O χορός είναι μία από τις καλές τέχνες. Ένας υπέροχος τρόπος να εκφραζόμαστε χρησιμοποιώντας το σώμα μας, ενώ ταυτόχρονα αναβαπτίζουμε έναν μεγάλο αριθμό ικανοτήτων.
Στους ζευγαρωτούς χορούς, όπως το λάτιν, το τανγκό, η σάλσα κ.ά., ο χορός αποκτά μια διαφορετική μορφή. Μετατρέπεται σε μια γλώσσα μέσα στην οποία το σώμα, με τις εκατομμύρια διαφορετικές πιθανές κινήσεις του, αποτελεί το κύριο μέσο επικοινωνίας. Και όπως αποδεικνύεται πάντα, όπου γεννιέται ο λόγος και η επικοινωνία, πολλά ενδιαφέροντα και αναπάντεχα πράγματα προκύπτουν.
Αυτή όμως η γλώσσα είναι εντελώς διαφορετική από κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας. Μια επικοινωνία που απευθύνεται και γίνεται ανάμεσα μόνο σε δύο άτομα.
Στην αρχή μοιάζει όπως κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας μεταξύ ενός πομπού (leader) και ενός δέκτη (follower). Αν όμως κοιτάξουμε προσεκτικότερα, σε αυτό τον διάλογο δεν υπάρχουν σταθεροί ρόλοι ή κάποια προκαθορισμένη ροή πληροφορίας. Και τα δύο μέρη της επικοινωνίας μπορούν να μεταδίδουν και να δέχονται μηνύματα ταυτόχρονα χωρίς να δημιουργείται καμία νοηματική σύγχυση.
Το χορευτικό πλαίσιο (frame) είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός τρόπος με τον οποίο ένα χορευτικό ζευγάρι στέκεται και λειτουργεί. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο βασικός κανόνας του συντακτικού της γλώσσας αυτής. Πόσο όμορφο ακούγεται και αυτό: ένας βασικός κανόνας συντακτικού είναι η αγκαλιά!
Στον χορό, αν πραγματικά κατανοήσουμε τη σύνδεση με τον παρτενέρ μέσω αυτής της αγκαλιάς, μπορούμε να εδραιώσουμε μια σχεδόν διαισθητική επικοινωνία μεταξύ μας. Κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα μπορούν να γίνουν αντιληπτά χωρίς να ειπωθεί ούτε μία λέξη. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που αυτού του είδους οι χοροί είναι τόσο γνωστοί παγκοσμίως, ακόμα και πέρα από τις ηπείρους στις οποίες γεννήθηκαν.
Πέρα όμως από τον διάλογο με τον παρτενέρ, ταυτόχρονα αναπτύσσεται και ένας άλλος, πιο εσωτερικός διάλογος: η επικοινωνία με τον ίδιο μας τον εαυτό και με το σώμα μας, το οποίο καλούμαστε να γνωρίσουμε καλύτερα. Ερχόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με όλους μας τους φόβους, τις δυνάμεις, τις αδυναμίες και φυσικά με το πόσο ευάλωτοι νιώθουμε στο άγγιγμα ενός ξένου σώματος, ακόμα και αν αυτό το σώμα ανήκει σε κάποιο πρόσωπο που γνωρίζουμε.
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς με ποιο τρόπο ενεργοποιείται αυτή η διαδικασία μέσα από τον χορό. Πόσο μαγικά, με το να συγκεντρώνουμε τον εαυτό μας στο άγγιγμα ενός άλλου σώματος, δημιουργούμε διόδους που οδηγούν στην κατανόηση του ίδιου μας του εαυτού.
Μια σκέψη είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί, για να αφουγκραστεί κάποιος πραγματικά τον εαυτό του, πρέπει να μαζευτεί βαθιά μέσα του, ώστε να δημιουργήσει ένα πνευματικό δοχείο το οποίο θα είναι σε θέση πραγματικά να δεχθεί όλα τα εξωτερικά μηνύματα. Μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας ανακαλύπτουμε πολλά πράγματα που απλώς δεν είχαμε παρατηρήσει πριν ή ίσως είχαμε σπρώξει οι ίδιοι τόσο βαθιά μέσα μας. Ίσως αυτό το φαινόμενο από μια προοπτική να ακούγεται αρκετά τρομακτικό, αλλά ουσιαστικά είναι μια απίστευτα ενδυναμωτική εμπειρία.
Μέσα από την κατάκτηση κάθε βήματος στον χορό αποκτάμε όλο και μεγαλύτερη ευχέρεια στη μοναδική αυτή γλώσσα. Μέσα από κάθε βήμα γινόμαστε αρμονικοί είτε στον χορό μας με τον άλλον είτε στον χορό της ζωής μας, ο οποίος γίνεται πάντα με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν το νόημα της πρόσκλησης «χορεύουμε;» αλλάζει σε «ζούμε;» «αναπνέουμε;» «υπάρχουμε;» και η άρνηση σε αυτές τις ερωτήσεις μετά απλώς φαντάζει απίθανη.
Δημήτρης Κοκκώνης,
Dance Instructor
www.rainbowdance.gr
Share this post
