Στην αρχή νόμιζα ότι ήσουν κακό παιδί, ειδικά όταν έσπαζες στην αλάνα καινούρια παιχνίδια ή αν έτρωγες τη ζάχαρη από το βούτυρο της απογευματινής μου φέτας. Έκλαψα για τη σκασμένη πρώτη μου μπάλα εξαιτίας σου. Δεν ήθελα να σε ξαναπαίξω, αλλά μετά μου πέρασε, άλλωστε σε είχαν φίλο και όλοι οι άλλοι.
Η ιδέα ότι ήσουν κωλόπαιδο μου μπήκε αργότερα, δεν θυμάμαι πότε, αλλά εσύ μάλλον ξέρεις. Σε έβλεπα να το απολαμβάνεις να έχεις και να δείχνεις ή να καταστρέφεις ό,τι σε ξεπερνούσε. Και ο δανεικός θρίαμβος στα μάτια σου συγκρουόταν με τα κόλπα και τις ίντριγκες που σκάρωνες για να πετύχεις. Απορούσα με την προθυμία των άλλων να σε βοηθούν, μέχρι που κατάλαβα την αρχή της αμοιβαιότητας και της εξάρτησης. Τότε θύμωνα, αλλά μετά, πολύ αργότερα, μου πέρασε, γιατί χάρις σε αυτό εμπέδωσα εύκολα τη θεωρία των παιγνίων.
Φόρεσες σε σπασμένα θρανία και λεκάνες, σε μουτζουρωμένους σχολικούς τοίχους, σκουπίδια, εξευτελισμούς και στη βία το φανταχτερό ιδεολογικό πουκάμισο της επανάστασης. Μετά το κρέμασες στο δωμάτιό σου, μήπως και αποφασίσεις να γίνεις πολιτικός.
Στις σπουδές απομακρυνθήκαμε για λίγο και ανακουφίστηκα. Είναι που ήσουν και δημοφιλής και δεν ησύχαζε τόπος από σένα τόσα χρόνια. Καταλυπήθηκα μόνο που δεν ήμουν στην τελετή αποφοίτησής σου να σου ευχηθώ καλορίζικο το άδειο σου πτυχίο. Δεν θύμωσα, αλλά ευχήθηκα να το βρεις μπροστά σου σε κάθε γωνιά της καριέρας σου. Όπως και πριν, ξαναγύρισα στη ζωή μου σηκώνοντας απορημένος τους ώμους.
Σε έναν αιφνίδιο καφέ με το παρελθόν μας έμαθα πως η κενότητα δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στην επαγγελματική σου εξέλιξη. Τσαντίστηκα με τη βλακεία μου να ελπίσω και την αφέλειά μου να πιστέψω ότι κάποτε θα ξεκόλλαγες τα χέρια σου από τα ταπεινά κουμπιά των άλλων. Βασάνισα ξανά για μια στιγμή τους ώμους μου, πλήρωσα τη σερβιτόρα κι έφυγα.
Πριν σε ξεχάσω, σε βρήκα μπροστά μου ανταγωνιστή. Έχασα μερικές δουλειές μέχρι να καταλάβω τους χειρισμούς σου. Ύστερα προτίμησα να χάσω και όλες τις υπόλοιπες. Αυτή τη φορά οι ώμοι μου έγειραν στην παραδοχή της άρνησής μου να παίξω. Άσε που εσύ, για να θρέψεις τρία παιδιά και δυο διαζύγια, σίγουρα χρειάζεσαι πολλά συμβόλαια, κατά προτίμηση κρατικά.
Όποτε βλέπω την πυραμίδα του Maslow, σε θυμάμαι και η γνωριμία σου την αποδεικνύει ανεπαρκή. Το ίδιο με κάθε θεσμό που δεν μπορεί να αποτρέψει τον άγριο πολιτισμό σου να βάζει τις ανάγκες σου στην κορυφή του σωρού. Τα καλά χρόνια πειρατής και τα δύσκολα τσακάλι, παίζεις Monopoly εκεί που άλλοι παίζουν τη ζωή τους. Ένας ακόμη συστημικός ενισχυτής να τραβάει την προσοχή μας από την αναζήτηση ευτυχίας στην κάλυψη αναγκών.
Έχασα χρόνο στη διαχείριση της οργής που μου προκάλεσες. Κατάλαβα ότι είσαι διάσημος και άρτια δικτυωμένος. Αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκεσαι παντού, καθένας ξέρει κάποιον σαν εσένα. Σε στιγμές αγανάκτησης όμως μια ρητορική ερώτηση επιστρέφει: πότε θα χορτάσεις, ρε φίλε;
Έστω κι αν ήσουν ένας, πάντα θα είχες κάποιο κενό για γέμισμα. Πόσο μάλλον που έχετε μεγάλη αποικία στον πλανήτη Γη…
Δημήτρης Φυντάνης
Share this post
