Η εκμάθηση χορού δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει την καλύτερη επιλογή για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Μεγαλύτερη ζήτηση έχουν οι λάτιν χοροί. Με τη φράση «χοροί λάτιν» αναφερόμαστε σε μία πλειάδα χορών της Λατινικής Αμερικής ή χορών που το στυλ τους μοιάζει με αυτό των χορών της Λατινικής Αμερικής. Οι λάτιν χοροί χορεύονται συνήθως σε ζευγάρια, είναι σε πιο γρήγορο ρυθμό από τους ευρωπαϊκούς χορούς, είναι περισσότερο αισθησιακοί, δίνουν μεγαλύτερο βάρος στη σωστή ρυθμική έκφραση και, τέλος, συνδυάζουν ρυθμό, ελευθερία έκφρασης και πάθος.

Τυπικοί χοροί λάτιν είναι οι τσα-τσα, ρούμπα, σάμπα, σάλσα, μάμπο, μερένγκε, μπατσάτα, κούμπια, μπολερό. Μερικοί δάσκαλοι χορού επίσης συμπεριλαμβάνουν το τανγκό και το αργεντίνικο τανγκό, παρ’ όλο που είναι εντελώς διαφορετικοί στη μορφή τους. Επίσης σε κάθε χώρα υπάρχουν και άλλοι παραδοσιακοί χοροί λάτιν. Στην Αργεντινή υπάρχουν οι τσακαρέρα, γκάτο, εσκοντίδο και ζάμπα. Στη Βολιβία υπάρχουν οι μορενάδα, γιαμεράδα, καποράλες και ο πρόσφατα δημιουργηθείς τίνκου.

Τσα-τσα

Η ιστορία του τσα-τσα ξεκινά το 1952 από τον Pierre Lavalle, ιδρυτή του τμήματος λάτιν χορών του I.S.T.D., ο οποίος ανακάλυψε αυτό το κουβανέζικο στυλ του μάμπο (ή ρούμπα κατά άλλους) και το έφερε στην Ευρώπη. Πολλά έχουν γραφτεί για τη ρούμπα και το μάμπο, ενώ για την ιστορία του τσα-τσα έχουν γραφτεί πολύ λιγότερα. Πιθανόν το ταυτίζουν με το μάμπο. Παρ’ όλα αυτά έχει πολλά δικά του στοιχεία που το κάνουν έναν τελείως διαφορετικό χορό. Ο ρυθμός του είναι μέτριος και κοφτός. Είναι ένας αυθόρμητος χορός, που χωρίς να το θέλει κανείς αφήνει τον εαυτό του και τα αισθήματά του να παρασυρθούν από τον ρυθμό.

Ρούμπα

Η ρούμπα είναι ένας χορός που έχει την καταγωγή του στην Κούβα. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής γύρω στο 1890 στην Αβάνα. Η σημερινή του μορφή παραμένει από τα μέσα της δεκαετίας του 1940, μετά από τη συγχώνευση των δύο βασικότερων τύπων της ρούμπα (του danzón και του son montuno) σε ένα ενιαίο στυλ. Η ρούμπα θεωρείται από τους πιο ερωτικούς χορούς όχι μόνο επειδή αναδεικνύει θαυμάσια τις γραμμές του γυναικείου σώματος, αλλά και λόγω του ρυθμού, των κινήσεων και του συναισθήματος που αποπνέουν οι χορευτές. Η σημερινή κοινωνική ρούμπα, που κατέκλυσε την Αμερική γύρω στο 1930, είναι μια μακρινή συγγενής των γοητευτικών χορών των ιθαγενών. Η ρούμπα είναι ένας ευχάριστος ρυθμός, που τον χαρακτηρίζει η απαλή, εύκαμπτη κίνηση των γοφών και ένας μάλλον βαρύς βηματισμός. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το άλλο όνομα της ρούμπα είναι «ο χορός του έρωτα».

Σάμπα

Η σάμπα είναι ένας ζωντανός ρυθμικός χορός, ο χορός του κεφιού, του καρναβαλιού και της σαμπάνιας, είναι ένας καθαρά βραζιλιάνικος χορός, βασισμένος σε νέγρικους ρυθμούς. Έγινε πρώτα γνωστή στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και αργότερα οι χορευτικές μελωδικές νότες της χρησιμοποιήθηκαν από διάφορους Λατινοαμερικάνους συνθέτες, κατακτώντας τον κόσμο. Η σάμπα εμφανίστηκε στη Νέα Υόρκη το 1929, όπου εξελίχθηκε σε έναν πολύ δημοφιλή χορό. Στη Νότια Αμερική, στην πατρίδα της, η σάμπα χορεύεται σε μέτριο έως αργό ρυθμό, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες ο ρυθμός της είναι πολύ γρήγορος και άρχισε να γίνεται γνωστός με την εμφάνιση της ομώνυμης μουσικής στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην πραγματικότητα η σάμπα δεν είναι ένας χορός, αλλά μία ομάδα χορών της Βραζιλίας με κάποια κοινά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο στυλ σάμπα που να θεωρείται με βεβαιότητα γνήσιο.

