Ο αθλητισμός τής έδειξε τον δρόμο και η ίδια κατάφερε χρυσές επιτυχίες στα ατελείωτα χιλιόμετρα που έτρεξε. Η ζωή τής έφερε εμπόδια που όμως κατόρθωσε να ξεπεράσει και να στέκεται σήμερα πιο δυνατή. Η Μαρία Πολύζου είναι ένα από τα σπάνια πρότυπα τα οποία πρέπει να αναζητήσει η σύγχρονη γενιά που οραματίζεται τους στόχους της και κυνηγά να τους κατακτήσει.
Ούσα Ολυμπιονίκης μαραθωνοδρόμος, προπονήτρια δρομέων και συγγραφέας, συνεχίζει να αγωνίζεται στην Ελλάδα τού σήμερα για τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αποκαλύπτοντας με σθένος τη δική της παιδική σεξουαλική κακοποίηση και δίνοντας παράλληλα κουράγιο στους συνανθρώπους της που περνούν την ίδια περιπέτεια υγείας, τον καρκίνο, με αυτή.
Ο δυναμικός της χαρακτήρας, η ανεξάντλητη υπομονή της, το ψυχικό της σθένος και η πίστη της πως όλα μπορούν να συμβούν είναι μερικά από τα ελάχιστα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της που μας αποκάλυψε η συζήτηση μαζί της και η συνέντευξη που παραχώρησε στο stentoras.gr.
Κα Πολύζου, ο αθλητισμός φαίνεται πως αποτελεί ζωτικό κομμάτι της καθημερινότητάς σας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής σας. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με αυτόν;
Τον αθλητισμό, που όντως ακολουθώ και υποστηρίζω με όλη μου την καρδιά εδώ και πολλά χρόνια και που αποτελεί το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου και της πορείας μου ως ανθρώπου, με ώθησε να τον ζήσω ψυχή τε σώματι ως διέξοδο η ανάγκη μου να κάνω κάτι για μένα. Γι’ αυτό και τον αγαπώ από πολύ μικρή κιόλας ηλικία. Νιώθω πως μέσα από τον αθλητισμό βρήκα τον δρόμο μου. Το τρέξιμο το ξεκίνησα από μια αποτυχία που βίωσα στην ηλικία των 12 ετών, όταν πήγαινα στην Α’ γυμνασίου και ο τότε καθηγητής του μαθήματος της Γυμναστικής μου έβαλε 13 στο τρίμηνο. Κατάλαβα όμως πως δεν έπρεπε να τα παρατήσω, αλλά να αποδείξω πρωτίστως στον εαυτό μου και έπειτα στους άλλους ότι μπορούσα να γίνω καλύτερη. Ξεκίνησα λοιπόν να τρέχω στο στάδιο και σιγά σιγά μπήκα στη διαδικασία των προπονήσεων. Στη συνέχεια διαπίστωσα τη δύναμή μου, ψυχική και σωματική, και την ελευθερία που ένιωθα μέσα από το τρέξιμο, τη χαρά και την ηρεμία που γέμιζε την ψυχή μου, τα οποία και με ώθησαν να περνώ όλο και περισσότερο χρόνο στον στίβο.
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Key Books η αυτοβιογραφία σας, στην οποία ανοίγετε την καρδιά σας και αναφέρεστε στη σεξουαλική κακοποίηση που έχετε υποστεί στην παιδική σας ηλικία. Γιατί αποφασίσατε να μιλήσετε για το συμβάν αυτό;
Το βιβλίο «Μην τα παρατάς» είναι η αυτοβιογραφία μου και αφορά επί το πλείστον τους μαραθώνιους της ζωής μου. Δεν αφορά μόνο την παιδική μου ηλικία, στη διάρκεια της οποίας βίωσα σεξουαλική κακοποίηση. Από τη στιγμή όμως που αποφάσισα να γράψω για όλη τη ζωή μου και τον τρόπο που εγώ ουσιαστικά ξεπερνούσα τις δυσκολίες, ένιωσα πως έπρεπε να καταθέσω την ψυχή μου και να καταγραφούν όλα. Και άρα και τα σχετικά για την παιδική μου ηλικία.
Θέλησα με τον τρόπο μου να πω στους ανθρώπους και κυρίως στα παιδιά πως πρέπει να μιλάνε. Να μην κρατούν πράγματα που πονούν μέσα τους. Να ζητούν βοήθεια. Να επιδιώκουν να απελευθερωθούν από δεσμά, για τα οποία δεν φταίνε τα ίδια, ώστε να βοηθήσουν πρωτίστως τον εαυτό τους κι έπειτα την κοινωνία μας.
