• Πότε ήταν τελευταία φορά που είπα έναν καλό λόγο χωρίς «αλλά» στον εαυτό μου;
• Θα προτιμούσα να έχω δίκιο ή να είμαι χαρούμενη;
• Διαλέγω να με θαυμάζει η κοινωνία ή να νιώθω πλήρης το βράδυ πριν πάω για ύπνο;
• Η καλύτερη λύση σε ένα πρόβλημα είναι η ιδανική ή η πιο ρεαλιστική;
• Θέλω να με χαιρετούν οι συνάδελφοί μου εκτός δουλειάς ή να είμαι καλύτερη από αυτούς και να μην έχω καμία επαφή μαζί τους;
• Στους υφισταμένους μου έχω μόνο δικαιώματα ή και υποχρεώσεις;
• Θέλω έναν άντρα με θέση σοβαρή ή μπορώ να ζήσω και μόνη μου;
• Θέλω να μεγαλώσω παιδιά ή απλώς να τα γεννήσω;
• Ξέρω καλύτερα εγώ τι πρέπει να γίνει στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στη δραστηριότητα, στον οδοντίατρο κτλ. του παιδιού μου μόνο και μόνο επειδή «είμαι μάνα και ξέρω»;
• Πιστεύω ότι αν είχα λιγότερα κιλά και πιο γαλλική μύτη, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη;
• Καλύτερα χωρισμένη (από κάποιον με καλή δουλειά κατά προτίμηση) ή «ανύπαντρη γεροντοκόρη» στα 40 μου;
• Ο άντρας μου έχει δίκιο ώρες ώρες που με βρίζει επειδή κι εγώ τον φτάνω στα όριά του;
• Δεν χωρίζω για τα παιδιά μου;
• Δεν πειράζει αν είμαι δυστυχισμένη… θα κάνω και κάποιον άλλο για να έχω παρέα;
• Δεν πειράζει που η προσωπική μου ζωή είναι σε τέλμα επειδή στη δουλειά όλοι με φοβούνται;
• Πού θα βρω άλλον αν με παρατήσει;
• Δεν έχω λεφτά για ψυχολόγο, αλλά μπορώ να διαθέσω τα διπλάσια για νύχια και τσάντα… τουλάχιστον αυτά φαίνονται;
• Μάλλον το μέλλον μου θα φτιάξει με τη βοήθεια ενός μέντιουμ;
• Έχω κάνει τρία μεταπτυχιακά, είμαι πρόεδρος σε πέντε συλλόγους, ο άντρας μου είναι διευθυντής, τα παιδιά μου βγάζουν 19 και 10/13… γιατί παθαίνω ακόμα κρίσεις πανικού;
• Δεν μπορώ να διεκδικήσω τα αυτονόητα στη δουλειά μου, γιατί δεν ξέρω τι, αλλά κάτι θα γίνει, κάτι θα μου κάνουν;
• Θέλω να είμαι υπεύθυνη (Α’ και όχι Β’) αλλά η ευθυνοφοβία μου χτυπάει κόκκινο;
• Έχω δεχτεί βία αλλά προσποιούμαι ότι είμαι μια χαρά για να μη «γίνω ρεζίλι»;
• Πάντα οι άλλοι είναι το πρόβλημα και όχι εγώ;
• Μπορώ να δεχτώ αγάπη ή νιώθω μια μικρή αμηχανία;
• Εντοπίζω το ίδιο εύκολα τα θετικά και τα αρνητικά γεγονότα μέσα στη μέρα μου;
• Καπνίζω, πίνω, τρώω για να ξεχάσω;
• Θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου όσο και με τους άλλους όταν μου φέρομαι καταπιεστικά και υποτιμητικά;
• Θεωρώ ότι «χαλάω τα χατίρια» όταν βάζω όρια;
• Όταν μια μέρα νιώσω όμορφα, ξαφνικά αγχώνομαι που όλα πάνε καλά;
• Θέλω να υποτιμήσω τους ανθρώπους που με αγαπούν για να αποδείξω ότι «όλοι είναι ίδιοι» και άρα εγώ είμαι άτυχη μεν, αλλά δε χρειάζεται να προσπαθήσω κιόλας;
• Θεωρώ ότι η άγνοια σώζει;
• Με έχουν απασχολήσει τα παραπάνω ή άλλα τέτοια διλήμματα;

Τελικά… ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ;

Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας Δήμου Τρίπολης

Καραθανάση Όλγα

Share this post