Ο δυναμισμός του, η σιγουριά που αποπνέει η επιτυχημένη του καριέρα και η εμπειρία ετών στην υποκριτική, ο επαγγελματισμός του και η απόλυτη ειλικρίνεια είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου που έγιναν αισθητά μέσα από τη συνέντευξη την οποία παραχώρησε στο stentoras.gr.

Περιστατικά από παλιές του συνεργασίες, μνήμες από το παρελθόν του κοντά στην Κ.  Παξινού και τον Α. Μινωτή, συμβουλές για τους νέους που επιθυμούν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού απασχόλησαν τη συζήτηση μαζί του και πραγματικά την απολαύσαμε. Ελπίζουμε κι εσείς.

Κ. Αντωνόπουλε, έχετε χαράξει μια πολύ επιτυχημένη πορεία ως ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση. Υπάρχει κάποια  συνεργασία ή έργο που σας έχει μείνει ως απωθημένο; Που θέλατε να πραγματοποιήσετε αλλά δεν το επιδιώξατε ή εντέλει δεν το καταφέρατε;

Θα έλεγα πως όχι, δεν υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιο απωθημένο, καθώς νιώθω πως η ζωή μού τα έχει φέρει πολύ καλά. Ποτέ δεν βρέθηκα στη θέση να πω «αχ, να έπαιζα σε αυτό το έργο» ή «να αποκτήσω εκείνο τον ρόλο». Ποτέ δεν ζήλεψα στη ζωή μου κάποιο έργο ή ρόλο. Βέβαια, αυτό μπορεί να οφείλεται και στο ότι δεν αποφάσισα –ακόμα και στην εποχή της επαγγελματικής μου ακμής και των επιτυχιών– να δημιουργήσω δικό μου θίασο. Πιθανότατα, αν το είχα επιχειρήσει τότε, να είχα σήμερα τέτοιου είδους απωθημένα. Ενδεχομένως λοιπόν από ανασφάλεια απώθησα τα απωθημένα μου, οπότε σήμερα μπορώ να πω ότι νιώθω ελεύθερος από τέτοιου είδους καταπιέσεις.

Έχουν υπάρξει συνεργασίες ή έργα όλα αυτά τα χρόνια που σας έχουν κάνει να μετανιώσετε τη συμμετοχή σας; Πώς το αντιμετωπίσατε;

Ναι, βεβαίως έχουν υπάρξει. Σ’ έναν ηθοποιό που βιοπορίζεται από αυτό το επάγγελμα τυχαίνει στην καριέρα του να κάνει και δουλειές με τις οποίες να μην είναι ευχαριστημένος. Να έχει ξεκινήσει συνεργασίες με εξαιρετικές προοπτικές και κάπου στη μέση να απογοητεύεται από τις συνεργασίες αυτές.

Προσωπικά θεωρώ πως και στο κομμάτι των συνεργασιών υπήρξα τυχερός στη ζωή μου, καθώς έχω μόνο λίγες περιπτώσεις να αναφέρω στις οποίες η συνεργασία δεν ευοδώθηκε.

Η μία ήταν στο θέατρο, όπου είχα πολύ δύσκολη συμπόρευση με έναν ηθοποιό, σε βαθμό που ενώ η παράσταση πήγαινε πολύ καλά και ήταν προγραμματισμένη για δεύτερη σεζόν, έθεσα όρο στην επιχείρηση να συνεχίσω εγώ ή αυτός. Τελικά συνέχισα εγώ, αλλά ήταν κάτι που με είχε στεναχωρήσει και με είχε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση.

Η δεύτερη περίπτωση αφορούσε στον χώρο της τηλεόρασης όπου οι ηθοποιοί της σειράς στην οποία συμμετείχαμε δεν πληρωθήκαμε για τα δεδουλευμένα μας, οπότε υποχρεωθήκαμε να προχωρήσουμε δικαστικά.

Και η τρίτη περίπτωση στην καριέρα μου αφορά σε έναν πολύ γνωστό σήμερα σκηνοθέτη / σεναριογράφο. Ενώ είχαμε συμφωνήσει για τον ρόλο μου, τελευταία στιγμή απεδείχθη ότι μου έλεγε ψέματα.