Με την αποκάλυψη της παιδικής σεξουαλικής μου κακοποίησης ένιωσα πιο δυνατή. Χρησιμοποίησα ως μέσο τον αθλητισμό, ώστε να πατήσω στα πόδια μου, να θέσω τους προσωπικούς μου στόχους και να κατορθώσω να νιώσω απελευθερωμένη, να προχωρήσω ώστε να φτάσω στη δική μου κορυφή.
Βιώνοντας όλο το ψυχοσυναισθηματικό βάρος της σεξουαλικής κακοποίησης, μέχρι τη στιγμή που αποφασίσατε πως ήρθε η ώρα να το αποκαλύψετε, σας κράτησε ενδόμυχα κάτι πίσω; Γίνατε πιο επιφυλακτική και διστακτική με τους ανθρώπους;
Δεν νιώθω να με έχει κρατήσει τίποτα πίσω. Δεν με έχει καμιά αλυσίδα δεμένη με το παρελθόν και τα βάρη του. Ζω τη ζωή μου περνώντας καλές και κακές στιγμές, όπως όλοι μας, εκτιμώντας κάθε τι που αυτή έχει να μου προσφέρει. Εκτίμησα όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή και στο πλάι μου, και σε κάθε βήμα μου φρόντιζα να είμαι αισιόδοξη και να στέκομαι στα καλά.
Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να βλέπουμε μπροστά, να ονειρευόμαστε και να φτιάχνουμε οι ίδιοι το μέλλον μας όπως το έχουμε φανταστεί. Ο αθλητισμός όχι μόνο για μένα αλλά για όλους είναι πάντα εδώ για να μας θυμίσει πως χτίζει χαρακτήρες, δυναμώνει την πίστη, την υπομονή και την επιμονή μας και μαθαίνει στο κάθε παιδί, όπως έμαθε και σε μένα πριν χρόνια, να βάζει στόχους και να αγωνίζεται για να τους πετυχαίνει.
Στο βιβλίο σας επίσης αναφέρεστε στον προσωπικό αγώνα σας για την αντιμετώπιση του καρκίνου ως τον σημαντικότερο αγώνα της ζωή σας. Τι έχετε να πείτε στους ανθρώπους που βιώνουν εξίσου δυσάρεστες καταστάσεις;
Ο καρκίνος αφορά την ίδια τη ζωή. Την απειλεί και αυτόματα καλείσαι να σταθείς όσο γίνεται όρθιος και δυνατός, με καθαρό μυαλό, ώστε να δεις τι
μπορείς να κάνεις για να τον αντιμετωπίσεις. Οι γιατροί κάνουν τη δουλειά τους, όμως εσύ οφείλεις να μην τα παρατήσεις. Η ζωή μας είναι μοναδική και ο καθένας μας πρέπει να βρίσκει τρόπους να είναι δυνατός ψυχικά και συναισθηματικά. Πρέπει να αγωνιστείς, να ανασυγκροτείς τις σκέψεις και τις προτεραιότητές σου, να μην αφήνεις τα σκοτάδια να σε κατακλύζουν.
Θεωρώ πως δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από τη λέξη «καρκίνος». Μακάρι κάποια στιγμή να μην υπάρχει ως ασθένεια. Εγώ προσωπικά χρειάστηκε να κάνω 16 χημειοθεραπείες μετά την επέμβασή μου και 32 ακτινοβολίες. Όμως, παρ’ όλα αυτά, στη διάρκεια όλων αυτών των ιατρικών διαδικασιών που έτρεχα στα νοσοκομεία, δεν σταμάτησα να έχω την προσωπική μου ελευθερία. Συνέχισα να πηγαίνω στο στάδιο, να γυμνάζομαι, να προπονώ τους δρομείς μου και να γράφω τα άρθρα μου.
Έχοντας προσωπική εμπειρία των δύσκολων σωματικά και ψυχικά σταδίων της αποκατάστασης μετά την περιπέτεια του καρκίνου, έχετε γράψει άρθρα για τα οφέλη της άσκησης σε γυναίκες με παρόμοιες εμπειρίες. Μιλήστε μας γι’ αυτά.
