H Άδα Σταματάτου μας μίλησε για την αποδοχή του αυτισμού από την ελληνική κοινωνία, τους λόγους που την ώθησαν να μοιραστεί την αθέατη πλευρά του αυτισμού, τις επιπτώσεις της πανδημίας και του εγκλεισμού σε ένα άτομο με αυτισμό, αλλά και την ευεργετική επίδραση του αθλητισμού στην ψυχική υγεία.
Η κα Σταματάτου πήρε την πρωτοβουλία τέσσερα χρόνια πριν να φτιάξει τη σελίδα «Η ζωή μου με τον Γιάννη», στην οποία περιγράφει καθημερινές ιστορίες από τη ζωή της με τον ενήλικα αυτιστικό γιο της. Η σελίδα αυτή είχε τόσο μεγάλη απήχηση στον κόσμο, που αποτέλεσε τη βάση ώστε να γράψει αργότερα το βιβλίο της «Μεγαλώνοντας ένα αυτιστικό παιδί», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Memento. Από το 2015 είναι ενεργή ακτιβίστρια μέσω αθλητικών οργανώσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του αυτισμού και δημόσια ομιλήτρια σε πανεπιστήμια και σχολεία για τη διαφορετικότητα.
Το 2018 έλαβε μέρος στο TEDx στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2021, έκανε το πρώτο podcast με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Η Άδα Σταματάτου μίλησε στο stentoras.gr για το πώς αποφάσισε να δείξει τον αυτισμό live στους Έλληνες με πρότυπο τον γιο της, για τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ένας γονέας παιδιού με αυτισμό και για το θέμα της αποδοχής της αναπηρίας από την ελληνική κοινωνία.
Πώς πήρατε την πρωτοβουλία να φτιάξετε τη σελίδα «H ζωή μου με τον Γιάννη», που αποτέλεσε τη βάση για να γράψετε το βιβλίο σας «Μεγαλώνοντας ένα αυτιστικό παιδί», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα;
Συνειδητοποίησα ότι η ελληνική κοινωνία δεν γνώριζε καθόλου την εικόνα ενός αυτιστικού ενήλικα στον δρόμο. Πώς περπατά, πώς συμπεριφέρεται, γιατί συμπεριφέρεται περίεργα, τι ήχους βγάζει κ.λπ. Οπότε αποφάσισα να δείξω τον αυτισμό live στους Έλληνες με μοντέλο και πρότυπο τον γιο μου Γιάννη.
Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία είναι ενημερωμένη σε θέματα που έχουν να κάνουν με τον αυτισμό;
Σίγουρα είναι πιο ενημερωμένη τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο από τη δική μου δράση, αλλά και από άλλες τα τελευταία χρόνια. Η λέξη «αυτισμός» ξεκίνησε να χρησιμοποιείται στο ελληνικό λεξιλόγιο. Έχουμε πολύ μεγάλο δρόμο και αγώνα ακόμη ώστε να φτάσουμε στο σημείο να λέμε ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι ενημερωμένη για τον αυτισμό.
Ποια, κατά τη γνώμη σας, είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ένας γονέας παιδιού με αυτισμό;
Η αποδοχή της διάγνωσής του φυσικά. Και η συνειδητοποίηση ότι πρέπει να μπει ο γονέας στον αυτιστικό τρόπο σκέψης και όχι το αντίθετο, δηλαδή ο αυτιστικός στον νευροτυπικό τρόπο αντίληψης του κόσμου.
Τι συμβουλή θα δίνατε στους γονείς που παρατηρούν κάποια πρώιμα σημάδια του αυτισμού στο παιδί τους;
Η συμβουλή μου σε γονείς με οποιαδήποτε σημάδια διαφορετικότητας στην ανάπτυξη του παιδιού τους είναι να επισκεφτούν παιδίατρο αναπτυξιολόγο, που είναι ο κατάλληλος επιστήμονας να τους πει αν κάτι συμβαίνει όντως.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο αθλητισμός στην ψυχική υγεία; Εσάς προσωπικά, αλλά και τον Γιάννη, σας βοήθησε η ενασχόληση με αθλητικές δραστηριότητες να αντιμετωπίσετε δυσκολίες στην καθημερινότητά σας;
Για εμάς ο αθλητισμός και η καλή ψυχική μας υγεία είναι αλληλένδετα και τρόπος ζωής. Επιστημονικά δε είναι αποδεδειγμένο ότι 20 λεπτά φυσικής άσκησης, όπως το περπάτημα, κάνουν τρομερά καλό στην υγεία όλων. Για εμένα και τον Γιάννη η προπόνηση είναι η μόνη λύση για να κάνουμε παρέα. Είναι αυτό που μας ενώνει και μας συνδέει ως ανθρώπους. Επικοινωνούμε μέσω μιας προπόνησης, κάνουμε κάτι μαζί. Όταν πάμε και όταν φεύγουμε, ο Γιάννης βγάζει κραυγές χαράς. Αυτό και μόνο κάνει και εμένα χαρούμενη. Και μου φτάνει.
Διανύουμε μια κατάσταση πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης. Πόσο δυσκολεύει αυτή την καθημερινότητα ενός ατόμου με αυτισμό;
Κάθε αλλαγή στην καθημερινή ρουτίνα ενός αυτιστικού είναι απίστευτα δύσκολη. Εξαρτάται βέβαια και την περίοδο που διανύει ο καθένας. Αυτή τη στιγμή ο Γιάννης είναι σε καλή περίοδο και δέχεται αλλαγές, με βασική προϋπόθεση την έγκαιρη ενημέρωσή του για αυτό που πρόκειται να αλλάξει, π.χ. στο βάθος της ημέρας. Αν η πανδημία για εμάς συνέβαινε πριν από 8 χρόνια, που ήταν σε εξαιρετικά δύσκολη κρίση, σίγουρα θα ήταν αδιανόητη η καθημερινότητα με εγκλεισμό συγχρόνως.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας ένα γεγονός που σας έκανε να χαμογελάσετε και να σκεφτείτε ότι υπάρχει ελπίδα όσον αφορά το θέμα της αποδοχής της αναπηρίας στην Ελλάδα;
Πάντα χαμογελώ όταν λαμβάνω μηνύματα από αναγνώστες μου που γράφουν «Είδα έναν σαν τον Γιάννη στον δρόμο σήμερα».
Share this post
