Έχοντας επιστρέψει δυναμικά στο θεατρικό σανίδι με την παράσταση «Ολεάννα», που παίζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο Άνεσις στην Αθήνα και πραγματεύεται το πάντα επίκαιρο κοινωνικό φαινόμενο #metoo,ο Φίλιππος Σοφιανός μοιράζεται στο stentoras.gr τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του για την κοινωνική μάστιγα της παρενόχλησης και της σεξουαλικής κακοποίησης, μιλάει για τις δυσκολίες του χώρου της τηλεόρασης και του θεάτρου αλλά και δίνει τον δικό του ορισμό της ηθοποιίας.

Κ. Σοφιανέ, θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας μιλώντας για τη θεατρική παράσταση στην οποία συμμετέχετε και σκηνοθετείτε, την «Ολεάννα»του Ντέιβιντ Μάμετ. Τι πραγματεύεται;

Το έργο αυτό θεωρώ πως είναι πολύ σημαδιακό και σημαντικό στις μέρες μας. Ο Ντέιβιντ Μάμετ ούτως ή άλλως είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας, που έχει γράψει υπέροχα κείμενα και θεατρικά σενάρια, είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένος και το έργο του «Ολεάννα» δίνει αφορμή για συζητήσεις σχετικά με το κίνημα #metoo. Πραγματεύεται τα λεπτά όρια που στοιχειοθετούν τον όρο παρενόχληση. Μιλάμε για τα όρια της αξιοπρέπειας, για τα όρια της ηθικής, για τα όρια που ξεπερνιούνται και προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση, φτάνοντας μέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση.

Είναι ένα έργο που δίνει τροφή για σκέψη, ιδίως γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι που έχουν βιώσει σεξουαλική παρενόχληση βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν και να ζητήσουν βοήθεια.

Δεν είναι κρυφά πλέον τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης που έχουν βρεθεί τα τελευταία χρόνια ενώπιον της δικαιοσύνης. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για αυτά;

Η θητεία μου στο θέατρο με έχει κάνει πολλές φορές μάρτυρα καταστάσεων. Όλοι μας όσοι ασχολούμαστε με αυτό, ξέρουμε για όλους. Και πάλι όμως για μένα ήταν σοκαριστικό να τα μαθαίνω, καθώς δεν είχα υποψιαστεί το μέγεθος και την έκταση που θα μπορούσαν να λάβουν οι συμπεριφορές αυτές εις βάρος των άλλων. Αναφορικά με την δικαιοσύνη απέναντι στα περιστατικά αυτά, ιδίως στην περίπτωση του Λιγνάδη, που είναι άνθρωπος «προστατευόμενος» και άνθρωπος «του συστήματος», θεωρώ πως η πτώση ήταν στα «μαλακά».

Για πολλά χρόνια απείχατε από τα τηλεοπτικά και θεατρικά δρώμενα. Ήταν μια συνειδητή απόφαση εκ μέρους σας;

Από το 2011 και μετά μετακόμισα στην Κύπρο όπου έκανα οικογένεια και έζησα εκεί περίπου 8 χρόνια. Έκανα κάποιες παραστάσεις, δεν απείχα από το θέατρο. Κι η τηλεοπτική μου παρουσία αφορούσε τα κυπριακά σίριαλ. Άλλωστε, μεσούσης της κρίσεως, η ελληνική τηλεόραση δεν έκανε παραγωγές. Το 2018 που επέστρεψα στην Ελλάδα, βρήκα κλειστές πόρτες. Βρήκα ένα απρόσιτο τοπίο στην τηλεόραση και το θέατρο που δεν αναγνώριζα και κυρίως ένιωσα πως είχε εξοστρακιστεί μια γενιά ανθρώπων και ηθοποιών. Είχαν δημιουργηθεί καινούρια λόμπι και συμμαχίες, καινούργιες «αυλές».

Κι επειδή από μικρός ποτέ δεν άνηκα σε κάποιο κύκλο ανθρώπων, αλλά στηριζόμουν πάντα στις δικές μου δυνάμεις, βρήκα ένα περίκλειστο σύστημα. Φυσικά, χτύπησα πόρτες και απορρίφθηκα, αλλά εντέλει επιβεβαιώθηκα και κατάφερα να κάνω πράγματα βασιζόμενος μόνο στον εαυτό μου.

Έχετε υπηρετήσει τον χώρο της υποκριτικής για πολλά χρόνια. Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που επιθυμούν στις μέρες μας να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού;

Αρχικά οι νέοι που επιθυμούν να γίνουν ηθοποιοί οφείλουν πρώτα στους εαυτούς τους να ξεκαθαρίσουν την παρανόηση πως ηθοποιός είναι αυτός που βλέπουν στην τηλεόραση. Για εμένα ο ηθοποιός γεννιέται στο θέατρο. Και δεν είναι απλή η τέχνη της υποκριτικής. Είναι μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί την ευρεία γνώση της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά και των κειμένων της κοιτίδας των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Απαιτεί τη γνώση της αρχαίας κωμωδίας και τραγωδίας, τη γνώση του έργου των ποιητών. Δυστυχώς, από την πείρα μου στη διδασκαλία διαπιστώνω πως κάθε χρόνο όλο και πιο αστοιχείωτοι άνθρωποι επιλέγουν να γίνουν ηθοποιοί.

Τελικά, ύστερα από τόσα χρόνια καριέρας και κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, νομίζετε πως η υποκριτική έχει ανταποκριθεί σε όσα στην αρχή της καριέρας σας οραματιστήκατε;

Ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής καλλιτεχνικά είναι όσα πραγματικά ήθελα. Ελάχιστες είναι οι φορές που οι επιλογές μου με απογοήτευσαν, όπως ελάχιστες είναι και εκείνες οι φορές που χρειάστηκε να κάνω μια δουλειά για βιοποριστικούς λόγους. Θεωρώ πως οι χειρισμοί μου με κράτησαν έξω από κυκλώματα και με προστάτεψαν.

Επίσης, ακόμη νιώθω ενεργός. Νιώθω ζωντανός. Ακόμη εξελίσσομαι και μαθαίνω από κάθε τι καθημερινά. Για μένα η υποκριτική δεν έχει τελειωμό.

Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη

Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr

Share this post