Κάθε άνοιξη, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, μια κοινή τελετουργία ξεκινά: οι Πανελλήνιες. Μαθητές φορτώνονται με τσάντες, άγχος, καφέδες και προσδοκίες. Γονείς μετατρέπονται σε βοηθοί προπονητή («διάβασε», «φάε», «κοιμήσου», «διάβασε πάλι»), ενώ φίλοι-συμμαθητές ανταλλάσσουν βλέμματα τρόμου στην αυλή λίγο πριν το τελευταίο κουδούνι.
Σε αυτήν τη φάση, όλα μοιάζουν να κρέμονται από μια κόλλα αναφοράς. Ένα γραπτό, λίγες ώρες, μία στιγμή – κι όμως, τόσα πολλά φαίνεται να κρίνονται. Η κοινωνία, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνει, δίνει υπερβολικό βάρος σε αυτές τις εξετάσεις. Γονείς, δάσκαλοι, συγγενείς — όλοι ρωτούν για την επίδοση, για το πρόγραμμα, για τους στόχους. Σπάνια ρωτούν: «Πώς νιώθεις;»
Οι Πανελλήνιες έχουν μετατραπεί σε έναν «μονόδρομο», ένα φίλτρο επιτυχίας ή αποτυχίας που συχνά αγνοεί το πιο βασικό: ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό, με μοναδικά ταλέντα, ικανότητες και όνειρα. Δεν έχουν όλοι την ίδια ταχύτητα, ούτε τον ίδιο προορισμό.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι εξετάσεις αυτές είναι σημαντικές – αλλά όχι καθοριστικές για το ποιος θα γίνεις. Είναι μια δοκιμασία, ναι. Είναι μια ευκαιρία, ναι. Αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου ούτε το μοναδικό μέτρο αξίας σου.
Γιατί, ποια ζωή μετρήθηκε ποτέ δίκαια σε μονάδες και μόρια; Πόσα μεγάλα μυαλά δεν απέτυχαν σε ένα σύστημα που δεν μπορούσε να μετρήσει το πάθος τους; Πόσοι καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, ελεύθερα πνεύματα δεν «κόπηκαν» από τα όρια των εξετάσεων αλλά τελικά βρήκαν τον δρόμο τους;
Οι Πανελλήνιες είναι απλά το πρώτο μεγάλο ραντεβού με την ευθύνη. Είναι μια ευκαιρία να δείξεις ότι μπορείς να επιμείνεις, να δουλέψεις, να διαχειριστείς πίεση. Όχι για να αποδείξεις την αξία σου στους άλλους αλλά για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Να καταλάβεις πού θες να πας – κι αν χρειαστεί, να αλλάξεις πορεία. Ας σταματήσουμε να φορτώνουμε τα παιδιά με την ιδέα ότι η ζωή τους παίζεται σε ένα γραπτό. Ας τους δώσουμε χώρο να αναπνεύσουν, να αποτύχουν, να επαναπροσδιορίσουν. Η επιτυχία δεν είναι γραμμική. Δεν είναι πάντα θέμα βαθμού αλλά και θέλησης. Και δεν έρχεται πάντα την πρώτη φορά.
Αν είσαι μαθητής που διαβάζει αυτές τις γραμμές, κράτα αυτό: δεν είσαι οι Πανελλήνιες. Είσαι τα ξενύχτια σου, οι φόβοι που ξεπέρασες, οι φορές που ήθελες να τα παρατήσεις και συνέχισες. Είσαι το όνειρο που έχεις μέσα σου, ακόμα κι αν κανείς δεν το βλέπει. Και αν δεν πετύχεις με την πρώτη, δεν σημαίνει ότι απέτυχες. Σημαίνει ότι η ζωή σού ετοιμάζει έναν άλλο δρόμο – πιθανώς πιο ταιριαστό σε εσένα απ’ όσο νομίζεις.
Να θυμάσαι πως η αξία σου δεν χωράει σε ένα γραπτό, δεν κρίνεται σε μία μέρα. Ο κόσμος είναι μεγάλος και γεμάτος ευκαιρίες – κι εσύ έχεις μόλις ξεκινήσει. Δώσε τον καλύτερο σου εαυτό αλλά μην ξεχάσεις ποιος είσαι. Και μην ξεχνάς πως τα όνειρα δεν γράφονται με το στυλό αλλά… με την καρδιά.
Αφιερωμένο σε εσάς που παλεύετε αυτές τις μέρες με κούραση στα μάτια και όνειρα στην καρδιά.
Γράφει,
Μπαρλάκας Δημήτριος, Σύμβουλος Σταδιοδρομίας LABORA
Share this post
