Πλέξιμο: Ένα χόμπι που μπορεί να εξελιχθεί σε επάγγελμα, όπως ακριβώς συνέβη και σε μένα. Δεν έχει φύλο και ηλικία, αν και είμαστε συνηθισμένοι στη γυναικεία φιγούρα με τις βελόνες στα χέρια. Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν θα μας αποδείξει το αντίθετο.
Σύμφωνα λοιπόν με τη Wikipedia, το πλέξιμο αρχικά ήταν ανδρικό επάγγελμα, ενώ «η πρώτη συντεχνία εμπορίου πλεκτών ξεκίνησε από το Παρίσι το 1527». Επίσης, στο βιβλίο της Κατερίνας Σχινά «Καλή και ανάποδη: Ο πολιτισμός του πλεκτού» (εκδόσεις Κίχλη) διαβάζουμε: «Η ιστορία επιβεβαιώνει πανηγυρικά την ανδρική καταγωγή της πλεκτικής τέχνης. Μεσανατολική μάλλον επινόηση, διαδόθηκε στις ακτές της Μεσογείου και εισήχθη στην Ευρώπη από Άραβες εμπόρους. Στον Μεσαίωνα έπλεκαν μόνο οι άντρες, ενώ οι γυναίκες ασχολούνταν με την υφαντική. Ίδρυαν μάλιστα και συντεχνίες». Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται μια σειρά από άντρες που έγραψαν ιστορία με τις βελόνες τους, από τον πρίγκιπα Αλεξέι Ρομανόφ μέχρι τα αγόρια που συμμετείχαν στην εκστρατεία «Knitting for Britain» στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πλέκουμε γιατί είναι αγχολυτικό, βοηθά στη συγκέντρωση, και το αποτέλεσμα χαίρει της ικανοποίησής μας και της αποδοχής των άλλων. Με ρωτούν αν είναι ακριβό. Το αποτέλεσμα ίσως και να είναι ακριβό, γιατί τα πάντα εξαρτώνται από την πρώτη ύλη, την πυκνότητα του νήματος και τις εργατοώρες για την κατασκευή του κάθε είδους, από το απλό σουβέρ μέχρι ένα χαλί.
Τα υλικά είναι εύκολο να τα προμηθευτεί κάποιος από καταστήματα νημάτων. Υπάρχουν παντού στο Κέντρο και στις συνοικίες. Και βέβαια σε όλα τα καταστήματα πώλησης νημάτων παραδίδονται μαθήματα. Επίσης μαθήματα παραδίδονται σε χώρους σεμιναρίων και αν κάποιος πιέζεται ως προς τα ωράριά του, μπορεί να κάνει ιδιαίτερα σε πολύ λογικές τιμές.
Το πλέξιμο είναι «κόλλημα», είναι πάθος, έχω κάψει άπειρες φορές φαγητό επειδή ξεχάστηκα πλέκοντας. Υπάρχει πάντα η πρόκληση να βγάλεις και ένα δύσκολο σχέδιο, προσαρμοσμένο στις δικές σου, προσωπικές ανάγκες. Και όσο ασχολείσαι βελτιώνεσαι, όπως και με όλα τα χόμπι.
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος,
Think Yarn