Ερευνώντας το βιογραφικό σας, ανακαλύπτω πολλά βιντεάκια από την εποχή που εργαζόσασταν ως παρουσιαστής σε δελτίο ειδήσεων και ομολογώ ότι σας ταίριαζε πολύ. Πως έγινε η μετάβαση από την παρουσίαση στην ηθοποιία; Τι σας κέρδισε σε αυτή;

Δεν ξεκίνησα ως παρουσιαστής. Για να πω την αλήθεια, ήθελα πολύ να γίνω μουσικός. Όμως, όταν πήγαινα σχολείο, είχα ένα ατύχημα στα χέρια, οπότε σταμάτησαν οι βλέψεις μου στη μουσική. Μετά το σχολείο σπούδασα σε δραματική σχολή και όταν την τελείωσα έκανα οντισιόν. Σε μια από αυτές με πήρε ο Δ. Χορν στον θίασό του. Αρχίσαμε τις πρόβες στο θέατρο «Διονύσια», επί της οδού Αμερικής, αλλά συνέπεσαν με την περίοδο της χούντας που υπήρχε τότε στην Ελλάδα. Ο Καραμανλής έκανε τον Χορν διευθυντή της ΕΡΤ, οπότε ο θίασος έκλεισε πριν αρχίσει καλά καλά. Έμεινα χωρίς δουλειά, όμως ένα πρωί με πήραν τηλέφωνο πως ο Χορν ήθελε να με δει. Ήταν πολύ στεναχωρημένος που είχε κλείσει ο θίασος και μου πρότεινε να γίνω παρουσιαστής ειδήσεων, καθώς ήθελε τις ειδήσεις να τις εκφωνούν οι ηθοποιοί. Του είπα πως το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός, όμως με μετέπεισε λέγοντάς μου πως δεν χάνω τίποτα και να το δοκιμάσω έστω προσωρινά. Τελικά αυτό το προσωρινά κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων παράλληλα εργαζόμουν και ως ηθοποιός.

Πόσο σας αφορά ο χρόνος που περνά; Είστε πολύ προσεγμένος εμφανισιακά. Έχετε συμβιβαστεί με το ότι η νεότητα φεύγει;

Δεν έχω συμβιβαστεί με το γήρας. Δεν μου αρέσει που μεγαλώνω, όμως το αποδέχομαι, όπως κάνουμε όλοι μας. Δεν αισθάνομαι να έχω την ηλικία που αναγράφεται στην ταυτότητά μου. Νιώθω τις δυνάμεις μου όπως ήταν πάντα. Φροντίζω όμως να μην αφήνομαι. Προσπαθώ να ασκούμαι, να προσέχω τη διατροφή μου και γενικά τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι ακόμη έχω να προσφέρω πολλά σε αυτό που κάνω.

Θα σας ρωτούν, υποθέτω, σε όλες σας τις συνεντεύξεις και λόγω του βαριού ονόματος που φέρουν στον χώρο της τέχνης, δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω κι εγώ για τους παππούδες σας, την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή. Πώς ήταν η ζωή και η σχέση σας μαζί τους; Σας ενέπνευσαν; Θυμάστε κάποια στιγμή ή περιστατικό κοντά τους που να σας έχει στιγματίσει ως άνθρωπο και ηθοποιό;

Για μένα η Παξινού και ο Μινωτής δεν ήταν οι γνωστοί στον κόσμο ηθοποιοί. Ήταν η γιαγιά και ο παππούς μου. Ο Μινωτής, για την ακρίβεια, ήταν ο νονός μου, καθώς ήταν ο δεύτερος σύζυγος της γιαγιάς μου. Τον γνώρισα και τον έζησα ως παππού μου.

Κοντά τους μεγάλωσα όπως κάθε φυσιολογικό παιδί με τους φυσιολογικούς παππούδες του. Η Παξινού ήταν γιαγιά γιαγιαδένια που λέμε. Με κακομάθαινε, μου μαγείρευε, μου έπλεκε, με χαρτζιλίκωνε, με κάλυπτε στη μητέρα μου όποτε έκανα αταξίες.

