Χελόου! Προσπαθούμε εδώ! Έτσι μας έδειξαν, έτσι μάθαμε, αυτό αποφασίσαμε για τις ζωές μας. Να προσπαθούμε για να υποστηρίξουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Να ψιλοαγωνιζόμαστε για να βελτιώνουμε τη θέση μας και την κοινωνία που ανήκουμε. Να προβληματιζόμαστε για τον κόσμο όπου βρεθήκαμε, να μην τον παραδώσουμε χειρότερο από την κατάσταση που παραλάβαμε. Για καλύτερο δεν ξέρω. Τέτοιο πρότζεκτ θα μου φαινόταν πολύ φιλόδοξο. Πάντως είμαστε εδώ και κάτι κάνουμε για τις ζωές μας.

Είναι σημαντικό να μας προσέξεις. Δεν θέλουμε υποστήριξη. Ίσως θα βοηθούσε λίγη ησυχία ή λιγότερη ενόχληση. Αν γινόταν να μην κουνιέσαι άτσαλα εκεί που πάμε να στρώσουμε κάτι, θα ήμασταν ευγνώμονες. Προφανώς δεν παίζουμε στο ίδιο παιχνίδι, τουλάχιστον έτσι φαίνονται τα πράγματα. Εκεί που εμείς παίζουμε για την ύπαρξή μας, εσύ παίζεις για την καβλάντα σου. Κι όταν η ατσαλοσύνη σου τα κάνει όλα ρημαδιό, εμείς τραβάμε τα μαλλιά μας, πριν αναστενάξουμε και τα πάρουμε από την αρχή.

Ίσως δεν ξέρεις τι θα πει δουλειά, αγώνας και προσπάθεια. Μάλλον οι ξυλιές σε ξένο πισινούλη δεν σε αγγίζουν, ακόμα κι αν τις έχεις προκαλέσει. Η λεζάντα και η δόξα σε συνεπήραν, ως φυσικό συστατικό της ευγενούς καταγωγής σου. Μπορεί και να ψωνίστηκες με την ιδέα ότι είσαι ο εκλεκτός που θα μας βγάλει από τα δύσκολα, αλλά εμείς τι φταίμε; Δεν ήρθαμε να σε ενοχλήσουμε στη διαδρομή σου. Δεν φτιάξαμε εμείς το γαμημένο το σύστημα. Εμείς το φάγαμε υποχρεωτικά και προσπαθούμε να το χωνέψουμε.

Τα βουνά δεν μας πάνε, αλλιώς θα τα επιλέγαμε. Θέλουμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε εντός του πολιτισμένου κόσμου, για μας και τα παιδιά μας. Και ό,τι και να φτιάξουμε το βρίσκουμε μπροστά μας να ματαιώνεται και να μας δυσκολεύει την προσπάθεια. Μήπως ενοχλούμε, ρε φίλε; Αισθάνεσαι πως σε προκαλέσαμε ή πως ενοχλήσαμε τον ανώτερο προορισμό σου; Μήπως δεν είμαστε αρκετά συνεργάσιμοι στην ανάδειξη της εξέχουσας προσωπικότητάς σου; Χρειαζόμαστε μια ζώνη ηρεμίας.

Πόσα χατίρια πρέπει να σου κάνουμε για να μας παραχωρήσεις το προνόμιο της ουσιαστικής ειρήνης; Μπουχτίσαμε πόλεμο και αναμπουμπούλα. Γέμισε το συκώτι μας άγχος και τοξίνες. Δεν θέλουμε άλλες στιγμές δόξας. Δεν μας χρειάζεται άλλο σοκ και δέος. Καταπιανόμαστε με τα έργα της ειρήνης σε περιοχή εμπόλεμη. Δεν θέλουμε άλλο χαλασμό. Μπορείς να κάνεις κάτι να ημερέψουμε; Δεν γίνεται να βολευτούμε όλοι, εσύ στα μεγαλεία σου κι εμείς συγκεντρωμένοι να στρώσουμε το χάλι μας;

Και σταμάτα να πατάς τα πιο ταπεινά κουμπιά μας. Να μας ξυπνάς τον κατώτατο εαυτό μας για να βολέψεις τα έργα σου. Θα μπορούσες να είσαι ηγέτης, αλλά επέλεξες να μας ρημάζεις τον βίο. Χρειάζεσαι διχόνοια και εμφύλιες διαφορές για να κάνεις παιχνίδι. Και πάντα βρίσκεις αφελείς να προστρέξουν στα καλέσματά σου για κάλπικους αγώνες που ξεδιπλώνουν τη μεγαλοσύνη σου. Πούλησες και ξεπούλησες κάθε κληρονομιά μας για να κρατήσεις τον θρόνο σου. Και ούτε που υποψιάστηκες ότι τον κατάντησες κουτσό σκαμπό.

Η αστική δημοκρατία είναι το σπίτι σου και το σεβόμαστε. Αλλά όταν το βάζεις υποθήκη δεν είναι όμορφο να σου πληρώνουμε τις δόσεις. Για μας είναι τα ερείπια ενός κάστρου που μας το σέρβιραν για αναγκαίο οι προκάτοχοί σου. Για σένα είναι η κοιτίδα του πολιτικού πολιτισμού σου. Η ελπίδα σου να σκαρφαλώσεις στο ηρώο που θαυμάζεις, για να καμαρώνεις και να κορδώνεσαι. Κάνε ό,τι λαχταράει η ψυχή σου, αλλά μην το κάνεις στη βασανισμένη πλάτη μας. Χελόου! Ζούμε κι εμείς εδώ, ρε μάστορα. Όχι μέσα, αλλά τριγύρω. Και προσπαθούμε.

Καλή θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται. Δείξε κι εσύ λίγη κατανόηση στις ανάγκες μας. Μη σουλατσάρεις με ασέβεια στα ιερά και τα όσια της ζωής μας. Μπορούμε να συνυπάρξουμε, τελικά, σε ασύμπτωτους χώρους. Εσύ να κάνεις πως μας οδηγείς κι εμείς να κάνουμε τους κλακαδόρους. Εσύ να βγαίνεις στα μπαλκόνια κι εμείς να κάνουμε πως σ’ αγαπάμε. Εσύ να εμφανίζεσαι στις συνόδους και στα φώτα κι εμείς να κάνουμε πως μας εκπροσωπείς. Αλλά πρώτα να κάνουμε ειρήνη μεταξύ μας και συμφωνία κυρίων. Το ’χεις;

Εσύ θα πάψεις να μας σακατεύεις το υπόλοιπο του ταπεινού μας βίου κι εμείς θα χτίσουμε μνημείο στον «άγνωστο πολιτικό». Και θα το περιφρουρήσουμε, να μην το πατάνε οι συνδικαλιστές.

Δημήτρης Φυντάνης

Share this post