Είναι από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους ηθοποιούς. Είναι από τα καλά παιδιά του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης. Είναι ειλικρινής, προσιτός και με ανεξάντλητο χιούμορ. Είναι πολυτάλαντος ως ηθοποιός και παρουσιαστής. Ο  Δημήτρης Μακαλιάς μιλάει στο stentoras.gr για την αγάπη του για το θέατρο, για την επιλογή του να ασχοληθεί με την ηθοποιία, μοιράζεται τις σκέψεις του για τις συνεργασίες του και αποκαλύπτει τη δική του οπτική για τους νέους που επιθυμούν να ασχοληθούν με την τέχνη της υποκριτικής.

Κε Μακαλιά, διαβάζοντας το βιογραφικό σας, παρατήρησα πως έχετε σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση. Τι σας έκανε να αλλάξετε τον επαγγελματικό προσανατολισμό σας και να στραφείτε στην υποκριτική;

Η αλήθεια είναι ότι η αρχική μου ανάγκη ήταν να ασχοληθώ με τα κοινά. Από μικρός σκεφτόμουν πώς θα κατορθώσω στη ζωή μου να αλλάξω τα κακώς κείμενα της καθημερινότητάς μας. Είχα διάθεση για πολιτική πράξη και θέση. Να είμαι συμμέτοχος στην αλλαγή. Το θέατρο, από την άλλη, το αγαπούσα γιατί μαζί του ταξίδευα και ταυτόχρονα εκπαιδευόμουν. Κάθε παράσταση που παρακολουθούσα ήταν και μια νέα χαραμάδα στο αύριο που επιθυμούσα.

Σπουδάζοντας Πολιτικές Επιστήμες, ένιωσα πως έπρεπε να πιάσω την «ιστορία» από πιο νωρίς. Όχι από τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει ένας πολιτικός αλλά από τις δράσεις που μπορεί να έχει ένας πολίτης. Για εμένα το θέατρο αποτελεί μια σπουδαία πολιτική πράξη. Και ως τέτοια τη μεταχειρίζομαι. Η επιρροή που έχει, η καθαρότητά του, η συνδιαλλαγή με το εγώ του καθενός, οι προτάσεις που καταθέτει, η ανοχή στο φως και το σκοτάδι μας.

Κάπως έτσι, βρήκα τρόπο να εφαρμόσω την ανάγκη μου για δράση.

Έχετε ξεχωρίσει κάποια συνεργασία ή συμμετοχή σε θεατρικό έργο και τηλεοπτική σειρά όλα αυτά τα χρόνια;

Υπάρχει κάποια συνεργασία για την οποία έχετε μετανιώσει;

Κάθε συνεργασία έχει κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο όμορφο αλλά και κάτι πιο άσχημο. Κάτι που σε κάνει να πετάς από χαρά αλλά και κάτι που σε δυσκολεύει και θέλεις να φύγεις. Όλα όμως σου δίνουν κομμάτια από το παζλ που προσπαθείς να διαμορφώσεις. Από εσένα.

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω, θα έμενα σε μια από τις πιο συγκινησιακές μου παραστάσεις, «Το αγόρι με τη βαλίτσα». Μια παράσταση-σταθμός για το παιδικό θέατρο που δεν ένιωσα στιγμή ότι κάνω θέατρο για παιδιά μόνο. Η ιστορία ενός παιδιού από την Ανατολή που προσπαθεί μόνο του να έρθει στην πολιτισμένη Δύση για να επιβιώσει. Μια γροθιά για αυτό που γίναμε, για την ανοχή και την απουσία μας, τα κλειστά μάτια που κρατάμε σε όλα όσα μας πονάνε.

Ευτυχώς δε μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές πτυχές κάποιας συνεργασίας, προτιμώ να κρατήσω όσα με κάνουν καλύτερο. Και τελικά νιώθω πάλι κέρδος από αυτή.

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους σήμερα που επιθυμούν να ασχοληθούν με το επάγγελμα του ηθοποιού;

Όπως για όλα τα επαγγέλματα, θα έλεγα να σκεφτούν πολύ καλά τι είναι αυτό που τους αρέσει. Να δοκιμάσουν ό,τι έχουν επιλέξει, και να το κάνουν και λίγο στην πράξη. Να ζήσουν για λίγο την καθημερινότητα του μελλοντικού τους εαυτού. Με τα ωραία και τα δύσκολά της ταυτόχρονα. Αν εκεί βλέπουν τον εαυτό τους, τότε να το προσπαθήσουν.

Είστε οικογενειάρχης και μπαμπάς ενός αγοριού και, σίγουρα όπως όλοι οι γονείς, προβληματίζεστε για τα περιστατικά βιαιότητας στην κοινωνία μας που αναδύονται στη δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό. Περιστατικά bullying στα σχολεία, βιαιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, σεξουαλική κακοποίηση… Ποια είναι η θέση σας;

Προσπαθώ καθημερινά να μιλάω στον γιo μου. Να παλεύω να τον κάνω έναν σωστό άνθρωπο. Να μάθει να σέβεται, να συγχωρεί, να δικαιολογεί αλλά και να εμμένει στις αρχές του. Nα μη μιμείται αν δεν είναι σίγουρος ότι του αρέσει αυτό που κάνει, και να αντιδρά όταν κάτι δεν ανήκει στα «θέλω» και τα «πιστεύω» του.

Κυρίως του προσφέρω πολλή αγάπη, με γνώμονα να δώσει πολλή στους άλλους.

Τι να περιμένουμε από εσάς καλλιτεχνικά στο προσεχές μέλλον;

Βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική φάση της ζωής μου. Πολλές σκέψεις για το αύριο και πολλές εναλλακτικές νέες διαδρομές διοχέτευσης της ενέργειας και της ανησυχίας μου. Προς το παρόν θα βρίσκομαι στους τηλεοπτικούς δέκτες μέσα από μια τηλεοπτική εκπομπή που μου αρέσει πολύ και, θεατρικά, θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τον δολοφόνο στο Θέατρο Λαμπέτη, στο «Σεσουάρ για δολοφόνους», και τον επόμενο χειμώνα.

Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη

Δ/ντρια Σύνταξης,stentoras.gr

Share this post