Ποιος είναι ο λιγότερο άγριος τρόπος να αξιολογήσεις έναν πολιτικό;
Ο αντικειμενικός: «Έκανε αυτό που είπε;»
Ο αστικός: «Είναι όμως από μεγάλο τζάκι».
Ο συγκαταβατικός: «Έλα μωρέ, τι παραπάνω θα έκανε από τους άλλους;»
Ο ραγιάδικος: «Τέτοιοι που ήμαστε, τέτοιοι μας πρέπουν».
Ο προτεσταντικός: «Είχε καλές προθέσεις».
Ο ελληναράδικος: «Εμένα δεν με πείραξε».
Ο διαπλεκόμενος: «Εμένα με βόλεψε».
Ο αδιάφορος: «Ποιος είναι αυτός;»
Ο πολυσυλλεκτικός: «Από πού θες να αρχίσω;»
Ο εκδικητικός: «Θα τα πούμε στις κάλπες».
Ο ερωτικός: «Μας πήδηξε κι αυτός».
Ο αλανιάρικος: «Όλοι στο συλλαλητήριο».
Ο εγωιστικός: «Έπρεπε να είμαι εγώ στη θέση του».
Ο παραιτημένος: «Το τσίπουρο πρέπει να κάνει 2,50 € με μεζέ».
Ο πατρικός: «Ρε μαλ…!»
Ο μητρικός: «Γιατί, αγόρι μου, γιατί, πασά μου;»
Ο συγκριτικός: «Είναι καλύτερος από τον προηγούμενο».
Ο αιτιολογικός: «Δεδομένων των συνθηκών…»
Ο ευέλικτος: «Να μείνει μεταξύ μας όμως, ε;»
Ο αδιέξοδος: «Δεν υπάρχει εναλλακτική».
Ο εκδοτικός: «Προδότες!» ή «Θρίαμβος!»
Ο πρακτικός: «Πότε θα γίνουν εκλογές;»
Ο ανοιχτός: «Και πού είσαι ακόμα…»
Ο ακαδημαϊκός: «Δεν ολοκλήρωσε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις».
Ο νοσταλγικός: «Πού είσαι, ρε Αντρέα!»
Ο τελεσίδικος: «Πήραμε τα παπά… του».

Είτε είσαι κάποιος από αυτούς είτε κάποιος άλλος τύπος κριτή, να θυμάσαι πως ό,τι κάνεις, τελικά το βρίσκεις στα κοινόχρηστα.

Δημήτρης Φυντάνης

Share this post