Μήπως αντί για την ευτυχία να αρχίσουμε να αναζητούμε την αισιοδοξία;
Η ομάδα του skywalker.gr μίλησε με τον Δημήτρη Αντωνίου με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «H τέχνη της αισιοδοξίας» από τις εκδόσεις Μολύβι.
Ο Δημήτρης Αντωνίου από τη Θεσσαλονίκη, είναι ένας όμορφος άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης, δυναμικός και αεικίνητος. Στις 14 Οκτωβρίου 2006 ο 16χρονος τότε Δημήτρης τραυματίστηκε σοβαρότατα έξω από το 7ο Γενικό Λύκειο της Καλαμαριάς όταν ένας ασυνείδητος οδηγός που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα έπεσε πάνω του. Το ατύχημα αυτό τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, όμως ο Δημήτρης δεν άφησε αυτό το γεγονός να τον καθορίσει.
Μετουσίωσε τον πόνο του σε δράση και μοιράζεται μαζί μας την κοσμοθεωρία του είτε μέσα από τα βιβλία του είτε διαδίδοντας το μήνυμά του και σπέρνοντας αισιοδοξία με graffiti στους τοίχους σχολείων και παραμελημένων γειτονιών της πόλης, τονίζοντας ότι η τέχνη αποτελεί διέξοδο στα προβλήματα των ημερών μας.
Τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει ενεργό ρόλο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σε θέματα που αφορούν την οδική ασφάλεια αλλά και την προσβασιμότητα για άτομα με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα, με εκπαιδευτικές επισκέψεις σε σχολεία και σύμμαχο το κόμικς του «Λέμε stop στην οδική ανασφάλεια».
Περισσότερες πληροφορίες για τα βιβλία αλλά και τις δράσεις του μπορείτε να βρείτε εδώ
Είσαι ένας άνθρωπος δημιουργικός και πολυπράγμων. Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν ήμουν ένας πολύ ενεργητικός άνθρωπος, και πριν, και μετά το σοβαρό τροχαίο ατύχημά μου. Ως παιδί και ως έφηβος όλη αυτή η ενέργεια κατευθυνόταν προς αθλητικές δραστηριότητες, ενώ μετά το ατύχημά μου, που έγινε όταν ήμουν δεκαέξι ετών, αξιοποίησα την ενέργειά μου προς διανοητικές κατευθύνσεις, όπως οι σπουδές, οι τέχνες και οι κοινωνικές δράσεις. Ανάλογα με την περίοδο της ζωής μου, ο χρόνος μου μοιραζόταν ανάμεσα σε αυτά που με ενέπνεαν περισσότερο. Αυτή την περίοδο σίγουρα θα περάσω καθημερινά κάποιες ώρες με τα πολύ ενδιαφέροντα project που έχω αναλάβω κατά την εργασιακή μου σχέση με την ομάδα του μάρκετινγκ της Hellas Direct, στη συνέχεια θα αφιερώσω κάποιο χρόνο στις δημιουργικές μου δραστηριότητες, που τη συγκεκριμένη περίοδο είναι η συγγραφή, επίσης πάντα μέσα στη μέρα θα με απασχολήσουν τα κακώς κείμενα του τόπου μας και ποιες ενέργειες θα βοηθούσαν στην ανατροπή τους και, τέλος, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξεχνώ να αφιερώνω ενέργεια και χρόνο στους κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά και στο αγαπημένο μου σκυλάκι.
Είναι η αισιοδοξία επιλογή τελικά;
Η αισιοδοξία είναι ΚΑΙ επιλογή. Σίγουρα γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και καταλήγουμε σε ορισμένα επίπεδα αισιοδοξίας που δεν είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας, αλλά πιστεύω ότι δεν τελειώνει εκεί. Έχουμε δει ανθρώπους αισιόδοξους να τα παρατάνε έπειτα από μια ξαφνική κατραπακιά της ζωής και ανθρώπους απαισιόδοξους να στέκονται στα πόδια τους γιατί άρχισαν να βλέπουν τη ζωή διαφορετικά. Άρα δεν μιλάμε για μια ευθεία γραμμή αλλά για μια διαδρομή με πιθανές εκπλήξεις. Πιστεύω λοιπόν ότι έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε εμείς αυτές οι εκπλήξεις και όταν μιλάμε για αισιοδοξία, τότε σίγουρα μιλάμε για ευχάριστες εκπλήξεις. Αν είναι εύκολο να δούμε τη ζωή αισιόδοξα, ενώ οι συνθήκες μας προδιαθέτουν για το αντίθετο; Όχι, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Αν είναι όμως εφικτό; Ναι, και πάλι ναι. Αυτό ακριβώς υποστηρίζω με θέρμη αλλά και σύνεση στο νέο μου βιβλίο «Η τέχνη της αισιοδοξίας».
