Γεννημένη σε ένα περιβάλλον που την ενέπνευσε να γράφει επηρεασμένη από την απώλεια της μητέρας της, με ευαισθησίες και βαθύ συναισθηματισμό για ό,τι συμβαίνει γύρω της, η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη επέλεξε τη συγγραφή ως την απόλυτη έκφραση του εσωτερικού της κόσμου. Χτίζοντας τόσα χρόνια μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με τους αναγνώστες της, καθώς πολλά από τα μυθιστορήματά της αφορμώνται από τους αληθινούς ήρωες της καθημερινότητας, έχει κατορθώσει να γίνει μια από τις πιο αγαπητές συγγραφείς της εποχής μας. Της ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο το νέο της βιβλίο «Το μπλε ζαφείρι», και την ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο stentoras.gr.
Κα Ρώσση-Ζαΐρη, μεγαλώσατε μέσα σε ένα λογοτεχνικό περιβάλλον. Με πατέρα εκδότη και παππού φιλόλογο και συγγραφέα. Ήταν αυτό καταλυτικό για την επιλογή σας να γίνετε συγγραφέας; Πώς προέκυψε η ενασχόληση με τη συγγραφή;
Γεννήθηκα μέσα στα βιβλία, ο πατέρας μου είχε εκδοτικό οίκο, γράφω από μικρή, τα πρώτα συγγραφικά μου βήματα τα έκανα γράφοντας παιδικά βιβλία.
Στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τη συγγραφή με επηρέασε και το γεγονός ότι πριν καλά καλά προλάβω να γνωρίσω τη μαμά μου, εκείνη έφυγε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Θέλοντας να νιώσω τη μητρική αγάπη, την τρυφερότητα και την ασφάλεια που μου έλειπε, έκλεινα τα μάτια κι έφτιαχνα με τη φαντασία μου μια ολοζώντανη μητέρα να μου χαμογελάει, να με αγκαλιάζει.
Δεκαεννέα ετών μόλις, έγινα για πρώτη φορά μητέρα, λίγα χρόνια μετά απέκτησα το δεύτερο παιδί μου, για να βιώσω και πάλι την παιδική ηλικία, αυτή τη φορά όπως ακριβώς την ονειρευόμουν, μέσα απ’ τα δικά μου παιδιά. Ήταν η ίδια αυτή ενδόμυχη ανάγκη που με ώθησε να σπουδάσω παράλληλα νηπιαγωγός. Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να ξεχειλίζουν από μέσα μου, βρίσκοντας τελικά διέξοδο στο χαρτί και στις λέξεις.
Κάποια στιγμή στράφηκα και στη λογοτεχνία ενηλίκων. Έχω γράψει ως τώρα 18 μυθιστορήματα και συνεχίζω, γιατί η γραφή είναι η ίδια μου η ανάσα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω.
Τα μυθιστορήματά μου αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητά μας, οι ήρωές μου, παρ’ όλες τις δυσκολίες, δεν λυγίζουν, χαμογελούν, αισιοδοξούν και προχωρούν, παλεύοντας να μεταδώσουν μηνύματα ζωής. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα σέβομαι το κοινό μου, κι όταν γράφω, καταθέτω την ίδια την ψυχή μου, πασχίζοντας να φανώ αντάξια των προσδοκιών του.
Τελικά, η συγγραφή δεν αποτελεί για μένα μια επαγγελματική επιλογή αλλά μια βαθιά ανάγκη έκφρασης του εσωτερικού μου κόσμου.
Τι σας ενέπνευσε ώστε να γράψετε το τελευταίο σας βιβλίο «Το μπλε ζαφείρι»;
Αφορμή για να βουτήξω μέσα του αποτέλεσαν όλα όσα μου γράφουν οι αναγνώστριές μου, όσα μου εκμυστηρεύονται. Το μεγαλύτερο βραβείο της ζωής μου, εκτός από την οικογένειά μου, είναι οι αναγνώστες μου, η αγάπη την οποία εισπράττω από αυτούς. Η σχέση μου μαζί τους είναι μαγική. Αγγίζει το όνειρο. Παλεύω γράφοντας καθημερινά να τους κάνω κοινωνούς των σκέψεών μου. Φαντάζομαι πως είναι δίπλα μου καθώς αναλύω τις πράξεις των ηρώων μου. «Ακούω» τις δικές τους απόψεις καθώς κολυμπώ σε μια θάλασσα από ερωτήματα. Μόλις ανακάλυψα το θέμα με το οποίο λαχταρούσα να καταπιαστώ, «γεννήθηκε» μέσα μου η Μελάνθη, η κεντρική ηρωίδα. Ο πατέρας της είναι Κρητικός και η μητέρα της Ρομά, ένα γεγονός που κάνει τους συμμαθητές της να την κακομεταχειρίζονται και την αναγκάζει να βιώσει τη διαφορετικότητα από τα πρώτα σχολικά της χρόνια.
