Έχοντας στο ενεργητικό του τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια: τρία χρυσά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, της Ατλάντας και του Σίδνεϊ, καθώς και ένα χάλκινο στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, ο αγαπητός σε όλους μας Πύρρος Δήμας δεν θέλει ιδιαίτερες συστάσεις. Πάντα προσγειωμένος και συγκροτημένος, συνεχίζει να προσφέρει και σήμερα στο άθλημα της άρσης βαρών ως τεχνικός διευθυντής της Αμερικανικής Ομοσπονδίας της Άρσης Βαρών, επιβεβαιώνοντας καθημερινά τον θαυμασμό και την περηφάνια των Ελλήνων. Τον ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο stentoras.gr.
Κύριε Δήμα, είστε τρεις φορές χρυσός και μία φορά χάλκινος ολυμπιονίκης στο άθλημα της άρσης βαρών. Ποια ήταν τα συναισθήματα όταν ανεβαίνατε κάθε φορά στο βάθρο;
Είναι πολύ σημαντικό για έναν αθλητή να ανεβαίνει στο βάθρο. Είναι η επισφράγιση της δοκιμασίας και του αγώνα του. Η ηθική ικανοποίηση και επιβράβευση για όλο το διάστημα της σκληρής προετοιμασίας του. Προσωπικά, κοιμόμουν και ξυπνούσα με το άθλημά μου. Αγωνιζόμουν καθημερινά ώστε να γίνομαι όλο και καλύτερος. Προσπαθούσα να βελτιώνομαι. Να έχω ολοένα και καλύτερες επιδόσεις. Το μυαλό και η καρδιά μου ήταν στο άθλημα αυτό, και όταν τελικά κατάφερα να ανέβω στο βάθρο, ένιωσα ευλογημένος. Όταν ανέβηκα πρώτη φορά στο βάθρο, στην πρώτη μου Ολυμπιάδα στη Βαρκελώνη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη χαρά μου και την υπερένταση. Καθόμουν σε μια γέφυρα, κοιτούσα τη θάλασσα και ένιωθα ότι ήμουν ο βασιλιάς του κόσμου. Ένιωθα πως είχα κατορθώσει το ακατόρθωτο.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η πορεία σας στον πρωταθλητισμό; Αισθανθήκατε ότι χάσατε στιγμές από την καθημερινότητά σας; Αισθανθήκατε καταπίεση;
Δεν νιώθω ότι έχασα πράγματα από την καθημερινότητά μου, δηλαδή εξόδους, βόλτες και τα λοιπά. Κανείς δεν με πίεσε για τον πρωταθλητισμό. Έκανα κάτι που ήθελα πολύ και που αγαπούσα πολύ. Ήθελα να προετοιμάζομαι σωστά, και σε αυτό έδινα το 100% του εαυτού μου. Το μόνο που στερήθηκα –και, πιστεύω, το νιώθει και κάθε γονιός που δουλεύει πολύ– είναι στιγμές από την καθημερινότητα των παιδιών μου: τις πρώτες τους κουβέντες, τα πρώτα τους βήματα… στιγμές της παιδικής ηλικίας που δεν μπορείς να πάρεις πίσω.
Κάνοντας απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας σας, θεωρείτε ότι έχουν πραγματοποιηθεί όσα οραματιστήκατε και ονειρευτήκατε στην αρχή της πορείας αυτής; Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Νιώθω χορτάτος, πλήρης με την πορεία μου. Είναι μια πορεία που χτίστηκε σταδιακά και δύσκολα, με πολύ κόπο, με καλές και κακές στιγμές. Νιώθω ότι στον αθλητισμό και στο άθλημα της άρσης βαρών έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό.
Προέρχεστε από τη Βόρεια Ήπειρο. Στην κοινωνική και επαγγελματική σας πορεία αντιμετωπίσατε δυσπιστία ή ρατσισμό για την καταγωγή σας; Αν ναι, πώς το διαχειριστήκατε;
Ναι, ένιωσα ρατσισμό. Αλλά ούτε τότε είχα ούτε τώρα έχω να αποδείξω κάτι. Νιώθω Έλληνας, είμαι Έλληνας, είμαι περήφανος για αυτό. Αγαπώ την Ελλάδα. Ζω όλα τα χρόνια εδώ. Πλέον είμαι πολίτης του κόσμου. Ταξιδεύω πολύ, εργάζομαι ως τεχνικός διευθυντής στην Ομοσπονδία Άρσης Βαρών στην Αμερική. Δεν με στεναχωρούν όσα σχόλια στενόμυαλων ειπώθηκαν ή όσα λέγονται ακόμα. Νιώθω καθημερινά την αγάπη του κόσμου, την αγάπη των Ελλήνων.
Δεν είναι λίγα τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης που έχουν έρθει στην επιφάνεια στον χώρο του αθλητισμού. Ξαφνιαστήκατε; Ποιες είναι οι σκέψεις σας για αυτά;
Δεν ξαφνιάστηκα. Σε πολλές περιπτώσεις ακούγονταν διάφορα αλλά πάντα σε στιλ κουτσομπολιού. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι γνωστοποιήθηκαν. Χαίρομαι που ακούστηκαν αυτές οι φωνές. Για να μην επαναλαμβάνονται τα περιστατικά, για να μη φοβούνται οι άνθρωποι που τα υπομένουν. Τα θύματα οποιασδήποτε βίας πρέπει να βρίσκουν θάρρος να μιλούν και να καταγγέλλουν. Οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους και να τα στηρίζουμε.
Ποια είναι η ευχή σας για το νέο έτος;
Τους τελευταίους μήνες, προβληματίστηκα για τα ολοένα και αυξανόμενα περιστατικά βίας στα γήπεδα. Στεναχωρήθηκα γιατί η βία δεν συνάδει με τον αθλητισμό, το ευ αγωνίζεσθαι και το πραγματικό νόημα του αθλητισμού. Εύχομαι να βρεθεί σύντομα η λύση ώστε τα παιδιά μας να βρίσκονται μέσα στα γήπεδα και να γυμνάζονται – και όχι έξω από αυτά και να βιαιοπραγούν. Εύχομαι, επίσης, υγεία για όλους. Όσο τετριμμένη ευχή και αν ακούγεται, είναι η πιο σημαντική.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη
Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr
Share this post