Πρέπει η αισιοδοξία να είναι ρεαλιστική;
Αν η αισιοδοξία δεν είναι ρεαλιστική, εκτός από μια χαμένη ευκαιρία, μπορεί να καταλήξει και επικίνδυνη. Είναι πολλές οι περιπτώσεις ανθρώπων που, παρασυρόμενοι από μια μη ρεαλιστική αισιοδοξία, παρέμειναν προσκολλημένοι σε ένα ουτοπικό άπιαστο μέλλον, το οποίο τελικά κατέληγε να τους κρατά αιχμαλώτους του παρελθόντος. Πέρασα από αυτό το στάδιο όταν για χρόνια ανέβαλλα να ζήσω στο παρόν, γιατί είχα ως προαπαιτούμενο της ζωής τη μη ρεαλιστική συνθήκη να γίνω πάλι όπως πριν και να σηκωθώ από το αναπηρικό αμαξίδιο. Νόμιζα ότι αισιοδοξία είναι να σκέφτομαι και να ανυπομονώ για τη μέρα που θα σηκωθώ, ενώ μια μέρα συνειδητοποίησα το λάθος μου και τότε αξιοποίησα τα απίστευτα οφέλη της αισιοδοξίας. Όταν ονειρεύτηκα μια καλή ζωή ακόμα κι αν βρίσκομαι στο αναπηρικό αμαξίδιο. Τότε έβαλα τη ρεαλιστική αισιοδοξία στη ζωή μου και άρχισα να ζω την κάθε μέρα με τρόπο που με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο διανύουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης. Πόσο σημαντικό είναι να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας τώρα;
Ο περισσότερος κόσμος όταν ακούει τη λέξη «αισιοδοξία», φέρνει στο μυαλό του τη μεταφορά «μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτήρι». Σε πολλές περιπτώσεις όμως αυτή η προσέγγιση είναι κάπως παραπλανητική. Θα έλεγα ότι αισιοδοξία είναι το πόσο καλά ή αποτελεσματικά αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Δεν έχει τόσο νόημα να συζητάμε για αισιοδοξία όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και όλα πάνε καλά, αλλά το πώς αντιδράμε όταν στραβώνει η φάση. Και τα τελευταία χρόνια σίγουρα οι συνθήκες δεν είναι καθόλου καλές, έχουν στραβώσει πολλά. Οπότε ναι, έχει ίσως περισσότερο νόημα από ποτέ να «ανοίξουμε» και να ενισχύσουμε τη συζήτηση της αισιοδοξίας. Γιατί την έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ.
Εκτός από τη συγγραφική σου δράση, έχεις αναλάβει έναν δυναμικό ακτιβιστικό ρόλο για την ενημέρωση σε θέματα που αφορούν την οδική ασφάλεια, καθώς και τα προβλήματα προσβασιμότητας που αντιμετωπίζουν άτομα με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα. Υπάρχει παιδεία στα συγκεκριμένα θέματα στην Ελλάδα;
Τα τελευταία χρόνια κάτι πάει να αλλάξει. Βλέπουμε στα σχολεία όλο και περισσότερο ενδιαφέρον προς αυτές τις κατευθύνσεις. Δυστυχώς όμως δεν είναι αρκετό. Μια ομιλία, μια εκδήλωση, ένα μονόωρο μάθημα μέσα σε μια σχολική χρονιά δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά για να αντισταθμίσουν τα αμέτρητα αρνητικά ερεθίσματα που τραβάνε προς την αντίθετη μεριά. Ταινίες με λάθος μηνύματα, σχολεία χωρίς πρόσβαση, διπλοπαρκαρισμένα οχήματα παντού για να κάνουμε τη δουλειά μας και ένας γονιός με τσιγάρο στο ένα χέρι και κινητό στο άλλο. Με δυο λόγια, μια άνιση μάχη για το μέλλον.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάτι αισιόδοξο που σε έκανε να χαμογελάσεις σήμερα;
Σήμερα ξύπνησα με ένα ιδιαίτερα γλυκό χαμόγελο. Η σύντροφός μου έκανε προχτές μια μικροεπέμβαση και σήμερα έδειχνε πολύ καλύτερα. Το αισιόδοξο είναι ότι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξεχάσω ποτέ αυτό το χαμόγελο. Αυτό είναι η βασική αρχή της ευγνωμοσύνης. Να μην ξεχνάμε αυτά που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή. Και η αλήθεια είναι ότι έχω αυτό το χαμόγελο σχεδόν κάθε μέρα. Και λέω «σχεδόν» γιατί πράγματι υπάρχουν λίγες μέρες που ακόμα κι εγώ που έχω περάσει πολλά τείνω να ξεχνώ. Ευτυχώς οι μέρες αυτές είναι πολύ λίγες, γιατί αγωνίζομαι ώστε να είναι λίγες. Κι όχι γιατί μπορώ να περιορίσω τις δύσκολες βραδιές που θα έχω φοβερούς πόνους ή πυρετό ή σπασμούς, αλλά γιατί μπορώ να περιορίσω τις μέρες που θα ξυπνήσω και δεν θα πω «καλημέρα», «σ’ αγαπώ» «τι όμορφος ήλιος» ή «πόσο ρομαντική συννεφιά» ή «πάμε δυνατά να αδράξουμε τη μέρα!» και, όπως πολύ εύστοχα λένε οι στίχοι ενός αγαπημένου χιπ χοπ τραγουδιού, «Αν η μέρα σου ξεκίνησε στραβά, μην ψαρώσεις. Έχεις 24 ώρες να την ισιώσεις».
Share this post
