Περνάς δύσκολα, περνάς στενά, προσαρμόζεσαι, αντέχεις, προσπαθείς, δανείζεσαι, χρωστάς, παλεύεις, εναντιώνεσαι, εξοικονομείς, ξεραίνεις τα προφανή, κινδυνεύεις, ρισκάρεις, ξενυχτάς, νοιάζεσαι, κοπιάζεις, στερείσαι, δουλεύεις, βρίσκεις, ελπίζεις, εργάζεσαι, υπομένεις, βελτιώνεσαι, πορεύεσαι, κουράζεσαι, αναλαμβάνεις, στέκεσαι όρθιος, βοηθάς άλλους, κολυμπάς στα προφανή και κάποτε ίσως βγαίνεις απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι είναι απέναντι και δεν είναι κύκλος. Αν υποθέσουμε ότι βγαίνεις και δεν γελάστηκες.
Κοιτάς τριγύρω και όλοι έχουν την ίδια ψευδαίσθηση, της εξόδου από τα δύσκολα. Κάποιοι γλείφουν πληγές παρά το κολύμπι στα προφανή που προηγήθηκε. Άλλοι ετοιμάζονται για τα καλά που έρχονται. Κάποιοι κοιτάζονται στα μάτια. Άλλοι κοιτάζουν στα χέρια των πιο ανθεκτικών. Άλλοι κοιτάζουν στα τραπέζια των ισχυρών. Ένα μούδιασμα κυριαρχεί για λίγο στην παρέα. Ίσως για να κλειδώσουν τους στόχους τους οι επιθετικοί. Ή για να προγραμματίσουν οι συστηματικοί. Οι πιο έξυπνοι μπορεί να παίρνουν θέση μάχης. Ακόμα και οι νωθροί τεντώνονται για να ξυπνήσουν το μυϊκό τους σύστημα.
Αρχίζουν οι ψίθυροι. Σε λίγο δυναμώνουν. Ξεχωρίζουν οι λέξεις «ανάπτυξη», «πλεόνασμα», «πόροι», «στήριξη», «δικαιοσύνη», «ανάγκες», «πρόσβαση», «αύξηση», «παραγωγή», «εργασία», «όραμα», «βούληση», «προοπτική», «ανάκαμψη», «βιώσιμος», «νέο», «βελτίωση», «πολιτισμός», «χρηματοδότηση», «επάρκεια», «ανάκτηση», «αλλαγή», «ενίσχυση», «αποδοχή», «προσαρμογή», «ευτυχία», «ηθική», «επιδότηση», «οργάνωση», «σχέδιο», «πολίτης». Αρχίζουν όλοι να επαναλαμβάνουν τους στίχους της μοντέρνας ποίησης. Και όλο δυναμώνουν οι φωνές. Με τη λαχτάρα της στέρησης. Με την ένταση της διεκδίκησης. Με την προσμονή της διανομής. Με την αγωνία της εκσπερμάτισης.
Κάποτε έρχεται η ώρα της μοιρασιάς. Και τώρα πώς θα μοιραστούμε τα υποσχεθέντα; Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν, ποια είναι τα κριτήρια διανομής; Τα χρειάζομαι. Μου λείπουν. Έχω ανάγκες. Τα δούλεψα. Μου τα έταξαν. Δικαιούμαι. Έκανα υπομονή. Μου τα πήρες. Τα στερήθηκα. Τα κληρονόμησα. Έχω ισχυρούς φίλους. Πέρασα δύσκολα. Είμαι ανάπηρος. Δεν γκρίνιαζα. Θα καταναλώνω μόνον ελληνικά προϊόντα. Καμώθηκα τον άνετο. Είμαι μακροχρόνια άνεργος. Ψηφίζω. Θα τα αβγατίσω. Δικαιούμαι δεύτερη ευκαιρία. Είμαι επίκαιρος. Έχω καινοτόμες ιδέες. Θα φέρω ανάπτυξη. Να ξαναβολευτώ. Το τσίπουρο ακρίβυνε. Έχω μικρά παιδιά. Κολύμπησα στα προφανή. Θα αγοράσω εισαγόμενη τεχνολογία.
Ρώτα τους. Τι έκανες στον πόλεμο, ρε φίλε; Η αθωότητα δεν είναι τεκμήριο. Το ξέρω πως δεν φταις. Κανείς δεν φταίει απ’ ό,τι φαίνεται. Μας βρήκε όλους το κακό έτσι, στα καλά καθούμενα. Δεν είσαι μέρος του προβλήματος, εντάξει. Έγινες όμως μέρος της λύσης; Σε βλέπω στην πρώτη γραμμή της μοιρασιάς, αλλά πού ήσουν πριν; Γυρίζω την ταινία μερικά καρέ πίσω και δεν σε βλέπω πουθενά. Κάπου περίμενες; Κάπου κοιμόσουν; Το ξέρω πως κανείς δεν σου ζήτησε να δουλέψεις. Ίσως τώρα και να συνήθισες στα επιδόματα και στα δικαιώματα. Όμως δεν στάθηκες όρθιος για όλους μας. Δεν κράτησες τον αγρό πράσινο, την αγορά ανοιχτή και την πόλη φωτισμένη. Μόνο λούφαξες για να περάσει το κακό.
Αν ήσουν ανυπόμονος, ίσως να φώναξες λιγάκι στο Σύνταγμα. Μπορεί να σήκωσες σημαίες και να διεκδίκησες. Τι ζήτησες όμως; Έφτιαξες σπανακόπιτα για να δικαιούσαι ένα κομμάτι; Τίνος τον ιδρώτα θέλεις; Ποιος είναι ο πλούτος που σε αφορά και σε ψάχνει; Ο πλούτος της πατρίδας μας; Αυτόν τον ξεκοκάλισαν οι πρόγονοι και οι πολιτικοί μας και πέσαμε στα δύσκολα και στα σκοτάδια. Τώρα θα μοιραστούμε ό,τι παράγουμε μονάχα. Τι έφτιαξες σήμερα που να αξίζει να μοιραστείς μαζί μας; Πώς έμαθες να ζεις έτσι, σαν παράσιτο; Γιατί εμφανίζεσαι μόνο τη μέρα της μισθοδοσίας; Πότε θα καταλάβεις ότι από το τίποτα δικαιούσαι μόνο τίποτα;
Ρώτα τους. Το ξέρω πως δεν θα πάρεις απάντηση, αλλά ρώτα. Δεν υπάρχει φιλότιμο, αλλά ρώτα. Και μη φοβάσαι, δεν θα σηκωθεί εμφύλιος. Οι πρώην βολεμένοι δεν δουλεύουν και δεν πολεμούν. Μόνο ψηφίζουν. Και τώρα που έχουμε όλοι την ψευδαίσθηση της μισογεμάτης τσανάκας το ενδιαφέρον τους είναι εκεί, όχι σε σένα. Ρώτα ελεύθερα. Ρώτα με χιούμορ. Άσε τη μεταφυσική και τη θεία δίκη και ρώτα δυνατά. Δώσε τους μια ευκαιρία να μιλήσουν για τη ζωή, τα αγαθά, την ευτυχία. Μια ευκαιρία να μιλήσουν για τον εαυτό τους και την αυτοπραγμάτωση που διεκδικούν. Ρώτα τους για τα έργα τους στον πόλεμο και στην ειρήνη.
Ρώτα αυτούς, γιατί αν αναρωτηθείς την ξέρεις την απάντηση.
Δημήτρης Φυντάνης
Share this post
