Άξια χάρη στην αρτιότητα του χαρακτήρα της, τη φιλοτιμία, τον πατριωτισμό της, τα ευγενικά συναισθήματα, το ανθρώπινο πρόσωπό της και τον επαγγελματισμό της είναι η Μαρία Κόντη, επικελευστής του Λιμενικού Σώματος, η δράση της οποίας είναι ιδιαίτερα γνωστή στον τόπο της δουλειάς της, στο Μόλυβο της Λέσβου, αλλά δημοσιοποιήθηκε μόλις σήμερα με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας. Η μόνη γυναίκα κυβερνήτης σκάφους στα ανατολικά σύνορά μας, εργάζεται αγόγγυστα εδώ και τρία χρόνια σώζοντας απεγνωσμένους συνανθρώπους μας που αναζητούν την ελπίδα, τη ζωή που δικαιούνται. Πρώτα στο ΠΛΣ 610 και τώρα στο ΠΛΣ 602, στο «ιστορικό» σκάφος του πρόωρα χαμένου ήρωα του Αιγαίου Κυριάκου Παπαδόπουλου.
Απόφοιτη της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού Πρέβεζας, η κα Κόντη πληροφορήθηκε για τη θέση στο Λιμενικό Σώμα ένα πρωί εν πλω, 24 χρονών κοριτσάκι, ταξιδεύοντας μ’ ένα γκαζάδικο στη βόρεια Ρωσία. Επέστρεψε στην Ελλάδα, έκανε τα χαρτιά της και βρέθηκε στο Σώμα. Μια όμορφη γυναίκα, μόνη ανάμεσα σε πλήρωμα 11 ανδρών στο σκάφος. «Έκανα πραγματικότητα το όνειρό μου. Αυτό ήθελα. Να υπηρετήσω στο Λιμενικό Σώμα», λέει η ίδια. Και συνεχίζει: «Τοποθετήθηκα στον Μόλυβο όταν κορυφωνόταν η κρίση, όταν και εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι περνούσαν κάθε μέρα στο νησί. Και δουλειά μου έγινε να σώζω ζωές. Αυτό θέλω, αυτό κάνω. Σώζω ζωές. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα».
Θυμάται δύσκολες στιγμές – πώς μπορεί να κάνει αλλιώς; «Με σημάδεψε το ναυάγιο της 24ης Απριλίου του 2018. Δεν μάθαμε ποτέ πόσοι πνίγηκαν και πόσοι σώθηκαν. Επιχειρούσαμε εμείς, επιχειρούσαν κι οι Τούρκοι. Μαζεύαμε εμείς, μάζευαν κι αυτοί στα νερά τους. Εμείς ανεβάσαμε στο σκάφος μας εννιά νεκρούς. Και τρεις ζωντανές γυναίκες. Θυμάμαι όταν τράβηξα τον πρώτο νεκρό και είδα τα ανοιχτά του μάτια. Είδα τον θάνατο στα μάτια του. Το αίσθημα του θανάτου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αλλά αυτό δεν μπορείς να το σκεφτείς εκείνη την ώρα. Το σκέφτεσαι μετά. Οι νεκροί σε σημαδεύουν. Οι ζωντανοί σε κάνουν να χαίρεσαι μοναχά την ώρα που τους σώζεις. Εκείνη την ώρα που λες "να σώσω ακόμα έναν, άλλον έναν, άλλον έναν, να προλάβω άλλον έναν ζωντανό”. Τους ζωντανούς όμως τους ξεχνάς. Τους νεκρούς τούς θυμάσαι μια ζωή. Είναι οι μάχες που έχασες…».
Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, σήμερα 8 Μαρτίου η Μαρία Κόντη υποδέχτηκε ακόμη μια ανατολή ηλίου μετά από 24ωρη βάρδια στη θάλασσα. Με τη ματιά της καρφωμένη στα βορινά, στις ακτές του Μπεχράμ Καλέ, αλλά και ανατολικά, στις ακτές του Κουτσούκουγιου του Αδραμυττινού κόλπου. Εκεί απ’ όπου ξεκινούν οι βάρκες με τους φυγάδες των πολέμων και της φτώχιας. Αν ρωτήσεις τη Μαρία τι είναι γι’ αυτήν η μέρα που ξημέρωσε, η Ημέρα της Γυναίκας, χαμογελά. «Σήμερα είναι;» απαντά. Χωρίς να απομακρύνει ούτε στιγμή τον νου, την καρδιά και τη ματιά της από το καθήκον. Από τη σωτηρία κάθε ανθρώπου που κινδυνεύει. Αυτή είναι η δουλειά της.
Share this post
