Είναι το «Θέλω-πιστεύω-μπορώ» τα 3 κλειδιά που ξεκλειδώνουν το νόημα της ζωής μας; Πόσο μας νοιάζει τελικά «τι θα πει ο κόσμος»; Πώς θα πετύχω τον στόχο μου και θα γίνω ευτυχισμένος; Η Εύη Ξυραφά, εισηγήτρια και εμπνεύστρια της δράσης Believe in You, σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης και εκπαιδεύτρια ανθρώπινου δυναμικού σε θέματα HR και επικοινωνίας, δίνει τις δικές της απαντήσεις.

Στο βιβλίο σας αναφέρεστε σε δεξιότητες που μας βοηθούν στην εξέλιξη της προσωπικής και της επαγγελματικής μας ζωής. Τι καινούργιο φέρνετε στην επιφάνεια ως προς τον τρόπο σκέψης που νομίζετε ότι δεν έχουμε διδαχθεί στην πορεία της ζωής μας;

Κατ’ αρχάς το καινούργιο που προσφέρω είναι δομή. Το γεγονός ότι συμπυκνώνω σε ένα βιβλίο τις 10 βασικές δεξιότητες ζωής, εξηγώντας τες πλήρως και κατανοητά, αυτό διευκολύνει κάθε αναγνώστη να τις καλλιεργήσει. Δεν υπήρχε αντίστοιχο βιβλίο στην ελληνική αγορά. Από κει και πέρα και τις δέκα δεξιότητες δεν τις έχουμε διδαχθεί σε καμία εκπαιδευτική βαθμίδα, από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο. Κάποιοι τυχεροί τις έχουν διδαχθεί μεμονωμένα σε εταιρικά σεμινάρια, π.χ. διαχείριση χρόνου ή διαπραγματεύσεις, ή στο πλαίσιο των σπουδών τους, π.χ. Επικοινωνία στα Τμήματα Δημοσιογραφίας. Επομένως, αν κάτι δεν το έχεις διδαχθεί δομημένα, τότε μόνο εμπειρικά μπορείς να το αναπτύξεις, και συγκεκριμένα με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους. Ωστόσο, αν δεν πάρεις feedback από κάποιον ειδικό, τότε μπορεί να κάνεις λάθος και να μην έχεις ιδέα ότι κάνεις λάθος. Για παράδειγμα, ποιος θα παραδεχόταν από μόνος του ότι δεν επικοινωνεί αποτελεσματικά ή ότι δεν έχει αυτοπεποίθηση;

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο «Θέλω-πιστεύω-μπορώ: Τα 3 κλειδιά της ζωής»;

Με ενέπνευσε ακριβώς αυτή η έλλειψη που σας ανέφερα. Το όραμά μου, από το ξεκίνημα του Believe in You μέχρι σήμερα, είναι να κάνω τη γνώση για δεξιότητες ζωής προσιτή σε όλο τον κόσμο. Έπειτα από 8 χρόνια διοργάνωσης σεμιναρίων, coaching, podcast και αρθρογραφίας, θεώρησα ότι ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα. Μέσα από ένα βιβλίο που πραγματικά μπορεί να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αυτό το όραμα μπορεί να εκπληρωθεί ακόμα περισσότερο.

Έπειτα, ένα βιβλίο είναι διαχρονικό εργαλείο. Άρα και για τους μαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ζωής, καθώς θα μπορούν να ανατρέχουν ξανά και ξανά και να βρίσκουν τη βοήθεια που χρειάζονται στην πορεία της ζωής τους.

Ποιο κατά τη γνώμη σας είναι το βασικότερο και πολυτιμότερο όπλο για να εκπληρώσουμε έναν στόχο μας;

Το βασικότερο όπλο και η βάση για την επίτευξη κάθε στόχου είναι να θέσουμε έναν ξεκάθαρο στόχο. Ή αλλιώς, να έχουμε ένα ξεκάθαρο θέλω. Τα 3 κλειδιά της ζωής είναι όντως τα θέλω, πιστεύω, μπορώ, αλλά χωρίς ένα ξεκάθαρο θέλω δεν μπορούν να υπάρχουν τα άλλα δύο.

Το «θέλω», λοιπόν, του τίτλου του βιβλίου αναφέρεται στις 4 βασικές δεξιότητες από τις δέκα: θετική σκέψη, στοχοθεσία, επικοινωνία και διεκδικητικότητα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι σκοντάφτουν σε αυτό ακριβώς το βήμα, θέτουν στόχους οι οποίοι νομίζουν ότι είναι στόχοι, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Είναι ευχές, είναι επιθυμίες, είναι ευσεβείς πόθοι, αλλά σίγουρα όχι ξεκάθαροι στόχοι, π.χ. «Θέλω να είμαι αυτόνομος στη ζωή μου», «Θέλω να γίνω γιατρός», «Θέλω να αντλώ ευχαρίστηση κάνοντας κάτι συναφές με αυτό που σπούδασα». Και τα τρία είναι πραγματικά παραδείγματα στόχων που μου έχουν εκφράσει πελάτες, οι οποίοι ωστόσο είναι τελείως αόριστες διατυπώσεις αυτού που νομίζουν ότι θέλουν. Για να τονίσω τη σημασία του ξεκάθαρου στόχου, θα αναφέρω ένα ρητό του Αϊνστάιν: «Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις με απλά λόγια, δεν το έχεις καταλάβει πραγματικά». Ένας στόχος που δεν διατυπώνεται σε μια πλήρη, ξεκάθαρη πρόταση δεν είναι κατανοητός ούτε σε εσένα που τον εκφράζεις.

