Στερήθηκε την υποκριτική για πολύ καιρό. Ο νόμος για τους αρτιμελείς ηθοποιούς βρισκόταν σε ισχύ από την εποχή του Ι. Μεταξά μέχρι το 2017. Αυτό όμως δεν τη σταμάτησε ποτέ από το να ελπίζει πως κάποια μέρα θα κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.
Είναι η πρώτη γυναίκα ηθοποιός χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, εγγεγραμμένη στον Σύνδεσμο Ελλήνων Ηθοποιών.
Είναι έντονη προσωπικότητα με αφοπλιστικό λόγο και θαρρετή σκέψη. Είναι ταλαντούχα, δυναμική και αξιοθαύμαστη. Ευχαριστούμε πολύ την Έλη Δρίβα για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο stentoras.gr.
Κ. Δρίβα, 2-4 Ιουλίου συμμετέχετε στην παράσταση «Άνοιξη». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτήν και τον ρόλο σας.
Στην «Άνοιξη» υποδύομαι τη Ρεβέκκα Ντίνια. Είναι μια νέα γυναίκα που ζει στο Μεσολόγγι και διδάσκει γαλλικά στο Γενικό 7τάξιο Γυμνάσιο Θηλέων.Αγαπά πολύ τη φύση και τους ανθρώπους.Η Ρεβέκκα έχει καταφέρει να αντιταχθεί στα κανονιστικά πρότυπα της τοπικής κοινωνίας που θέλουν μια γυναίκα μακριά από στόχους προσωπικής εξέλιξης (όπως ταξίδια, «ανδροκρατούμενες» σπουδές, προσωπικές σχέσεις). Προστατεύει τις πεποιθήσεις της από τον συντηρητισμό. Στόχος της πια είναι να απελευθερώσει τις μαθήτριες από τον ευνουχισμό προσωπικοτήτων και τον άγονο καθωσπρεπισμό. Η τάξη αποτελείται από ευφυείς ανθρώπους που θέλουν να σπουδάσουν, και το εμπόδιο που φράζει το όνειρό τους είναι η ίδια τους η φύση!
Σε πρώτο επίπεδο, αυτή η πληροφορία ηχεί στα αυτιά μας ως ακρότητα του παρελθόντος. Αν όμως επεξεργαστούμε αυτά τα δεδομένα, ίσως ξαφνιάσει πώς εκμηδενίζονται οι αποστάσεις του παρελθόντος με το παρόν.
Διαβάζω το βιογραφικό σας και παρατηρώ πως έχετε αποφοιτήσει από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Τι σας ενέπνευσε να ακολουθήσετε τελικά την τέχνη της υποκριτικής;
Χρειάστηκε μόνο μία παράσταση στην εφηβεία για να αισθανθώ το θέατρο ως τόπο μαγικό και ιερό. Το θέατρο, στην ουσία, είναι μια πράξη πολιτική που επιβιώνει και προπορεύεται της κοινωνίας για την ίδια την κοινωνία.
Στην ευρύτερη αγορά εργασίας υπάρχουν εμπόδια για όσους χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο. Εμπόδια πρακτικής φύσεως αλλά και ρατσισμού. Θεωρείτε πως η χώρα έχει ανταποκριθεί επαρκώς ώστε να προστατέψει τους εργαζόμενους αυτούς;
Η αναπηρία είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα και τα εμπόδια που υπάρχουν γύρω μας τόσο στο δομημένο περιβάλλον όσο και στο περιεχόμενο της πληροφορίας αποτελούν αιτίες αποκλεισμού. Η αναβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών πρόσβασης και η εξάλειψη αυτών των εμποδίων βρίσκονται σε εμβρυακό στάδιο. Ωστόσο ο κάθε άνθρωπος οφείλει να αναζητήσει το δικό του μερίδιο ευθύνης και κοινωνικής συνειδητότητας απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να είμαι αρωγός σε αυτή τη «μετακίνηση» της κοινωνίας προς την ισότιμη συνύπαρξη.
Εσείς έχετε βιώσει ρατσιστική συμπεριφορά στον χώρο εργασίας σας; Αν ναι, πώς την αντιμετωπίσατε;
Τα θέατρα, στο μεγαλύτερο ποσοστό, δεν είναι προσβάσιμα για ηθοποιούς με "βλάβες". Το δεδομένο αυτό ερμηνεύεται ως εργασιακός περιορισμός και ταυτόχρονα ως κοινωνικός αποκλεισμός εφόσον περιορίζεσαι από το σύνολο. Χρειάζεται πολλή έρευνα ώστε να εντοπίζουμε κατάλληλες εγκαταστάσεις τόσο για εμάς, τους καλλιτέχνες με βλάβες, όσο και για τους θεατές.
Θα σας ομολογήσω ότι τέτοια συμπεριφορά με ώθησε στο να κυνηγήσω το όνειρο και να το μετατρέψω σε στόχο. Το θέατρο είναι πολύ ανώτερο από τα στεγανά που οι άνθρωποι θέτουν, κι αυτό θέλησα να το υπερασπιστώ.
Θα ήθελα να κλείσουμε τη συνέντευξή μας με μια σκέψη ή ευχή σας.
Παράλληλα με το έργο της Γιούλας Μπούνταλη «Άνοιξη», που παίζεται στις 2, 3, 4 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου), προετοιμάζομαι για την πρεμιέρα του έργου «Τρωάδες» (Σαρτρ) στις 21 Ιουλίου (Θέατρο Πέτρας) από την επαγγελματική συμπεριληπτική ομάδα θεάτρου ΘΕΑΜΑ. Σκεφτόμουν λοιπόν μέσα σε αυτό τον πυρετώδη ρυθμό προβών πόσο ευγνώμων είμαι για τις συναντήσεις αυτές. Γνώρισα ανθρώπους με κοινό όραμα την ανάδειξη ενός προβλήματος που θεριεύει στην κοινωνία μας: την πνευματική κακοποίηση και υποβάθμιση του συνόλου της εξαιτίας της φύσης του. Να είσαι δηλαδή γυναίκα.
Εύχομαι, για να ολοκληρώσω την απάντηση στο ερώτημά σας, να αναγνωριστούν δικαιώματα ανεξαρτήτως φύλου, βλάβης σωματικής ή μη, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκείας. Το να είσαι μοναδικός/ή/@ δεν είναι πλήγμα για την ανθρωπότητα αλλά ένδειξη ότι η δημοκρατία ζει.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη
Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr
Λίγα λόγια για την Έλη Δρίβα…
Η Έλη γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και διαμόρφωσε χαρακτήρα στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής, στο τμήμα Ιστορίας. Ακολούθησαν σεμινάρια σε Ειδική Αγωγή, Κινηματογράφο, 3ετής σπουδή σε εργαστήριο θεάτρου, ωδείο, ενώ από το 2017 είναι σε επαγγελματική συμπεριληπτική ομάδα θεάτρου ανάπηρων και μη ανάπηρων ηθοποιών (ΘΕΑΜΑ) και μέλος του ΣΕΗ (Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών).
Share this post
