Πολλές οι φορές οι στόχοι μας δεν είναι ξεκάθαροι, όμως κάτι μας οδηγεί, κάτι μας κάνει να προχωρήσουμε, να διορθώνουμε τα λάθη και στο τέλος να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όταν δέχεται το οπτικό ερέθισμα, το μάτι το λαμβάνει ανάποδα, και μέσα από ένα σύστημα νευρώνων και απολήξεων το ερέθισμα μεταφέρεται στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου, όπου γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας. Εμείς οι μύωπες (και ειδικά εμείς με τη μεγάλη μυωπία) χωρίς τα γυαλιά μας έχουμε πρόβλημα, η όρασή μας είναι θολή! Μεγάλη ταλαιπωρία να ξυπνάς το πρωί και πρέπει να φορέσεις τα γυαλιά σου για να περπατήσεις χωρίς να χτυπήσεις. Να πηγαίνεις για μπάνιο στη θάλασσα και να μη βλέπεις πού ακριβώς άφησες τα πράγματά σου και να πρέπει να βγεις στην παραλία. Πας για κούρεμα, κι ενώ ξεχωρίζεις την αντανάκλασή σου στον καθρέφτη, περιμένεις να τελειώσει το κούρεμα για να φορέσεις τα γυαλιά και να μπορέσεις να σε δεις. Πάντα ζήλευα αυτούς που έχουν καθαρή όραση. Τους ζηλεύω γιατί απλά βλέπουν πάντα πού πάνε.
Έτσι, ζηλεύω και τους ανθρώπους που στους στόχους τους ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Είναι συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι. Δεν χρειάζονται γυαλιά. Οι δικοί μου στόχοι τις περισσότερες φορές είναι θολοί. Αναγνωρίζω περίπου το τι θέλω, αλλά δεν είναι και τόσο ξεκάθαροι. Είναι σαν να λειτουργώ πρώτα και να τους ανακαλύπτω μετά, στην πορεία. Σαν σε ομίχλη ή, όπως είπα, σαν τη μυωπία.
Εκεί κατέληξε η κουβέντα που είχαμε σε μια παρέα, στο σπίτι ενός φίλου, πριν από κάποιες μέρες. Μέσα στην περιέργειά μου, πήρα το κινητό μου και έψαχνα στη μεγάλη πηγή της πληροφόρησης: το διαδίκτυο. Σκρολάροντας οθόνες, λοιπόν, και από σελίδα σε σελίδα, έπεσα πάνω σε κάτι όρους των Ronald Heifetz και Marty Linsky γύρω από το leadership. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το technical και adaptive leadership(1).
Το technical leadership έχει να κάνει με την προσέγγιση σ’ ένα ξεκάθαρο θέμα. Δηλαδή, το θέμα είναι οριοθετημένο, είναι ξεκάθαρη η κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπιστεί και γνωρίζεις τον τρόπο που θα ενεργήσεις. Από την άλλη μεριά, στο adaptive leadership το θέμα δεν είναι καθαρό ούτε οριοθετημένο, κατεπέκταση δεν γνωρίζεις ούτε τι ενέργειες θα πρέπει να κάνεις αλλά καλά καλά ούτε και τι αντιμετωπίζεις.
Κάνοντας τον συνειρμό αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε (για μένα) μια στοχοθεσία να είναι technical, δηλαδή ο στόχος να είναι ξεκάθαρος, να γνωρίζεις τι ακριβώς θέλεις, να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και, το βασικότερο, για ποιο λόγο θες να το κάνεις. Από την άλλη, στο adaptive, που ξεκινάς με μη καθαρό στόχο, απλά με μια αίσθηση που νιώθεις ότι σε τραβά και στην πορεία ξεκαθαρίζει το τοπίο, σε κάποιο σημείο φτιάχνει η όραση;
Από link σε link, έφτασα και στον Γουόλτ Ντίσνεϊ. «It is too nebulous to describe, but it looks big and glittering»(2), είχε πει το 1940, όταν έφτιαχνε τη «Φαντασία». Πάντα χάζευα και παρασυρόμουν από τις περιπέτειες του Μίκυ, του Γκούφυ, του Ντόναλντ και της Νταίζυ. Με ρούφαγε η ιστορία, το πόσο ανθρώπινοι ήταν οι ήρωες, με συνέπαιρναν οι ταινίες του. Ευκαιρίας δοθείσης, διάβαζα και για το πώς έφτιαχνε τις ταινίες του, για το «The Walt Disney Strategy»(3).