Ένα θέμα-ταμπού που θίγετε στο βιβλίο αλλά και στα σεμινάριά σας είναι η αντίληψη που επικρατεί στην καθημερινότητά μας για το «τι θα πει ο κόσμος». Πού νομίζετε ότι οφείλεται η νοοτροπία αυτή; Τι θα συμβουλεύατε όσους την ενστερνίζονται;

Χαίρομαι που το χαρακτηρίζετε θέμα-ταμπού, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο φόβος του «τι θα πει ο κόσμος» έχει πολύ γερές ρίζες στην ελληνική κοινωνία και είναι σίγουρα εμπόδιο στην αυτοπεποίθηση και στη διεκδικητικότητα. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία είναι μικρή και όλα μαθαίνονται εύκολα. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα πληθυσμιακά και άρα αντίστοιχα και η αγορά εργασίας είναι μικρή. Επομένως, εύκολα διαδίδονται φήμες, εύκολα συναντάς γνωστούς κ.ο.κ. Πιστεύω ότι όσο πιο μικρή είναι μια κοινωνία, π.χ. επαρχιακή πόλη, τόσο πιο έντονος είναι ο φόβος του «τι θα πει ο κόσμος», γιατί όλοι ξέρουν τα πάντα για τους άλλους, υποτίθεται. Ως αποτέλεσμα, λειτουργούμε στις σχέσεις μας και στη ζωή μας με μια λογική μυστικοπάθειας του τύπου «Τα εν οίκω μη εν δήμω», έτσι ώστε να μη βγαίνουν παραέξω τα νέα που μπορεί να μας ντροπιάσουν. Έτσι, βλέπουμε απίστευτα φαινόμενα γύρω μας, τα οποία μόνο δυστυχία τελικά προκαλούν σε αυτούς που τα βιώνουν, π.χ. γυναίκες μένουν σε κακοποιητικές σχέσεις και δεν παίρνουν διαζύγιο για να μη χαλάσουν το όνομα της οικογένειας, εκτρώσεις, αποβολές, ασθένειες αποκρύπτονται, παιδιά κρύβουν για χρόνια την ομοφυλοφιλία τους ή, ακόμα χειρότερα, κάνουν λευκούς γάμους για να κλείσουν τα στόματα. Μέχρι και αυτοκτονίες έχουν συμβεί από τον φόβο της κατακραυγής του κόσμου. Είναι πραγματικά θλιβερό…

Η σκέψη του «τι θα πει ο κόσμος» είναι μια ισχυρότατη περιοριστική πεποίθηση, η οποία, αν την ενστερνιστούμε, μπορεί κυριολεκτικά να μας καταστρέψει τη ζωή. Όμως, όπως κάθε πεποίθηση, όπως την αποκτήσαμε, μπορούμε και να την αποβάλουμε από τη ζωή μας. Κοινώς, μπορούμε να την πετάξουμε και να την αντικαταστήσουμε με μια νέα ενδυναμωτική πεποίθηση, π.χ. «Ό,τι κι αν πει ο κόσμος, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω», «Είναι πιο σημαντικό για μένα να ζω με βάση τις αξίες μου από τη γνώμη του κόσμου», «Ακόμα κι αν πει κάτι κακό ο κόσμος για μένα, δεν μπορεί να μου κάνει κακό αν εγώ δεν του το επιτρέψω».

Εν ολίγοις, η συμβουλή είναι να δούμε κατάματα αυτή την πεποίθηση στο σήμερα και να επιλέξουμε συνειδητά αν θέλουμε ή όχι να την κρατήσουμε. Το γεγονός είναι ότι μας επηρεάζει αυτός ο φόβος γιατί εμείς έχουμε επιλέξει να τον πιστεύουμε. Απλώς όχι συνειδητά!

Τελικά, τα αληθινά θέλω μας μπορούν να γίνουν μπορώ για τους ανθρώπους που δεν είναι δυνατοί συναισθηματικά;

Πολύ ωραίο το ερώτημά σας πραγματικά. Η αλήθεια είναι ότι για να κυνηγήσουμε στη ζωή τα αληθινά θέλω μας απαιτεί δύναμη. Θέλει θετική σκέψη, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, ψυχική ανθεκτικότητα για να αντέχουμε τις αντιξοότητες, συναισθηματική νοημοσύνη για να διαχειριζόμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα και να μη μας καταβάλλουν. Με μία λέξη, χρειάζεται δύναμη, όπως πολύ σωστά το θέσατε.

Τα καλά νέα, ωστόσο, είναι ότι όλες οι παραπάνω δεξιότητες καλλιεργούνται και διδάσκονται σε οποιαδήποτε ηλικία. Άρα και κάποιος που δεν είναι συναισθηματικά δυνατός μπορεί να γίνει εφόσον το αποφασίσει. Πέρα από την απόφαση, για να το πετύχει θα χρειαστεί γνώση, εξάσκηση, υπομονή και επιμονή. Δηλαδή δέσμευση!

Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος του βιβλίου: να προσφέρει σε όλους τη γνώση και τα εργαλεία για να γίνουν συναισθηματικά δυνατοί και να εκπληρώσουν τους δικούς τους στόχους, προσωπικούς και επαγγελματικούς. Επομένως, η πορεία είναι θέλω, πιστεύω και… μαθαίνω να μπορώ! Πραγματικά είναι εφικτό για τον καθένα, αρκεί να το αποφασίσει.

Απόσπασμα από το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

https://blog.dioptra.gr/2020/09/23/proteraiotites-sti-zoii/

Συνέντευξη-επιμέλεια: Κατερίνα Γκρίτζαλη

Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr    

Share this post