Υπάρχουν πολλά οφέλη της άσκησης για τη γυναίκα που έχει βιώσει τον καρκίνο. Η άσκηση είναι το καλύτερο παυσίπονο. Με τη συνηγορία πάντα του προσωπικού ιατρού, η ελαφριά άσκηση σε περπάτημα, κολύμπι, ποδήλατο ή χορό προλαβαίνει τη μυϊκή ατροφία και αυξάνει την αντοχή κατά τη διάρκεια της ημέρας. Βοηθά να διατηρήσουμε το σωματικό μας βάρος, μειώνει ενδεχόμενο πρήξιμο και αποτοξινώνει το συκώτι μας, που ήδη είναι βεβαρημένο από τα πολλά φάρμακα, με την απώλεια υγρών μέσω του ιδρώτα. Βοηθάει επίσης στην ψυχολογία μας, καθώς νιώθουμε ακόμη ενεργοί και συμμετοχικοί, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες κατάθλιψης.
Το 2010 ήσαστε η πρώτη γυναίκα που αναβίωσε τον Φειδιππίδειο Άθλο, τρέχοντας την απόσταση των 524 χλμ. από την Αθήνα στη Σπάρτη και μετά πίσω στον Μαραθώνα. Τι σας ενέπνευσε να το επιχειρήσετε; Δεν νιώσατε να λυγίζετε κάποια στιγμή;
Για τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα, ήθελα ως Ελληνίδα να τιμήσω την επέτειο αυτή. Θέλησα να τιμήσω τους προγόνους μου και τους Μαραθωνομάχους. Το έκανα ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής για την πατρίδα μου και ως κατάκτηση ενός από τους στόχους μου για εμένα. Όχι, δεν λύγισα. Και δεν φοβήθηκα.
Τα 524 χλμ. μέχρι τη Σπάρτη και μετά μέχρι τον τύμβο του Μαραθώνα αναλογούν σε 13 μαραθωνίους. Πήρα την απόφαση και είπα πως θα το κάνω. Τα κατάφερα και δικαιώθηκα σε αυτό που συνηθίζω πάντα να λέω: «Ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει τα πάντα».
Ο άθλος αυτός έγινε υπό 42-45 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι του 2010. Εννοείται κουράστηκα και εμφανίστηκαν πολλά θέματα υγείας στο σώμα μου, όμως δεν τα παράτησα. Πίστεψα σε μια μεγάλη ιδέα, που μου έδωσε το έναυσμα και την ώθηση να ορίσω τον στόχο μου και εν τέλει να τα καταφέρω. Δεν λύγισα. Ήμουν σίγουρη πως θα τα κατάφερνα να φτάσω στον τύμβο του Μαραθώνα.
Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά σήμερα ως προς την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό;
Δεν θέλω να δίνω συμβουλές. Τα παιδιά σήμερα γνωρίζουν πολύ καλά και καλύτερα από εμάς με ποια πράγματα θέλουν να ασχοληθούν και τι θέλουν από τη ζωή τους. Αυτό όμως που θα ήθελα να τους μεταφέρω από τη δική μου εμπειρία είναι να προσπαθήσουν από πολύ νωρίς να βρουν τον στόχο τους. Να ανακαλύψουν το όνειρό τους, αυτό που θα διατηρεί άσβεστο το πάθος τους και θα τους παρακινεί να σηκώνονται κάθε πρωί χαρούμενοι από το κρεβάτι τους, ώστε να το πραγματοποιήσουν.
Για να σας δώσω μια ένδειξη της πίστης που είχα για το δικό μου προσωπικό όνειρο, το οποίο ήταν να φτάσω να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που εν τέλει το κατόρθωσα, είναι πως όντας μικρό παιδί συνήθιζα να ξυπνώ στις πέντε τα χαράματα και να πηγαίνω στο στάδιο για τρέξιμο και προπόνηση, μέχρι την ώρα που ξεκινούσε το σχολείο, και αφού τελείωναν τα μαθήματα, συνέχιζα τη προπόνησή μου και το απόγευμα. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όταν το επιθυμείς αληθινά και με όλη σου την καρδιά.
Σας άγχωσε η συμμετοχή σας στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
Όχι, δεν με άγχωσε. Για μένα ήταν μια μεγάλη στιγμή. Μια ευλογημένη στιγμή. Μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ένα όνειρο ζωής. Ήμουν η πρώτη Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος. Ένιωσα πως ο στόχος μου, αυτός που από παιδί είχα ορίσει, πραγματοποιήθηκε και πως όλοι μου οι κόποι και οι αγώνες, σωματικοί και ψυχικοί, δικαιώθηκαν. Ήμουν και είμαι πολύ περήφανη που μπήκα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ατλάντας, κρατώντας την ελληνική σημαία και γνωρίζοντας πως αυτή η εικόνα θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Συνέντευξη-επιμέλεια: Γκρίτζαλη Κατερίνα
Δ/ντρια Σύνταξης,stentoras.gr
Share this post