Με είχε μαγέψει ήδη η Λήμνος, αυτό το στέμμα του Αρχιπελάγους, με είχε συνεπάρει με τα απόκοσμα τοπία της. Τη διάλεξα μεμιάς, γιατί ταίριαζε απίστευτα με την ψυχοσύνθεση των ηρώων μου, οπότε «ταξίδεψα» κοντά της με τη φαντασία μου, ενώθηκα με τις μεθυστικές μυρωδιές και τα χρώματά της.
Το καινούργιο μυθιστόρημά μου, το «Μπλε Ζαφείρι», είναι ένα διαφορετικό βιβλίο. Με παράλληλη αφήγηση και συγκλονιστικά μυστικά, όπως το μέρος όπου εκτυλίσσεται. Με ενθουσίασε στ’ αλήθεια αυτή η παράλληλη αφήγηση. Ξεκινάει με μια συγγραφέα που μας παρουσιάζει το βιβλίο της λίγο πριν το παραδώσει για έκδοση.
Η συγγραφέας γράφει λίγα λόγια πριν από κάθε κεφάλαιο, ανασαίνει παρέα με τους χαρακτήρες, νιώθει, ταυτίζεται, αγωνιά μαζί τους, ακουμπά πάνω τους και τα δικά της συναισθήματα. Κι είναι σαν να έρχομαι εγώ σε επαφή με τους δικούς μου αναγνώστες.
Είναι πολύ προσωπικό βιβλίο. Μεθυστικό και θυμωμένο ταυτόχρονα, καταπιάνεται με όλα όσα βιώνουν οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια.
Θα ήθελα να σταθώ σε μια φράση από τις προσωπικές σας σκέψεις που αποτυπώσατε στις πρώτες σελίδες του νέου σας βιβλίου: «Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν πιεστεί πολύ; Τα πάντα». Δείχνει, τελικά, δύναμη ή αδυναμία μια γυναίκα που όταν πιέζεται κάνει τα πάντα;
Η Μελάνθη, η ηρωίδα μου, δεν αποχωριζόταν το μπλε ζαφείρι, το δώρο του άντρα που λάτρευε. Ακουμπισμένο ήταν πάντοτε πάνω στην καρδιά της. Αντιπροσώπευε τον έρωτα, αντιπροσώπευε τα πάντα για εκείνη, μα πάνω απ’ όλα τη δύναμη που έκρυβε μέσα της. Χρειάστηκε να πιεστεί πολύ από τις συνθήκες της ζωής της για να συνειδητοποιήσει πόσο δυνατή ήταν, να κάνει ό,τι έκανε, κι αυτό είναι ένα από τα μυστικά του βιβλίου.
Στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, όταν πιεζόμαστε πολύ, συνειδητοποιούμε τη δύναμή μας. Είναι εκείνη που μας σπρώχνει να περπατήσουμε ως την άκρη του σκοινιού, να κάνουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε, να βγούμε νικητές.
Ακόμα και η μικρή ηρωίδα του βιβλίου, η Μαργαρίτα, σφίγγει κάποια στιγμή στη χούφτα της το μπλε ζαφείρι. Αποτελεί σημάδι δύναμης και θάρρους ακόμα και γι’ αυτό το μικρό κορίτσι, αποδεικνύοντας πως εμείς οι γυναίκες είμαστε δυνατές, έτοιμες να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Αρκεί οι γονείς μας να μας έχουν βοηθήσει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Είχα εμπιστοσύνη στη Μελάνθη μου, εμπιστοσύνη απόλυτη πως θα έπαιρνε τη σωστή απόφαση όταν σταδιακά τα πάντα κατέρρεαν γύρω της. Γιατί το «Μπλε ζαφείρι» κοιτάει κατάματα τις οικογένειες με το αγγελικό και συνάμα διαβολικό πρόσωπο του άντρα που ξεσπάει με μανία στη γυναίκα του. Που τη ζηλεύει και επιδιώκει να ελέγχει κάθε της κίνηση.
