Είκοσι ένα, είκοσι πέντε, έξι, ένα, δεκαεφτά… Δεν πρόκειται για τυχαία νούμερα. Πρόκειται για χρόνια κάθειρξης που ξεστομίζουν ιδιαίτεροι «ηθοποιοί», αφηγούμενοι την κατάληξη της ζωής τους, που μοιάζει να κοντεύει να τελειώσει πριν καν αρχίσει. Πρόκειται για σκόρπιους αριθμούς που κρύβουν μέσα τους την ετυμηγορία για το λάθος, το ολέθριο λάθος που τους καθήλωσε πίσω από συρματοπλέγματα φυλακής.
Η σκηνή προέρχεται από το δρώμενο «Κοινή αφετηρία» που παρουσίασαν από κοινού, με την υποστήριξη του Εθνικού Θεάτρου και σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης, οι κρατούμενοι των φυλακών Αυλώνα και Θήβας στο Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων Ελεώνα. Μια άκρως συγκινητική παράσταση, ένα δρώμενο που συμπύκνωνε την αναπάντεχη, δύσβατη, παραβατική ζωή νέων ανδρών που στα 20 και κάτι χρόνια τους βρίσκονται έγκλειστοι και παλεύουν με μια θεατρική ανάσα το συρμάτινο μέλλον τους.
Μέσα σε μισή ώρα, ο Νεκτάριος, ο Aslan, ο Zdravko, ο Παναγιώτης, ο Βασίλης, ο Νίκος… 23 κρατούμενοι συνολικά κατάφεραν, με την καθοδήγηση του εμψυχωτή και σκηνοθέτη Στάθη Γράψα, να διηγηθούν την ιστορία της ζωής τους, που μπορεί η δικαιοσύνη να επισφράγισε ως παράνομη, επιβλαβή και καταστροφική για την κοινωνία και τους ίδιους, αλλά κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα αν είναι στ’ αλήθεια δίκαιο το λάθος να κοστολογείται τόσο ακριβά.
Παρουσία πολυπληθούς κοινού, συγγενών και φίλων των κρατουμένων, επισήμων εκπροσώπων της δικαιοσύνης, συγκρατουμένων και δημοσιογράφων, οι πρωταγωνιστές της «Κοινής αφετηρίας», χωρίς πολλά λόγια, αλλά με έντονα αποτυπωμένα τα συναισθήματα στο πρόσωπό τους, είχαν το θάρρος και την τόλμη να ζητήσουν συγγνώμη για το λάθος τους, να πουν πόσο τους λείπουν οι αγαπημένοι τους, να δηλώσουν πως είναι «άνθρωποι με ονόματα και πατρίδες, όχι αριθμοί», να δηλώσουν απερίφραστα ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι η φυλακή αν δεν τη ζήσει. Μέσα σε μισή ώρα, οι νεαροί κρατούμενοι από το Μενίδι, τη Σπάρτη, τη Βουλγαρία, από διάφορες γωνιές του κόσμου, γιατί τα ναρκωτικά και οι παρανομίες δεν έχουν πατρίδα, έδειξαν με το κορμί και το βλέμμα τους την αγωνία του εγκλεισμού και της απεξάρτησης, κάνοντας συνοδοιπόρους τους έστω και για εκείνη τη λίγη ώρα όλους όσους τους βλέπαμε να πέφτουν και να σηκώνονται ξανά και ξανά, για να μας αποδείξουν τελικά πως παρ’ όλα αυτά στέκονται ακόμη όρθιοι στα πόδια τους.
Το χειροκρότημα και η συγκίνηση υπήρξαν έντονα. Ο θαυμασμός για το κουράγιο αυτών των κρατουμένων να εκτίθενται, να μετανιώνουν και να αντέχουν έκδηλος. Απ’ όλους. Και από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου-Βασιλοπούλου, που μετά το τέλος της παράστασης ανέβηκε στη σκηνή, αγκαλιάστηκε με όλα τα παιδιά και με ειλικρίνεια είπε: «Αυτά τα παιδιά είναι από τις σάρκες μας… Μια χαρά μας τα είπατε… Είκοσι ένα, είκοσι πέντε, έξι, ένα, δεκαεφτά χρόνια… Πώς μοιράζουμε έτσι τις ποινές; Σαν να είναι στραγάλια!».
Η φόρτιση των στιγμών προσγειώθηκε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. Οι κρατούμενοι-«ηθοποιοί», που είχαν έρθει ειδικά για το δρώμενο από το Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), έπρεπε να επιστρέψουν στη φυλακή τους. «Πολύ θα θέλαμε να μείνουν κι άλλο εδώ τα παιδιά», είπε ο εμψυχωτής και σκηνοθέτης Στάθης Γράψας, «αλλά η κλούβα περιμένει απέξω»…
Τουλάχιστον τα θεατρικά εργαστήρια προσωπικής ανάπτυξης για κρατουμένους, που πραγματοποιεί το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα, στο Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων Ελεώνα-Θηβών, στο Κατάστημα Κράτησης Κορίνθου και στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, συνεχίζονται κάθε εβδομάδα.
Κυβέλη Χατζηζήση
Δημοσιογράφος, stentoras.gr
Share this post
