Η αστική δημοκρατία ψυχορραγεί. Ο κόσμος στον οποίο μεγαλώσαμε χαροπαλεύει. Ο καπιταλισμός το τερμάτισε και έχασε κάθε συστημικό μέτρο επιβίωσης και ανάπτυξης. Ηδονική συγκέντρωση χρήματος και ελέγχου σε ελάχιστο ποσοστό του πλανητικού πληθυσμού μας. Ηθικό ξεχαρβάλωμα και υπεροπτική διαχείριση. Ανάλγητες στάσεις και συμπεριφορές που περιφρονούν τη ζωή και την ευτυχία. Κακομαθημένα «μεγαλοαστάκια» που μεγάλωσαν με προορισμό να παίξουν με τον βίο μας χωρίς συστολή και σεβασμό.
Η επανάσταση περιορίζεται σε προτεινόμενη ανυπακοή. Αλλά και οι αιματοχυσίες του παρελθόντος αποδείχθηκαν ανώφελες. Κάποιοι πέθαναν, άλλοι ξεβολεύτηκαν και μια νέα γενιά βολεμένων δημιουργήθηκε σε δευτερόλεπτα κάθε φορά που νομίσαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Οι ίδιοι κοινωνικοί μηχανισμοί, συνδεδεμένοι με όμοια κέντρα εξουσίας, χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον για το γάλα των παιδιών μας και τα επιτεύγματα του κήπου μας. Και με τους ίδιους πάντα γραφικούς τύπους να λένε αλήθειες όταν κανείς πια δεν τους πιστεύει.
Αναδιάταξη των κοινωνικών ισορροπιών πάντα στο ίδιο μοτίβο. Πολιτικοί μετασχηματισμοί χωρίς κανένα νόημα. Ξένοι με τις ανάγκες που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν. Με κλασικές συμπεριφορές προσεταιρισμού όλων των χρήσιμων στη διεκδίκηση της εξουσίας. Με στημένες δημοσκοπήσεις, που το μόνο που ξέρουν σίγουρα είναι η έμφυτη ανάγκη μας να σταθούμε κοντά σε κάποιον δυνατό και να του ακουμπήσουμε το μέλλον μας μήπως καταφέρει να το κάνει λιγότερο μίζερο. Ενήλικα θηλαστικά με κηδεμόνα.
Ασήμαντοι άνθρωποι με ψευδαισθήσεις που ακολουθούν μηχανικά, συμφεροντολογικά και ανόητα σε έναν ταπεινωτικό παραλογισμό. Που γίνονται σημαντικοί μόνο εμπρός στην κάλπη και νομίζουν ότι ξεχρεώνουν εκδικητικά ή αποφασιστικά για όλα τα χρωστούμενα και τα μελλούμενα. Που υποκύπτουν σε εκβιασμούς και δολώματα, αφού πρώτα βοσκήσουν το καταπράσινο χορτάρι των αστικών δημοκρατιών. Μπροστά σε ένα μόνιμο ερωτηματικό σχετικά με τη δικτατορία των μετρίων, που θα προκρίνουν ανάμεσα στις εκδοχές που κατασκευάζει και τους προτείνει το σύστημα. Και η ζωή συνεχίζεται.
Και ευτυχώς που αντέχει και συνεχίζεται, αφού όλοι μας αδιαφορούμε. Οι παράγοντες του συστήματος ξεχάστηκαν στην ηδονή τους και ακούμπησαν στα παλιομοδίτικα κόλπα των παππούδων τους για εναλλακτικά σχέδια και λύσεις. Ενθουσιάστηκαν με τη θέση τους και τα παίγνια εξουσίας και παρέλειψαν να εξελίξουν και να εξελιχθούν. Το ανθρώπινο είδος γενικά εκφυλίζεται. Καθημερινά νέοι άνθρωποι απομακρύνονται από την πρακτική της παραγωγής τροφής, της αυτάρκειας ή έστω της τήρησης προσωπικού ισοζυγίου αναγκών. Οι στείρες δραστηριότητες αποκτούν αίγλη έναντι των παραγωγικών.
Μάθαμε η αμοιβή να είναι μόνο οικονομική και να αντιστοιχεί στη θέση και όχι στο έργο που παράχθηκε. Το εισόδημα να αξιολογείται μόνο σε σχέση με τις ανάγκες που καλείται να καλύψει καταναλωτικά. Τα δικαιώματα να είναι φυσικά και ασύμμετρα με τις υποχρεώσεις. Οι φίλοι και οι συνεργάτες να επιλέγονται με κριτήρια επιρροής και οικονομικής ισχύος. Η διαπλοκή και τα κουμπαριλίκια να είναι μοναδικές ευκαιρίες πλουτισμού. Τα capital controls να νεκρώνουν τα πάντα. Οι διακόπτες της οικονομίας να αναβοσβήνουν την ευτυχία μας. Και η σχέση μας με τα αγαθά έπαψε να είναι ωφέλιμη.
Η υπερβολή και η πλεονεξία μάς στοιχειώνουν σε κάθε επιλογή μας. Τα ακριβά και τα πολυτελή αναβαθμίζουν τη θέση μας. Ειδικά τώρα που τα στερηθήκαμε για πολύ καιρό. Τα λειτουργικά έρχονται σε δεύτερη μοίρα μαζί με τη χρηστική αξία, που αργοπεθαίνει στη σκιά της οικονομικής. Αδιαφορούμε και για τη φτώχεια, την πείνα, τον πόλεμο, τη βία, τη δυστυχία. Ειδικά όταν δεν μας αγγίζει, γυρίζουμε την πλάτη και σηκώνουμε τους ώμους. Και τα παιδιά μας, έτσι και βρεθούν στην πολυτέλεια, δεν θέλουμε να δίνουν δεκάρα για μερικά μαυράκια που πέθαναν σήμερα. Αυτά έχει η ζωή. Εμείς τι κληρονομήσαμε;
Αναζήτησε το μέλλον σήμερα, στα παιδιά που ακόμα σώζονται. Που μπορούν να καταλάβουν ότι κάποιος ύφανε το ρούχο τους και πότισε τη σαλάτα τους και να νιώσουν ευγνωμοσύνη. Που συναντιούνται με το παιχνίδι της ζωής στις μικρές χαρές του. Ίσως να θέλουν να ξαναγράψουν τους κανόνες χωρίς την παγερή αδιαφορία και τις υπερβολές που υιοθετήσαμε. Με σεβασμό, αλτρουισμό και αγάπη. Με τη χρυσή λογική της φύσης και της αλληλεξάρτησης. Με την αθωότητα και την άγνοια που επιτρέπει την επανεκκίνηση. Με την πίστη που μετακινεί βουνά. Ίσως υπάρχει ελπίδα.
Δημήτρης Φυντάνης
Share this post
