Πλησιάζουν εκείνες οι μέρες του χρόνου που κάποιοι περιμένουν με ανυπομονησία και που άλλοι απλώς δεν περιμένουν καθόλου. Είναι οι μέρες που πρέπει να είσαι χαρούμενος, πρέπει να είσαι εξωστρεφής, πρέπει να αγοράσεις δώρα, πρέπει να βγεις έξω, πρέπει, πρέπει… Για γιορτινές μέρες πολλά «πρέπει» μαζεύονται και ελάχιστα «θέλω».
Η ουσία των γιορτινών ημέρων βρίσκεται αλλού και σίγουρα όχι εκεί που νομίζουμε ή που μας προτρέπουν να τη βρούμε. Η ουσία είναι στην ουσία και αυτό δεν είναι πλεονασμός. Αν θα έπρεπε να τιτλοφορήσουμε αυτές τις μέρες, πέρα από τους προφανείς και λαμπερούς τίτλους, ο τίτλος θα ήταν ένας: «Βάζουμε τις βάσεις».
Βάζουμε τις βάσεις για να κατανοήσουμε τους συνανθρώπους μας, να μπούμε στη θέση τους και να νιώσουμε πώς είναι να είσαι με 1 ευρώ και να βλέπεις τους άλλους να ξοδεύουν εκατοντάδες ευρώ. Να βλέπεις ανθρώπους να διασκεδάζουν φωναχτά, επιδεικτικά, σχεδόν προκλητικά και εσύ να σκέφτεσαι πως μια σιωπηλή αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα και ένα ήσυχο δωμάτιο είναι η μεγαλύτερη απόλαυση και διασκέδαση. Να νιώθεις μόνος ανάμεσα σε τόσους συγγενείς και φίλους και να ξέρεις πως ελάχιστοι, ίσως και απόντες από την παρέα αυτή, θα μπορούσαν να σου πουν μια καλή κουβέντα.
Να παρατηρείς τα άπειρα φαγητά, γλυκίσματα, κεράσματα και εσύ να ξέρεις πως το φαγητό που εσύ τρως και το θεωρείς δεδομένο και κανόνα, κάποιος άλλος το στερείται καθημερινά, του είναι πολυτέλεια ή μπορεί να μην το αποκτήσει και ποτέ.
Βάζουμε τις βάσεις για να καταλάβουμε τι νιώθουμε και να το λέμε πλέον ξεκάθαρα, να ευχόμαστε ουσία και όχι θεωρία, να ξέρουμε πως η ευχή μπορεί να γίνει και πράξη αν αποφασίσουμε να δούμε πέρα από το εγώ μας, να δούμε πέρα από το προσωρινό των εορτών και να αντιληφθούμε πως η προσφορά μας είναι μια διαδικασία ετήσια και όχι δεκαπενθήμερη και στολισμένη από χρυσόσκονη και χριστουγεννιάτικες γιρλάντες.
Δεν προσφέρουμε για να πάρουμε το «μπράβο» ή την επιβράβευση, αλλά για να νιώσουμε χρήσιμοι απέναντι σε κάποιον που είναι ή υπήρξε άτυχος. Προσφέρουμε για να πάρουμε χαμόγελα, ελπίδα, ανακούφιση, όνειρα και, στο κάτω κάτω της γραφής, προσφέρουμε για να μην πάρουμε τίποτα σε ανταπόδοση.
Η προσφορά δεν είναι μόνο αντικείμενα ή χρήματα ή δώρα. Είναι χρόνος, είναι κόπος, είναι σκέψη, είναι φροντίδα και κυρίως είναι αγάπη συμπυκνωμένη σε χέρια ανοιχτά, σε μάτια ανοιχτά, αλλά κυρίως σε μυαλά ανοιχτά. Η προσφορά είναι σιωπηλή και αφανής, απεχθάνεται τα φώτα και την προβολή και μόνο έτσι μπορεί να ανθήσει.
Βάζουμε τις βάσεις για να αναγνωρίζουμε ποια είναι τα ουσιαστικά δώρα που οφείλουμε να προσφέρουμε, δώρα ψυχής και καρδιάς, που δεν στοιχίζουν και μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι και εντελώς δωρεάν. Το τηλεφώνημα στον παππού και στη γιαγιά, που διαρκεί πάνω από δύο λεπτά και δείχνει το ενδιαφέρον μας για τους ανθρώπους που είναι μόνοι, ο καλός ο λόγος στον γείτονα που ξέρουμε πως είναι ξεχασμένος από τους υπόλοιπους αλλά όχι από εμάς, μια αγκαλιά στους γονείς και στα αδέρφια μας, εκτεινόμενη πέρα από τις όποιες διαφορές ή διαφωνίες μας χωρίζουν ή μας κακιώνουν. Το ουσιαστικό «σ’ αγαπώ» στον άνθρωπό μας και, αν αυτός δεν υπάρχει, το «σ’ αγαπώ» στον εαυτό μας.
Βάζουμε τις βάσεις να είμαστε παρόντες εκεί που θέλουμε και για όσο θέλουμε. Η γιορτή έχει σημείο εκκίνησης και αυτό είναι από μέσα μας. Αν χάσουμε αυτή την εκκίνηση, ο αγώνας είναι χαμένος από χέρι. Είναι καιρός πια να κατανοήσουμε πως το πραγματικό ξεφάντωμα δεν είναι το ξενύχτι, το ποτό, το φαγητό. Το ξεφάντωμα είναι η σκέψη πως περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους δικούς μας, που μας αγαπούν και τους αγαπούμε, που θα μας πουν την αλήθεια και ας είναι ό,τι πιο σκληρό έχουμε ακούσει και που το ψέμα δεν υπάρχει ούτε καν σαν λέξη στη ζωή τους.
Αυτά τα Χριστούγεννα ας επιλέξουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Ας πάμε κάπου άλλου, κάπου που τα όνειρα είναι στα μάτια μας και η αγάπη είναι η απαρχή όλων των εορτασμών, κάπου όπου τα δώρα δεν έχουν χάρτινα περιτυλίγματα αλλά βλέμματα, φροντίδα και πίστη. Αυτό θα είναι το δικό μας, προσωπικό θαύμα των Χριστουγέννων.
Maria Zarotiadou
Political Strategic Marketing and Management Specialist
Business Coach and Mentor
Share this post