Σάλσα

Η σάλσα είναι μείξη διαφόρων ρυθμικών χορών της Κούβας (κατά κύριο λόγο son), πολύ πλούσιος και πολύμορφος σε κινήσεις, αλλά η καταγωγή της διεκδικείται και από το Πόρτο Ρίκο. Εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1940 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχε γίνει πολύ δημοφιλής, ειδικά στη Ν. Υόρκη, λόγω του μεταναστευτικού ρεύματος προς τις Η.Π.Α. Κουβανών και Πορτορικάνων. Η μουσική της δεν είναι καθαρή μουσική τεχνοτροπία, αλλά είναι μείγμα των λαϊκών ρυθμών από όλη την καραϊβική ζώνη. Η σάλσα αποτελεί δηλαδή απόσταγμα πολλών λατινοαμερικανικών και αφροκαραϊβικών χορών.

Η σάλσα μπορεί να χορεύεται σε διάφορες παραλλαγές, αλλά τα βήματα σε κάθε μία παραλλαγή είναι τρία και μία παύση, επειδή αυτός είναι ο ρυθμός της μελωδίας. Πριν πολλά χρόνια μεταξύ των νεαρών της Καραβαϊκής δημιουργήθηκε μία καινούργια μορφή του χορού σάλσα, πιο μοντέρνα και εντυπωσιακή, η rueda cubana ή rueda de casino, που σημαίνει «χορός σε ομάδα, αλλάζοντας συνεχώς τον παρτενέρ».

Η σάλσα έχει μερικές διαφορετικές τεχνοτροπίες, όπως Cuban, LΑ, Puerto Rico κ.ά.

Μάμπο

Ήδη από τις αρχές του 1930 οι ορχήστρες λατινοαμερικανικής μουσικής όλο και πλήθαιναν στη Βόρεια Αμερική, δίνοντας μια ανακατεμένη γεύση από τανγκό, σάμπα και ρούμπα και προετοιμάζοντας το έδαφος για την ορμητική εισβολή του μάμπο. Το μάμπο είναι η εξέλιξη του κουβανέζικου danzon, το οποίο προήλθε από την ισπανική contradanza.

Στην πραγματικότητα το μάμπο είναι ο χορός που παρουσιάστηκε στην Αβάνα από το μουσικό Perez Prado το 1940, προκειμένου να προωθήσει την ομώνυμη μουσική. Και όμως, ξεκινώντας από την πόλη του Μεξικού, η μουσική αυτού του ανθρώπου δημιούργησε μια πραγματική επανάσταση, που εξαπλώθηκε και αγαπήθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μάμπο είναι ένας ρυθμικός χορός που απαιτεί γρήγορες και απαλές κινήσεις. Μπορεί να χορεύει με ανεξάντλητο συνδυασμό από φιγούρες ανάλογα με τη διάθεση του χορευτή.

Μερένγκε

Η μερένγκε είναι ένας ζωντανός και ευχάριστος χορός που χορεύεται από ζευγάρια. Προήλθε από τη σημερινή Δομινικανή Δημοκρατία περίπου στα μέσα του 18ου αιώνα, αν και η πραγματική καταγωγή του δεν έχει προσδιοριστεί.

Μπατσάτα

Η μπατσάτα είναι ένας ακόμα χορός που έρχεται από την περιοχή της σημερινής Δομινικανής Δημοκρατίας, συγκεκριμένα από την επαρχία της χώρας, χορεύεται με την ομώνυμη μουσική και αποτελεί εξέλιξη του μπολερό, ενώ έχει δεχτεί σημαντική επιρροή και από τη μερένγκε.

Κούμπια

Η κούμπια, που ονομάζεται αλλιώς «χορός της ερωτικής πολιορκίας», είναι o παραδοσιακός χορός της Κολομβίας, αλλά είναι ευρύτατα διαδεδομένος σε όλη τη Λατινική Αμερική (εκτός από τη Βραζιλία) με πολλές τοπικές παραλλαγές.

Τανγκό

Γύρω στο 1910 με 1914 το τανγκό έκανε την εμφάνισή του στην αμερικανική ήπειρο και σύντομα έγινε δημοφιλές στο χορευτικό κοινό με τις ασύμμετρες και πρωτότυπες φιγούρες, οι οποίες δίνουν φινέτσα στον χορό.

Πολλοί πίστευαν ότι το τανγκό προέρχεται από την Αργεντινή. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή της ιστορίας, γιατί πράγματι τα πρώτα ίχνη του τανγκό ανάγονται στον 19ο αιώνα στους λαϊκούς τοπικούς χορούς της Αργεντινής. Όμως η Βραζιλία, η Ισπανία και το Μεξικό προσέφεραν πολλά ώστε να διαμορφώσει ο χορός το στυλ που έχει σήμερα.

Έχει χαρακτηριστεί ως «σύγχρονος χορός τις φωτιάς» γιατί οι φιγούρες του είναι συγχρόνως δραματικές και δυναμικές, οι κινήσεις απαλές και κοφτές. Είναι ο χορός που η γυναίκα αφήνει να φανούν τα πόδια της μέσα από άνετα φορέματα με αέρινα υφάσματα, καθώς και το μπούστο μέσα από το ντεκολτέ, ενώ αντίστοιχα ο άντρας προβάλλει το μπροστινό μέρος των γοφών, φορώντας στενά υφασμάτινα παντελόνια. Εξάλλου η φιγούρα που ονομάζεται «κόρτε» και στην οποία ο καβαλιέρος κολλά την ντάμα πάνω του είναι η πλέον χαρακτηριστική, που επιβεβαιώνει τον στόχο των δύο πλευρών για την ανάδειξη των ιδιαίτερων αυτών σημείων του σώματός τους. Ο χορός απαιτεί ευελιξία, ως εκ τούτου οι καθηγητές προτείνουν να αποφεύγονται τα σκληρά υφάσματα, όπως το τζιν.

Πηγή : http://www.latin4u.gr

Share this post