Μέχρι το 2008 καταφέραμε να παραγάγουμε βουνά από οργανικά απορρίμματα, κυρίως αποφάγια, επί το πλείστον εισαγόμενα, που ξεχείλιζαν κάδους και δοχεία, υπογραμμίζοντας την ασέβεια με την οποία διαχειριζόμασταν την ευζωία μας. Συνωστιζόμασταν, σχεδόν όλα τα βράδια της εβδομάδας, σε καταστήματα καφέ, φαγητού, ποτού και διασκέδασης χωρίς να αξιολογήσουμε αν είχαμε εξασφαλίσει με την παραγωγή της ημέρας το δικαίωμά μας να καταναλώνουμε.
Και οι πολιτικοί μας στο ίδιο κλίμα, πήραν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να σαρώσουν όλο το δανεικό χρήμα προς το σιφόνι απορροής, στο πάτωμα της ελληνικής οικονομίας. Δανείστηκαν, διαχειρίστηκαν, ξόδεψαν, έταξαν, πέταξαν και διαγκωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους στον εμφανή και αφανή εθνικό προϋπολογισμό.
Ο τουρισμός φίλεψε τους εισερχόμενους καταναλωτές με ολλανδικά τρόφιμα, τους εφοδίασε κινεζικά τσολιαδάκια και φρόντισε να τους πουλήσει όσο το δυνατόν ακριβότερα τον ήλιο και την αμμουδιά σκέτα, χωρίς ίχνος ελληνικής φιλοξενίας. Το μόνο που μας πείραξε στην εισερχόμενη κουλτούρα διαχείρισης του τουρισμού είναι το all inclusive, που εμπόδιζε τον πειρατικό μας τζίρο.
Ό,τι παραγωγικό υπήρξε στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στη μεταποίηση, στην έρευνα και στην τέχνη αποψιλώθηκε με ευλάβεια, μέχρι να εξαρτηθούμε πλήρως σε διατροφή, ένδυση, υπόδηση, καθαριότητα, εκπαίδευση και ψυχαγωγία. Από επιλογή όλοι ενωμένοι χρησιμοποιήσαμε κάθε εισερχόμενο πόρο, δανεικά και επιδοτήσεις, για να τεμπελιάσουμε, να βολευτούμε και να καλοπεράσουμε.
Και τώρα ακουμπήσαμε σε κούρεμα και ξένες επενδύσεις όλες τις ελπίδες μας σαν να μην είμαστε υπεύθυνοι των εαυτών και των παιδιών μας. Ευνουχισμένοι, προσαρμοσμένοι και ζητιάνοι από την εποχή που διορίσαμε τον Καποδίστρια εθνικό επαίτη και αράξαμε να δούμε αν θα τα καταφέρει να ανοίξει κάνουλες εισροών να μας χορτάσει όλους. Ο καβγάς για το πάπλωμα της αδιατάρακτης βιολογικής μας διαιώνισης με όρους καλοπέρασης.
Στο σύνολό της η κοινωνία μας, παίζοντας παιχνίδια που μάλλον δεν εμπέδωσε πλήρως και ίσως δεν ταιριάζουν στον γενετικό μας κώδικα, μετασχηματίζει κάθε ευκαιρία σε απειλή και κάθε εγχώριο πλεονέκτημα σε βαρίδι. Οι δρόμοι, οι γειτονιές και τα ιδρύματα βρίθουν από ευφυείς, ικανούς, άξιους και δημιουργικούς ανθρώπους χωρίς προσανατολισμό. Μαγκωμένους σε κάποια από τις διαθέσιμες παγίδες, μουδιασμένους με το αναισθητικό της αποποίησης ευθυνών και της αδυναμίας για δράση.
Ξέρεις ότι κι εσύ είσαι ένας από αυτούς που νομίζουν ότι δεν μπορούν να σπάσουν τα εθνικά απολιθώματα. Βολεύτηκες να φταίνε τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι ξένοι, οι συνθήκες, οι άλλοι, οι πρόγονοι και οι διεθνείς συγκυρίες. Νομίζεις ότι κάποιος άλλος κρατάει τη λύση του προβλήματος. Περιμένεις τον Διγενή να ορμήσει στους εχθρούς. Όμως, χαζούλη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Υπάρχει μια τεράστια ευκαιρία να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Μια ευκαιρία να ξυπνήσουμε από το παραμύθι της ωραίας κοιμωμένης στο στρώμα των μέσων παραγωγής, των ταξικών διαφορών, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, της ευρωπαϊκής μας διάστασης, της περιοριστικής αγοράς και της εθνικής μας υπεροχής. Μην κοιτάς τριγύρω ψάχνοντας έναν ανώτερο σκοπό. Απελευθέρωσε το όραμά σου και γίνε αυτό που περιμένεις.
Όταν ξεκινήσουμε πολλά μικρά θαύματα, θα έρθει η ώρα να συναντηθούμε με σεβασμό και να συνθέσουμε τις νέες μας ζωές. Να αγωνιστούμε στην παραγωγή και στη δημιουργία. Να αγκαλιαστούμε με χαμόγελα, αναγνωρίζοντας πως δεν υπάρχει εχθρός άλλος από τον άγριο εαυτό μας. Να ψιθυρίσουμε εκείνο το στιχάκι για τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Να έρθεις σε αυτή τη συνάντηση.
Είναι ώρα να αρχίσουμε να ξοδευόμαστε με σύνεση κι αγάπη.
Δημήτρης Φυντάνης
Share this post
