Χαζεύοντας τα βιντεάκια στο Instagram, αποκλείεται να μην έχεις συναντήσει το προφίλ της Mamabloom_spreadlove, της κατά κόσμον Μαρίας Κιουρτσόγλου. Επιλέγοντας να διακωμωδεί οικογενειακές στιγμές, τα ευτράπελα της μητρότητας και τις δυσκολίες στο μεγάλωμα των παιδιών, σε κάνει να αντιληφθείς πως το να είσαι μαμά είναι για όλες μας ένα στοίχημα, το οποίο όμως, με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ, μπορούμε να το κερδίζουμε καθημερινά.

Μαρία, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς ενεργά με τη δημιουργία βίντεο και τα social media;        

Αρχικά είχα σκεφτεί να ανοίξω ένα blog και να γράφω σχετικά με τη ζωή μιας μαμάς. Έψαχνα τρόπο να εξωτερικεύσω ό,τι έφερνε η μητρότητα. Ξεκίνησα όντως να γράφω, αλλά αυτά τα κείμενα έμειναν στο «συρτάρι» μαζί με την ιδέα για το blog.

Στη συνέχεια, κατάλαβα ότι χρειάζομαι κάτι πιο δημιουργικό και ανάλαφρο, κι έτσι τόλμησα να φτιάξω το Mamabloom_spreadlove. Πολύ δειλά αρχικά, με εικονίτσες και αστεία λογάκια. Όμως ήταν δύσκολο να αποτυπωθεί η τρέλα της γονεϊκότητας μέσα σε πέντε δέκα λέξεις.

Κάπως έτσι ήρθαν τα βίντεο στη ζωή μου, και η επικοινωνία με τον κόσμο φυσικά! Ανάγκη για έκφραση και δημιουργία θα έλεγα ότι ήταν το βασικό κίνητρο.

Γιατί θεωρείς πως ο λογαριασμός σου στο Instagram «mamabloom_spreadlove» έχει τόσο μεγάλη απήχηση, ιδίως στις μαμάδες;

Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει γιατί αποτυπώνω με χιουμοριστικό τρόπο την καθημερινότητα μιας μαμάς, ενός γονέα ή ενός ζευγαριού με παιδιά. Λειτουργούν τα βιντεάκια σαν παρηγοριά ώστε να μη νιώθουν –κυρίως– οι μαμάδες μόνες.

Τα social media είναι γεμάτα τελειότητα, γονεϊκές συμβουλές, υγιεινές συνταγές και γονείς ήρεμους, άριστους και πλούσιους. Χρειάζεται η απενοχοποίηση: Δεν γίνεται όλα να είναι συνέχεια έτσι. Και από προσωπική εμπειρία, καταλαβαίνω πως αυτό δεν είναι δεδομένο, δεν είναι ξεκάθαρο. Νομίζω πως αυτό φαίνεται στα βίντεό μου, και ταυτίζεται ο κόσμος με το ότι τα πράγματα στην αληθινή ζωή είναι και κάπως αλλιώς – εκτός από Μοντεσσόρι και κινόα.

Αν και μου αρέσουν και η Μοντεσσόρι και η κινόα. Απλά όχι συνέχεια. Χρειάζεται κάτι διαφορετικό για να επέρχεται η ισορροπία.

Παράλληλα, με ενδιαφέρουν πολύ θέματα ψυχικής υγείας και πολλές φορές καταπιάνομαι με αυτά. Είναι κάτι που μας ενδιαφέρει, ψάχνουμε τρόπους εμείς οι άνθρωποι να νιώσουμε καλύτερα ή να ανοιχτούμε. Ίσως πίσω από την οθόνη να νιώθουμε πιο «ασφαλείς» να το κάνουμε.

Τα βίντεό σου τα οποία αφορούν τα παιδιά είναι χιουμοριστικά. Αλήθεια, καταφέρνεις να διατηρείς το χιούμορ σου και στην πραγματική ζωή; Υπάρχουν φορές που τα παιδιά δεν κοιμούνται, δεν τρώνε, τσακώνονται…

Ξεκάθαρα όχι! Γενικά προσπαθώ να είμαι μια χαλαρή μαμά, να γελάμε, να χορεύουμε, αλλά θα φωνάξω όταν, για παράδειγμα, πω για εκατοστή φορά «βάλτε πιτζάμες». Δεν λέω ότι είναι σωστό. Ούτε προτείνω τις φωνές ως τρόπο διαπαιδαγώγησης. Αλλά είναι κάτι που συμβαίνει.

Ας μην πούμε για όταν είναι άρρωστα. Χάνω τον ύπνο μου με έναν απλό βήχα. Τέρας ψυχραιμίας (καθόλου!). Για ποιο χιούμορ να πούμε; Όμως το να γυρίσω ένα βίντεο αργότερα με αυτό το θέμα είναι σαν να ξορκίζω το κακό. Θα το μοιραστώ και ξέρω ότι θα υπάρξει αρκετός κόσμος που θα συναισθανθεί την έγνοια μου γιατί βιώνει το ίδιο.

Τι είδους σχόλια αποκομίζεις συνήθως; Σε έχουν φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζεις;

Γενικά λαμβάνω θετικά σχόλια και μηνύματα. Τα αρνητικά είναι ελάχιστα, όπως για παράδειγμα σε ένα βίντεο που είχα κάνει δείχνοντας την πραγματικότητα της Γερμανίας στους παιδικούς σταθμούς. Εδώ, με το παραμικρό μας καλούν να πάρουμε το παιδί. Συνήθως συμβαίνει λόγω έλλειψης προσωπικού αλλά, όπως και να ’χει, είναι ζόρι. Σε αυτό το βίντεο «έξυσα» μάλλον πληγή, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασαν τα σχόλια. Καταλαβαίνω πως ο καθένας θα σχολιάσει κάτι, είτε θετικά είτε αρνητικά, σύμφωνα με τη δική του εμπειρία. Δεν έχει να κάνει με εμένα, δεν είναι προσωπικό. Αλλά όπως είπα, τα πιο πολλά σχόλια και μηνύματα είναι θετικά και αυτό με χαροποιεί!

Ζεις στη Γερμανία και έχεις ήδη δημιουργήσει εκεί την οικογένειά σου. Βλέπεις διαφορές ανάμεσα στη Γερμανίδα και την Ελληνίδα μάνα ως προς τον τρόπο ανατροφής των παιδιών;

Νομίζω πως οι Γερμανίδες είναι πολύ πιο χαλαρές. Τα παιδιά τους βουτάνε σε λάσπες, προχωράνε ξυπόλητα στις παιδικές χαρές, τρώνε παγωτό τον χειμώνα, πάνε μόνα τους στις δημόσιες τουαλέτες (π.χ. σε κάποιο εστιατόριο), και από πέντ’ έξι χρονών τους επιτρέπουν να πηγαίνουν μόνα τους από το σπίτι μέχρι το σχολείο/νηπιαγωγείο εφόσον αυτό είναι κοντά.

Για την Ελληνίδα μάνα τι να πούμε; Όλα τα αντίθετα! Εγώ πάντως δηλώνω πίστη στο πρότυπο που έχω μάθει. Ακόμα, τουλάχιστον, δεν έχω ενστερνιστεί τη χαλαρότητα των Γερμανών σε αυτά τα θέματα. Μάλλον κάποιες φράσεις, όπως το «βάλε ζακέτα», είναι καταγεγραμμένες στο DNA μας.

Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη

Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr

Share this post