Η επικοινωνία μας ήταν σημαντική. Η αναζήτηση θεμάτων και η ανάλυσή τους εμπειρία ζωής. Μπορεί να μη γίναμε ποτέ κανονική εφημερίδα, αλλά μας άρεσε να είμαστε ερασιτέχνες. Δεν αποπειραθήκαμε να διαμορφώσουμε την κοινή γνώμη, αλλά μπήκαμε από την αρχή στον πειρασμό να εκφράζουμε την κοινωνική αντίληψη, ειδικά της κοινωνίας που δεν είναι αδιάφορη. Δεν ολοκληρώσαμε κάτι. Αυτό ήταν πάντοτε δύσκολο, πολύ περισσότερο τώρα που οι αλλαγές είναι καταιγιστικές.
Η ανάγκη μάς έβγαλε στα περίπτερα και άλλες ανάγκες μας μαζεύουν. Είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο να υπάρχεις, ειδικά αν είσαι εφημερίδα. Είναι και ιδιαίτερα ποροβόρο, σαν μαύρη τρύπα που ρουφά κάθε ίχνος ενέργειας από κάθε διαθέσιμη πηγή. Και όταν δεν είσαι συστημικός, η μόνη ενέργεια που διαθέτεις είναι αυτή που παράγεις. Στην περίπτωσή μας δυστυχώς δεν είναι αρκετή για να μας πάει μακριά. Μπήκαμε στον πειρασμό να γίνουμε κουρσάροι του εαυτού μας, αλλά και αυτό δεν μπορεί να πάει μακριά.
Έχουμε λοιπόν την ανάγκη τώρα να τακτοποιήσουμε και τα του οίκου μας. Ξεχαστήκαμε με τις πρωτοβουλίες που αναλάβαμε και στοιβάχτηκε μπουγάδα που πρέπει να πλυθεί μαζεμένη και μάλιστα χωρίς πλυντήριο και μανταλάκια. Έχει και δύσκολους λεκέδες σε μεγάλη συχνότητα και ένταση. Θέματα που χρειάζονται μάζεμα, συμμάζεμα και μέριμνα. Αποκατάσταση της εταιρικής μας κανονικότητας και του κλίματος ασφάλειας και εμπιστοσύνης για να νιώσουμε όλοι μας καλά.
Χρειάζεται να προλάβουμε και το μέλλον της δουλειάς που μας θρέφει και μας δίνει πόρους για αναδιανομή. Να σχεδιάσουμε νέες εφαρμογές και υπηρεσίες επικαιροποιημένες. Να αξίζουμε τη θέση που έχουμε στην αγορά και την προτίμηση των πελατών μας. Να γίνουμε ακόμα καλύτεροι στη ζεύξη προσφοράς και ζήτησης εργασίας και δεξιοτήτων. Να επενδύσουμε στο αύριο τη σοφία που αποκτήσαμε σήμερα για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί και πιο ανθρωποκεντρικοί από τον χθεσινό εαυτό μας.
Κι άλλες δραστηριότητές μας άργησαν να ενηλικιωθούν και παλεύουν ακόμη για να βρεθούν σε επίπεδο αυτοχρηματοδοτούμενης βιωσιμότητας, αλλά η εφημερίδα δεν κουνήθηκε εμπορικά ούτε πόντο. Ίσως δεν την αγαπήσαμε εμείς αρκετά ή αφήσαμε να μας καθορίσει η εποχή μας, που επιβάλλει στα έντυπα να συμβιβάζονται ή να πεθαίνουν. Ίσως δεν είμαστε φτιαγμένοι από την εκδοτική και δημοσιογραφική στόφα που μπορεί να συνδυάζει ενημέρωση και εμπορικότητα, επικοινωνία και πωλήσεις.
Ελπίζουμε ότι κανείς δεν θα φτωχύνει εξαιτίας της διακοπής μας. Με τους φίλους και τους συνεργάτες μας βρισκόμαστε τακτικά στα φεστιβάλ, τα συνέδρια και τα σεμινάρια. Σε όποιον λείψουν τα ψυχωφελή άρθρα μας κερνάμε ρακή με ντολμαδάκια και γραβιέρα. Όχι για τον μεζέ, ρε φίλε. Για τη συναναστροφή. Όποιος δεν «ψήνεται» για συναντήσεις μπορεί να αναζητήσει την ηλεκτρονική μας έκδοση. Τα παλικάρια στα ΚΑΠΗ μπορούν να μας καλέσουν να πούμε μερικές κουβέντες, έστω και καφενείου. Κι αυτές με ρακή.
Τους υπόλοιπους, αναγνώστες του ενθέτου αγγελιών, τους ωφελούμενους από τη δωρεάν διανομή, προσπαθούμε να τους καταγράψουμε για να εξασφαλίσουμε ανεμπόδιστη πρόσβασή τους στις αγγελίες μας. Ελπίζω να μη χρειάζεται κανείς βοήθεια. Έτσι για να ελαφρύνω τη συνείδησή μου πως δεν εγκαταλείπουμε κάποιον στο πεδίο. Ίσως το ένθετο να επιβιώσει για λίγο ακόμη, αναζητώντας άλλο ξενιστή για να φτάνει στα περίπτερα. Αν συμβεί αυτό, μπορεί να δοκιμάσουμε τη μέθοδο «σε αναμονή» για όσους φίλους δεν μπορούν να αγοράσουν εφημερίδα.
Ο «Στέντορας» θα ζει στο stentoras.gr με το ίδιο περιεχόμενο και –ελπίζω μέσα στο ερχόμενο έτος– θα δοκιμάσει την τύχη του σε διαδικτυακές εκπομπές και μεταδόσεις χρήσιμου οπτικοακουστικού υλικού για την εργασία, την επιχειρηματικότητα, την προσωπική ανάπτυξη και την κοινωνική αντίληψη. Αυτή τη φορά με κανονικά decibel ήχου. Ίσως και με λίγη εικόνα. Μέχρι τότε μπορούμε να τα λέμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή από κοντά σε ευκαιρίες συναναστροφής. Επισήμως μάλλον θα αποχαιρετιστούμε στο ερχόμενο τεύχος.
Σε ευχαριστώ που μας απελευθερώνεις από αυτή την υπηρεσία.
Δημήτρης Φυντάνης
Share this post
