Στην προσπάθειά μου να λάβω αναγνώριση απέξω, από τους άλλους, άρχισα να ακολουθώ αυτό που οι άλλοι μου όρισαν ως επιτυχία. Φαινομενικά είχα όλες τις προϋποθέσεις για επιτυχία. Εγώ όμως δεν ήμουν ευτυχισμένη.
Ποιους αφορά η συμβουλευτική επαγγελματικού προσανατολισμού;
Οποιονδήποτε άνθρωπο οποιασδήποτε ηλικίας, οποιουδήποτε επαγγέλματος. Αρκεί να επιθυμεί να βρει τι ζητά η ψυχή του. Κάθε αλλαγή, και η επαγγελματική, έχει ρίσκο, διότι πηγαίνει κόντρα στα προγράμματα του εγκεφάλου, πηγαίνει κόντρα σε όσα έχει μάθει. Το κουράγιο το βρίσκει κανείς στην ψυχή του. Το όνειρο της ψυχής σημαίνει ότι ο άνθρωπος ακολουθεί τη μοναδικότητά του και τη διαφορετικότητά του.
Μπορείτε να μου δώσετε ένα παράδειγμα ανθρώπου με τον οποίο κάνετε συνεδρίες;
Μία νέα κοπέλα 27 χρονών. Εκεί όπου δούλευε δεν της άρεσε. Πριν από έναν χρόνο ήταν σε άθλια κατάσταση με ψυχοφάρμακα και κρίσεις πανικού. Μετά από ένα εξάμηνο συναντήσεων αποφάσισε ότι θέλει να γίνει σεφ. Αυτή τη στιγμή δουλεύει πλάι στους καλύτερους σεφ.
Η εσωτερική διεργασία, η πραγματική επαφή με τις πραγματικές επιθυμίες, είναι δύσβατη διαδικασία. Είναι και χρονοβόρα;
Κάποιος μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να κάνει επιλογές που ενδυναμώνουν τον αυθεντικό εαυτό του και να αρχίσει να βγάζει από πάνω του πεποιθήσεις που δεν του ταιριάζουν, να βρει τι λαχταρά η ψυχή του. Για άλλους ανθρώπους μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Το θέμα είναι να βρει τις αιτίες που του δημιουργούν δυσφορία και να θέλει να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό ή να βρει τι δουλειά θέλει να κάνει.
Μήπως είναι πολυτέλεια σε περιόδους «ισχνών αγελάδων» να αναζητά κάποιος το όραμά του και να αλλάζει δουλειά, ενώ πάντα υπάρχει το θέμα της επιβίωσης;
Ο καθένας μας έχει έρθει για να δημιουργήσει τη δική του θετική πραγματικότητα μέσα σε ένα αρνητικό περιβάλλον. Το πώς θα το κάνει θα χρειαστεί να το μάθει. Να μάθει να μην υποτάσσεται σε ένα αρνητικό περιβάλλον, να μην αρνείται τον πραγματικό εαυτό του, να μην αφεθεί παθητικά στο όποιο σύστημα, γιατί με την παθητικότητα το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξάνει τον θυμό του. Θα χρειαστεί να μάθει να αναγνωρίζει τη δύναμή του (αντί να την αρνείται), να έχει όραμα ψυχής και να βλέπει τον εαυτό του ως δημιουργό με ικανότητες, ταλέντα, δύναμη και αξία. Κι αυτά όλα παίρνουν εκπαίδευση με απόφαση, δέσμευση και ευθύνη.
Κυβέλη Χατζηζήση,
Δημοσιογράφος - "Στέντορας"
Share this post