Με τον Μινωτή ήταν λίγο πιο δύσκολη η σχέση μας, η οποία κατέληξε και άσχημα. Κι  αυτό ακριβώς νομίζω πως με έχει σημαδέψει: το άδοξο τέλος της σχέσης που είχα μαζί του.

Τη γιαγιά μου τη θαύμαζα. Ενδεχομένως να είναι και η αιτία που ασχολήθηκα με το επάγγελμα του ηθοποιού. Επίσης, πολλοί μου λένε ότι όταν παίζω στο θέατρο τους θυμίζω τον Μινωτή.

Ίσως αυτές οι εικόνες που έχω μέσα μου από τους παππούδες μου να με έχουν επηρεάσει, καθώς από πολύ μικρός παρακολουθούσα θέατρο.

Σε συνεργασία με τον Μιχάλη Ρέππα δημιουργήσατε το βιβλίο «Μην ενοχλείτε τη μις Κάλλας». Έχετε γνωρίσει την υψίφωνο όταν ήσαστε σε μικρή ηλικία. Τι σας εντυπωσίασε σε αυτή; Γιατί επιλέξατε να γράψετε για αυτή;

Στο βιβλίο αυτό εγώ έχω κάνει την αφήγηση και ο Μ. Ρέππας τη συγγραφή. Αυτό προέκυψε μέσα στην πανδημία του Covid-19. Ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας και δεν γίνονταν νέες δουλειές στο θέατρο και στην τηλεόραση. Είχα την τύχη να γνωρίσω τη Μαρία Κάλλας, όπως και πολλές άλλες προσωπικότητες της τέχνης (τον Γκάρι Κούπερ, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, τον Χέρμπετ Φον Κάραγιαν κ.ά.) και λόγω της αγάπης μου για την όπερα προέκυψε το βιβλίο.

Και η γιαγιά μου –κάτι που πολλοί δεν γνωρίζουν– δεν ξεκίνησε για να γίνει ηθοποιός. Ήθελε να γίνει τραγουδίστρια της όπερας. Για κάποιους λόγους αυτή η καριέρα σταμάτησε και της έμεινε απωθημένο. Από μικρό παιδί λοιπόν εγώ άκουγα όπερα, και όταν εμφανίστηκε το αστέρι της Κάλλας, ήταν προφανές ότι θα τη συμπαθούσα πολύ. Νιώθω τυχερός που τη γνώρισα.

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που επιθυμούν να ασχοληθούν σήμερα με το επάγγελμα του ηθοποιού;

Θα τους συμβούλευα να σιγουρευτούν ότι πραγματικά το θέλουν, γιατί η ηθοποιία είναι ένα δύσκολο επάγγελμα. Δεν πρέπει να στέκονται σε αυτό που φαίνεται, πρέπει να προβληματιστούν για αυτό που είναι.

Είναι ένα επάγγελμα που δεν προσφέρει ασφάλεια, καθώς, βλέποντάς το αντικειμενικά, ο ηθοποιός καλείται δύο φορές τον χρόνο, δηλαδή χειμώνα και καλοκαίρι, να βρει δουλειά. Επομένως αν δεν έχει οικονομική άνεση, θα δυσκολευτεί να βιοποριστεί.

Επίσης γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων που χαράμισαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους κυνηγώντας το όνειρο της υποκριτικής χωρίς στο τέλος να έχουν καταφέρει κάτι. Άποψή μου είναι λοιπόν πως αν κάποιος που επιθυμεί να γίνει ηθοποιός δεν το κατορθώσει μέσα σε 5-6 χρόνια, καλό θα είναι να εκμεταλλευτεί πιθανές άλλες δεξιότητες και να αλλάξει ρότα στον επαγγελματικό του προσανατολισμό, ώστε να μην αφήσει τον πολύτιμο χρόνο της ζωής του να χαθεί.

Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη

Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr

Share this post