Επέλεξαν το όνομα «Survivors 2» για να υπενθυμίσουν τις δύο φορές που βγήκαν νικητές, που επιβίωσαν ή ξαναγεννήθηκαν. Πρόσφυγες-θύματα βασανιστηρίων που ζουν στην Ελλάδα σύστησαν μια ομάδα παρέμβασης με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν πολίτες και πολιτικούς για τα δικαιώματα και την ανάγκη αποκατάστασής τους. «Επιζήσαμε από τα βασανιστήρια στις χώρες μας και τώρα για άλλη μια φορά δίνουμε αγώνα να επιβιώσουμε εδώ, στην Ελλάδα», εξήγησε ο Ντέιβιντ από την Κεντρική Αφρική, κατά τη διάρκεια διεθνούς συνεδρίου για την αποκατάσταση των θυμάτων βασανιστηρίων. «Πέρασα από πολλές χώρες αναζητώντας την ελευθερία μου και σε κάθε στάδιο της διαδρομής, στο Καμερούν, το Μπενίν, την Τουρκία, βίωνα τα τραύματα ξανά, λόγω των συνθηκών διαβίωσης. Όμως, η κατάσταση στη Λέσβο ήταν εφιάλτης. Φοβόμουν να κοιμηθώ, δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί όταν κλείσεις τα μάτια σου. Ήρθα εδώ για να βρω ασφάλεια και ελευθερία, και αυτό που πήρα ήταν περιορισμός της ελευθερίας και απειλή βίας». Ακόμα και σήμερα, που ζει στην Αθήνα, ο Ντέιβιντ εξομολογήθηκε ότι δεν έχει καμία αίσθηση ασφάλειας, σταθερότητας και ιδιωτικότητας. «Όλα αυτά προστίθενται στο αρχικό τραύμα».
Η ομάδα «Survivors 2» αποτελείται από πρώην και νυν ωφελούμενους της κλινικής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για την αποκατάσταση θυμάτων βασανιστηρίων στην Αθήνα. Από το 2014 μέχρι τον Απρίλιο του 2019, η κλινική, που λειτουργεί σε συνεργασία με την οργάνωση Βαβέλ και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, πρόσφερε υποστήριξη σε 775 άτομα. Το 84,5% απ’ αυτούς είναι άνδρες, ενώ τα θύματα προέρχονται συνολικά από 40 χώρες. Το 26,6% κατάγεται από το Κονγκό, το 10,7% από τη Συρία, το 10,1% από το Ιράν, το 6,5% από το Καμερούν και το 5% από το Αφγανιστάν. Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, σήμερα η ομάδα αριθμεί περίπου 15 μέλη, σημαντικός ρόλος των οποίων είναι και να συμβουλεύουν τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα σχετικά με τις ανάγκες των θυμάτων και τις κατάλληλες δράσεις προς την υποστήριξή τους.
Όπως επισήμανε η Χαντίλ, επίσης μέλος της ομάδας, «υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προκλήσεις στο ταξίδι προς την αποκατάσταση στην Ελλάδα: η γλώσσα, ο ρατσισμός, το νομικό καθεστώς, οι συνθήκες διαβίωσης, η αναζήτηση υποστήριξης». Όταν απευθύνθηκε στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, αισθανόταν φόβο να μιλήσει για τις εμπειρίες της και να εμπιστευτεί τους ανθρώπους. «Ήμουν καχύποπτη όταν με προσκάλεσαν να συμμετάσχω στην ομάδα. Στην αρχή δεν αισθανόμουν άνετα. Υπήρχαν άνθρωποι από πολλές διαφορετικές χώρες, διαφορετικούς πολιτισμούς, με τρόμαξε αυτό. Ωστόσο, ήταν επιζώντες σαν εμένα και κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνη. Είμαι η μόνη αραβόφωνη της ομάδας, όμως λόγω του κοινού παρελθόντος μας όλοι μιλάμε την ίδια γλώσσα. Αλλά ένας από τους κανόνες μας είναι ότι δεν μιλάμε γι’ αυτό το παρελθόν. Μιλάμε για το τι θέλουμε για το κοινό μας μέλλον».
Βασική πρόκληση είναι η στέγαση. Μπορεί το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων αυτών να στεγάζεται σε επίσημες δομές, ωστόσο υπάρχουν αρκετά θύματα άστεγα ή σε επισφαλή στέγαση. Και επόμενη πρόκληση η πρόσβαση στο άσυλο. Το 54% των θυμάτων βασανιστηρίων που εντοπίστηκαν από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Λέσβο δεν είχαν ταυτοποιηθεί από τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας. Αν και τα θύματα πρέπει να μεταφέρονται στην ενδοχώρα, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που οι καθυστερήσεις ξεπερνούν τους έξι μήνες.
Τέλος, δυσκολίες παρατηρούνται και στην πρόσβαση στη δημόσια υγεία, καθώς δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί κατάλληλα εκπαιδευμένοι προκειμένου να πιστοποιούν τα θύματα βασανιστηρίων. Εξάλλου, όπως υπογράμμισε ο επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα Φιλίπ Λεκλέρκ, υπάρχουν μεγάλα κενά στον εντοπισμό της ευαλωτότητας στα νησιά και τον Έβρο, καθώς δεν επαρκούν οι γιατροί, οι διερμηνείς και οι ψυχολόγοι.
Share this post