Μέσω της τεχνικής NLP που ονομάζεται modelling(4) μαθαίνεις να παρατηρείς, να ξεπατικώνεις μια συμπεριφορά, να την προσαρμόζεις στην ιδιοσυγκρασία σου και να γίνεται μέρος σου. Η Walt Disney Strategy, λοιπόν, έχει τρία στάδια:
- Στάδιο του ονείρου (dreamer): Εδώ βρίσκεται η αρχική ιδέα, αφηρημένη, χωρίς φιγούρα, ακανόνιστη, χωρίς αρχή και τέλος, μια απλή ιδέα/σκέψη. Επιτρέπεται μόνο το όνειρο και η δημιουργία ιδεών.
- Στάδιο του ρεαλισμού (realistic): Η ιδέα γίνεται σενάριο και σε σκηνικά και ο χαρακτήρας σίγα σιγά παίρνει σάρκα και οστά, έχει συμπρωταγωνιστές, φίλους, εχθρούς. Εδώ η ιδέα και το όνειρο αποκτούν ρεαλισμό.
- Στάδιο της κριτικής (critic): Εδώ ο ήρωας και η ιστορία κρίνονται, αποκτούν λεπτομέρειες, το σκηνικό ολοκληρώνεται, η μία σκηνή ακολουθεί την άλλη, και στο τέλος «ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Κάπου εκεί στο τέλος των links κατάλαβα τι κάνω με τους μυωπικούς μου στόχους! Έχω απλά μια μεγάλη ακανόνιστη μυωπική εικόνα και προχωρώ, με οδηγό την αίσθηση και την όποια οξυδέρκειά μου, μέρα με τη μέρα. Από την αρχική και αφηρημένη ιδέα στον ρεαλισμό και στις λεπτομέρειες. Ενεργώ, αξιολογώ, και με οδηγό αυτή την αίσθηση και την κριτική μου δίνω σιγά σιγά μορφή στην ιδέα, βαδίζω μέσα σ’ αυτό το μυωπικό αλλά γοητευτικό τοπίο και στο τέλος έχω τον στόχο μπροστά μου, ολοκληρωμένο.
Κάνω λάθη, το παραδέχομαι, αλλά κι αν δεν είναι ξεκάθαρος ο στόχος μου προχωρώ ψηλαφώντας. Ίσως να προχωρώ γιατί νιώθω ότι είναι σωστό. Ίσως είμαι παρορμητικός. Ίσως και να προχωρώ γιατί απλά αρνούμαι να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και να περιμένω να καθαρίσει το τοπίο. Πολλές φορές ίσως να μην έχω τα επιθυμητά αποτελέσματα, δεν το ξέρω. Νιώθω καλά όμως, αξιολογώ και κρίνω τις καταστάσεις, κάνω διορθώσεις, προχωρώ και πάλι από την αρχή.
Ναι, έχω και ξεκάθαρους στόχους. Με αυτούς δεν είναι πρόβλημα, καθώς γνωρίζω το τι πρέπει να κάνω. Στους μυωπικούς, όμως, δεν έχω manual. Απλά με εμπιστεύομαι και προχωρώ.
Γιάννης Αθανασόπουλος,
ΜΒΑ, global NLP trainer
http://www.nlpgreece.gr/team/athanasopoulos/
Share this post
