Με τη σκέψη μας σε όλα τα παιδιά που σήμερα δεν μπορούν να έχουν την κανονικότητα των υπολοίπων, ευχόμαστε καλή αρχή σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, σε μαθητές, γονείς και καθηγητές. Ειδικά για τα παιδιά της Γ' Λυκείου, υπομονή, ψυχραιμία και αντοχή. Για αυτά τα παιδιά είναι ο τελευταίος αγιασμός, το τελευταίο κουδούνι της εφηβείας.

Αυτό το τελευταίο κουδούνι δεν έχει τίποτα από το γκλίτερ, τα δάκρυα και το τράβηγμα της φούστας της πρώτης φοράς. Το τελευταίο κουδούνι δεν έχει την κυριακάτικη παράκληση του γυμνασίου «άσε με να σε πάω εγώ στον αγιασμό». Το τελευταίο κουδούνι δείχνει αδιάφορο και βαρετό, είναι σκληρό και σιωπηλό. Είναι ένα αδηφάγο «on your marks, get set» που θα καταπιεί γιορτές, χαρές, διακοπές και οικογενειακή γαλήνη. Θα αμφισβητήσει ό,τι χτίστηκε τόσα χρόνια, θα μεταμορφώσει τους Waltons σε οικογένεια Adams. Θα αφήσει απλήρωτους λογαριασμούς για να γίνουν κάποια έκτακτα ιδιαίτερα. (Δυσκολεύεται στην περίληψη…) Θα έχει προσαρμοσμένα διαιτολόγια, φρεσκοστυμμένους χυμούς, τόνους βαλεριάνας, δεκάδες δρομολόγια, νεύρα και πόνο στο στομάχι. Πολύ πόνο στο στομάχι και στην καρδιά.

Το τελευταίο κουδούνι όμως δεν είναι μόνο αυτά. Είναι μια κρυφή γιορτή. Γιορτή της προσπάθειας, γιορτή της επιμονής, γιορτή του στόχου. Έφηβοι που μεταμορφώνονται σε μαχητές είτε το ξέρουν είτε όχι. Θα πέσουν, θα λυγίσουν, θα κάνουν μεγαλόστομες δηλώσεις, θα αρνηθούν τα πάντα, θα καυτηριάσουν το σύστημα, αλλά θα ξανασηκωθούν και θα συνεχίσουν το μισοτελειωμένο κεφάλαιο που άφησαν χθες. Θα φοβούνται όσο περνά ο καιρός, θα νιώθουν ανήμποροι να συνεχίσουν. Θα παλέψουν όμως στο τέλος με τα όπλα τους, με τα όπλα που οφείλουμε να τους έχουμε δώσει εμείς όλα τα προηγούμενα χρόνια. Με πίστη στον εαυτό τους, με πίστη στο όνειρό τους, το δικό τους όνειρο, όχι το δικό μας.

Στο τέλος της χρονιάς δεν θα αριστεύσουν όλοι, δεν θα περάσουν όλοι στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Δεν θα μπουν στην πρώτη τους προτίμηση ή σε κάποια δημοφιλή σχολή. Κάποιοι ίσως δεν καταφέρουν καν να συμπληρώσουν μηχανογραφικό. Κανείς τους όμως δεν πρέπει να νιώσει ότι χάνει την αγάπη και την υποστήριξή μας. Ίσως έκαναν λιγότερη προσπάθεια, ίσως να μην ήξεραν τον σωστό τρόπο, ίσως το όνειρο τους να το θόλωναν προβλήματα και προβληματισμοί. Ας τους ακούσουμε εγκαίρως, ας τους βοηθήσουμε νωρίς και κυρίως ας μη γίνουμε κριτές τη δύσκολη στιγμή που θα  νιώσουν  την «αποτυχία». Γιατί δεν υπάρχει αποτυχία στα δεκαεφτά, υπάρχει μόνο μια αναβολή στην επίτευξη του στόχου.

Έρχεται μια δύσκολη χρονιά σε κάθε επίπεδο, και οι Πανελλαδικές –για όσους εμπλέκονται–, κακά τα ψέματα, θα εντείνουν τις επερχόμενες δυσκολίες. Ακόμα και αν δεν μπορέσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει ή να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να αντέξουμε. Να αντέξουμε για να είμαστε χρήσιμοι στα παιδιά μας, για να τα αφήσουμε να γίνουν οι άνθρωποι που μπορούν να γίνουν. Δεν υπάρχει κανείς χωρίς ταλέντο, κλίση, ικανότητα· χώρος χρειάζεται για να το ανακαλύψει.

Μετά το τελευταίο κουδούνι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Οι σκέψεις τους και η μνήμη τους συχνά θα επιστρέφουν στην τελευταία σχολική χρονιά. Ας επιστρέφουν ανεμπόδιστα, με τρυφερότητα, χωρίς πόνο και χωρίς δεκάδες «αν».

Καλή αρχή, καλή σχολική χρονιά! Πανελλαδικές είναι, θα περάσουν!

Γράφει η

Αλεξάνδρα Ιωάννου Φυτά

Σύμβουλος Σταδιοδρομίας της About Career

Share this post