Έχοντας κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000 και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 στο αγώνισμα των κρίκων, ο αγαπητός σε όλους μας –όχι μόνο για τις αθλητικές του επιδόσεις αλλά κυρίως για τον άμεμπτο χαρακτήρα του– Δημοσθένης Ταμπάκος έχει για πάντα μια θέση στις καρδιές μας. Με πολλές διακρίσεις και πρωτιές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο στον χώρο της ενόργανης γυμναστικής ,ο πρωταθλητής των κρίκων φροντίζει μέχρι και σήμερα, είτε προπονητικά είτε διδακτικά, να βρίσκεται δίπλα στους νέους εξυψώνοντας όχι μόνο το αθλητικό ιδεώδες αλλά και εμπνέοντας την αγάπη για τον αθλητισμό.

Κύριε Ταμπάκο, θα σας γυρίσω κάποια χρόνια πίσω. Πώς αισθανθήκατε όταν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, ανεβήκατε στο υψηλότερο βάθρο κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο για τη χώρα μας;

Ο αγώνας είχε ήδη ολοκληρωθεί και το αποτέλεσμα ήταν ήδη γνωστό. Πάνω στο βάθρο, ένιωσα μια βαθιά γαλήνη καθώς ο κύκλος δουλειάς πολλών χρόνων είχε ολοκληρωθεί και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με κυρίευε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης για την ευλογία τού να ζήσω αυτό το γεγονός στη χώρα μου. Μάλιστα, ήταν συγκινητικό που ο κόσμος τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο έτσι ώστε να μην μπορώ να ακούσω τη μουσική τη στιγμή της ανάκρουσής του. Έμαθα πως και ξένοι φίλαθλοι ζήτησαν από Έλληνες να τους γράψουν τον ύμνο στα λατινικά για να τον τραγουδήσουν μαζί με τους Έλληνες.

Έχετε πρωτιές σε παγκόσμια, εθνικά και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε μεσογειακούς και βαλκανικούς αγώνες, σε διεθνείς διοργανώσεις. Νιώθετε ότι στερηθήκατε πράγματα σε αυτή σας τη διαδρομή; Νιώθετε ότι στερηθήκατε μια «φυσιολογική» καθημερινότητα;

Το αγαπούσα αυτό που έκανα. Όχι το ίδιο από την αρχή, αλλά με τον καιρό το αγαπούσα όλο και περισσότερο. Η καθημερινότητα δεν ήταν η συνήθης αλλά αυτό που έκανα ήταν μια επιλογή. Θέτονταν στόχοι και υπήρχε προσήλωση στους στόχους, που ακόμα και αν δεν τους πετύχαινα, ευχαριστιόμουν τη διαδικασία της προπόνησης, μάθαινα από τις αποτυχίες και προχωρούσα μπροστά. Η όποια στέρηση δεν ήταν τόσο στέρηση όσο μια προσωπική συνειδητή επιλογή.

Οι αθλητές που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό ακολουθούν συγκεκριμένο διατροφικό τρόπο ζωής. Στον χώρο της γυμναστικής ακούγονται υπερβολές για δίαιτες που οδηγούν τους αθλητές και τις αθλήτριες στα όρια της σωματικής και ψυχικής εξουθένωσης προκειμένου να καταφέρουν να διατηρήσουν χαμηλό σωματικό βάρος. Εσείς, ως αθλητής και προπονητής, τι εμπειρία έχετε σχετικά με αυτό;

Οι υπερβολές αυτές (θα έπρεπε να) ανήκουν στο παρελθόν. Η επιστήμη της διαιτολογίας απαιτεί πέντε έτη σπουδών και επιπλέον επιμόρφωση για κάτι πιο εξειδικευμένο. Επομένως, υπάρχει ο αρμόδιος επιστημονικός συνεργάτης για να δώσει στον αθλητή το κατάλληλο εξατομικευμένο διατροφικό πρόγραμμα ώστε να παραμένει στο ιδανικό του βάρος, έχοντας την απαραίτητη ενέργεια για την προπόνησή του και χωρίς να νιώθει το αίσθημα της πείνας. Λάθη που στο παρελθόν γίνονταν από άγνοια σήμερα δεν επιτρέπονται. Εδώ όμως, θα συμπλήρωνα ότι, για έναν αθλητή, τροφή δεν είναι μόνο ό,τι βάζει στο στόμα του αλλά και ό,τι βλέπει, ακούει, μυρίζει και αγγίζει καθώς όλα παίζουν τον ρόλο τους στη ψυχική του υγεία, στον βαθμό συγκέντρωσης και απόδοσής του.

Περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης ακούστηκαν πολλά τα τελευταία χρόνια ακόμη και στον χώρο του αθλητισμού. Πολλοί γονείς στις μέρες μας είναι επιφυλακτικοί στο να ωθήσουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις;

Όπως σε κάθε κοινωνικό τομέα της ζωής, έτσι και στον αθλητισμό, υπήρξαν περιστατικά σεξουαλικής βίας. Όμως, αξίζει να αναφερθεί ότι ο αριθμός των κρουσμάτων σεξουαλικής βίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης στον αθλητισμό σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον χώρο κοινωνικής δραστηριοποίησης είναι μικρότερος (Ιωαννίδης, 2020) και αφορά το 5% των κρουσμάτων. Βέβαια, ακόμα και ένα περιστατικό να ήταν, πάλι είναι μια τραγωδία. Το όλο θέμα της βίας είναι κάτι βαθύτερο που ξεκινά από την παιδεία, την καλλιέργεια του σεβασμού και της αγάπης για τον άνθρωπο, την αποφυγή κάθε μορφή βίας…

Τα παιδιά, μέσω του αθλητισμού, διδάσκονται αξίες, επικοινωνούν μεταξύ τους, αναπτύσσουν σχέσεις εμπιστοσύνης και, βέβαια, βελτιώνουν ή διατηρούν την υγεία τους, ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν τις δυνατότητες και τις δεξιότητές τους. Επομένως, είναι σημαντικό να στρέφονται από νωρίς στον αθλητισμό.

Από την άλλη, είναι μείζονος σημασίας να υπάρξουν στρατηγικές σε διεπιστημονικές βάσεις που να αποτρέπουν κάθε μορφή βίας στον αθλητισμό, οι οποίες, ενδεικτικά, θα μπορούσαν να αφορούν τόσο τη συχνή σχετική ενημέρωση αθλητών και γονέων, τη συνεχή επιμόρφωση προπονητών και διοικητικών παραγόντων, σε θέματα συμπεριφοράς και χρηστής διακυβέρνησης αντίστοιχα, όσο και τη σε τακτά διαστήματα αξιολόγηση της ψυχικής τους υγείας.

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό;

Να χαρούν τη διαδικασία. Να έχουν αγάπη και υπομονή. Η διαδρομή, όποια και να είναι, θα τους πλουτίσει εσωτερικά. Να χαρούν την επιτυχία τους αλλά να χαρούν και με την επιτυχία του συναθλητή τους (αντιπάλου τους). Αυτή είναι μια ακόμα μεγάλη επιτυχία. Και βέβαια, να μην περιμένουν να πετύχουν για να είναι ευτυχισμένοι, αλλά να είναι πρώτα ευτυχισμένοι και, τότε, ό,τι και να κάνουν, θα είναι επιτυχές.

Συνέντευξη-επιμέλεια:Κατερίνα Γκρίτζαλη

Δ/ντρια Σύνταξης,stentoras.gr

Share this post