Κοιτάει κατάματα και τις γυναίκες που εγκλωβίζονται σε έναν κύκλο γλυκόπικρο, τοξικό. Που χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους. Που φοβούνται, υποχωρούν, βασανίζονται, τραυματίζονται βάναυσα. Βρίσκουν έναν σωρό δικαιολογίες για να μην καταγγείλουν τον σύζυγό τους, προσφέρουν εκούσια τον εαυτό τους στα χέρια του θύτη τους. Και τον συγχωρούν. Ξανά και ξανά. Φωνάζει σε όλες αυτές τις γυναίκες οι οποίες υποφέρουν και ζουν παρέα με τη θλίψη, τον πόνο, τον φόβο, την απόγνωση, φωνάζει δυνατά: «Όχι, μη συγχωρείς τη βία που δέχεσαι, μη γίνεσαι θύμα. Είσαι δυνατή. Και θα βρεις τρόπο να το ξεπεράσεις!».
Έχετε γράψει πολλά βιβλία για ενήλικες αλλά και για παιδιά. Έχετε ξεχωρίσει κάποιο; Αν ναι, ποιο και γιατί;
Και τα 18 μυθιστορήματά μου αποτελούν κομμάτι της ψυχής μου. Αγαπώ όλους τους ήρωες και τις ηρωίδες μου. Ακόμα και να μη ταυτίζεται η προσωπικότητά μου μαζί τους, είναι όλοι τους κομμάτι του εαυτού μου.
Από τα πιο παλιά θα αναφέρω τα «Δίδυμα φεγγάρια». Μου χάρισε το βραβείο των αναγνωστών μεγάλου βιβλιοπωλείου, μεταφέρθηκε στην τηλεόραση και έκανε μια πετυχημένη πορεία.
Είναι παράξενο, αλλά κάθε φορά ξεχωρίζω το τελευταίο βιβλίο που έγραψα. Γι’ αυτό και θα διαλέξω το «Μπλε Ζαφείρι», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ίσως γιατί «πρωταγωνιστώ» κι εγώ σε αυτό το βιβλίο, νιώθω πως είμαι εγώ η ηρωίδα του, η συγγραφέας, και κρύβει μέσα του πολλές προσωπικές μου εμπειρίες. Εμπειρίες που πιστεύω πως με έκαναν πιο δυνατή στον διάβα της ζωής μου.
Η συγγραφή αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής σας. Πώς είναι η Ρένα Ρώσση- Ζαΐρη στην καθημερινότητά της;
Είμαι μια από εσάς, κομμάτι σας. Δεν διαφέρει σε τίποτε η ζωή μου από τη δική σας. Η καθημερινότητά μου είναι απλή. Δουλειές για την οικογένεια και μετά βουτιές στη συγγραφή. Γράφω έξι με οκτώ ώρες κάθε μέρα. Και χρειάζομαι ένα με ενάμιση χρόνο για να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα. Λατρεύω τη θάλασσα, το παγωτό βανίλια, τις τηγανιτές πατάτες. Α, ναι! Ξετρελαίνομαι με τα λούτρινα ζωάκια! Και φυσικά, με τα ζώα και τα λουλούδια. Λατρεύω να έρχομαι καθημερινά σε επαφή με τους αναγνώστες μου. Περνάω πολλές ώρες κάθε μέρα στο Facebook και στο Instagram, απαντώ προσωπικά στους αναγνώστες μου, με βοηθούν και τους βοηθάω σε οποιοδήποτε πρόβλημά τους, ανυπομονώ για τα σχόλιά τους.
Χαμογελάω μέσα από την καρδιά μου με το γέλιο ενός μωρού, τον γαλάζιο ουρανό, τον λαμπερό ήλιο, τη θάλασσα, τα λουλούδια, τα παιδιά, τα δικά μου παιδιά, αλλά και τα παιδιά με τα οποία συναναστρέφομαι. Χαμογελάω προσπαθώντας να ερμηνεύσω την αλήθεια στο βλέμμα των ανθρώπων, με κάποιο τραγούδι, με το ουράνιο τόξο, γενικά χαμογελάω με την ίδια τη ζωή.
Είμαι παιδί του ήλιου. Γράφω πάντα το πρωί και το απόγευμα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ τις βραδινές ώρες. Δεν μου αρέσει και η βροχή. Μελαγχολώ κι εγώ, κι οι ήρωές μου. Τις περισσότερες δολοφονίες στα βιβλία μου τις έγραψα μέρες με καταιγίδα.
Έχετε κάποιο μότο που ακολουθείτε στη ζωή σας;
Η αγάπη είναι ο μοναδικός δρόμος της ζωής μας και είναι μονόδρομος. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη
Δ/ντρια Συνέντευξης, stentoras.gr
Share this post
