Παρακολουθώντας την εξέλιξη της ανθρωπότητας, και ειδικότερα του δυτικού κόσμου, καταγράφηκε ότι περίπου κάθε 300 χρόνια αλλάζει το πολιτιστικό περιβάλλον. Η έναρξη της κάθε αλλαγής είχε ως αφορμή μια σημαντική τεχνολογική εφαρμογή. Η Αναγέννηση (1400-1800) άρχισε με την ανακάλυψη της τυπογραφίας. Η Βιομηχανική Επανάσταση (1800-2050) ξεκίνησε με την ατμομηχανή. Η Κοινωνία της Γνώσης (ή Βιομηχανική Εποχή 4.0, 2050-) οφείλεται στο διαδίκτυο και ξεκίνησε το 2008.

Κάθε περίοδος αλλαγής διαρκεί περίπου 30-40 χρόνια, δηλαδή αναμένουμε, με στατιστική λογική, ότι θα είμαστε πλήρως στη νέα εποχή το 2050 (2008 + 30 ή 40 = 2040 ή 2050). Αυτή η μεταβατική περίοδος μοιάζει ότι επιταχύνεται, φτάνοντας στα όρια της αντοχής της ανθρωπότητας για ραγδαίες αλλαγές με την πανδημία του κορονοϊού. Οι λεγόμενες ραγδαίες αλλαγές μπορεί να είναι πόλεμοι ή επαναστάσεις.

Το πολιτικό «παιχνίδι» της εξουσίας ήταν σαν ένα εκκρεμές που αιωρείται ανάμεσα στον πόλο των πολιτικών (κράτος) και τον πόλο της αγοράς (τράπεζες). Μια περίοδο την εξουσία την ασκούσαν οι πολιτικοί, μια περίοδο την εξουσία την ασκούσαν οι τραπεζίτες. Ίσως είναι πλέον καιρός να εμπλακούν στο παιχνίδι αυτό και οι πολίτες και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.

Η ζωή, ή καλύτερα η επίκληση της ζωής των ανθρώπων της κοινωνίας, γίνεται ο λόγος για να ανακτήσουν την εξουσία τα κράτη (πολιτικοί) και να την αρπάξουν πίσω από την αγορά (τραπεζίτες κ.λπ.). Πάντα ερήμην των πολιτών και των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, διότι οι πολίτες δεν είναι επαρκώς οργανωμένοι.

Ο σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των τραπεζιτών και του Σόρος (;) που υποστηρίζουν ότι συμμετέχει σε εργαστήριο στην Ουχάν, της επαρχίας Χουμπέι (Daily Mail, Washington Times, newpost.gr, 17/2/2020), δηλαδή της ιδιωτικής FED, που μέχρι σήμερα εξέδιδε τα δολάρια και του κράτους (ΗΠΑ), που με πρόσφατο διάταγμα του προέδρου των ΗΠΑ εκδίδει πλέον τα δολάρια, αποτυπώνεται με 4.491 νεκρούς στις 16/4/2020 στις ΗΠΑ (pronews.gr, 17/4/2020).

Μοιάζει ότι κινδυνεύουν πλέον οι τράπεζες και οι εταιρίες να επωμιστούν το παγκόσμιο πλασματικό χρέος προς τις τράπεζες που φαίνεται ότι είναι 255 τρισ. δολάρια, δηλαδή περίπου το 322% της ετήσιας παραγωγής όλου του πλανήτη (kathimerini.gr, 5/3/2020). Τρελό.

Αλλά η επάνοδος στις αξίες της ζωής συμπαρασύρουν και δίνουν ευκαιρία στην επαναφορά των αγροτών στο προσκήνιο, οι οποίοι είναι οι φροντιστές της φύσης, καθώς και στον επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων. Μια επανεκκίνηση της οικονομίας θα έπρεπε να δίνει προτεραιότητα στην πραγματική παραγωγή εθνικού πλούτου και στους αγρότες.

Αλλά οι αγρότες είναι επιμελώς διαλυμένοι, με μακροχρόνια επέμβαση των αστικών πολιτικών κομμάτων, τα οποία κόμματα φοβόντουσαν την πιθανότητα να συμβεί ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα με την πανδημία του κορονοϊού, δηλαδή την επαναξιολόγηση των αξιών με βάση την πραγματική ζωή.

Και στον αγώνα της κατάκτησης της εξουσίας την επιβάρυνση του κόστους του πολέμου μεταξύ κρατών και τραπεζών, μοιάζει ότι θα το πληρώσουν τελικά οι πολίτες και οι κοινωνίες, αν δεν προλάβουν να οργανωθούν επαρκώς. Ούτε τα κράτη (δημόσιοι υπάλληλοι, εκπρόσωποι του κράτους κ.λπ.), ούτε οι τράπεζες (χρηματιστές, πολυεθνικές κ.λπ.) μοιάζει να μετέχουν στο τελικό κόστος.

Σε παρεμφερείς καταστάσεις μικρότερης κλίμακας είχαμε εξεγέρσεις των ανοργάνωτων πολιτών, μεταξύ των οποίων μπορούμε να δούμε τα «κίτρινα γιλέκα» της Γαλλίας, τις εξεγέρσεις στους αραβόφωνους λαούς, την εξέγερση στο Ιράν και πολλές άλλες.

Η μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam επισημαίνει ότι επιπλέον μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν να βυθιστούν στη φτώχεια, εάν δεν τεθούν γρήγορα σε εφαρμογή προγράμματα στήριξης, ειδικά προς τις λιγότερο προνομιούχες περιοχές, για να αντιμετωπιστεί ο αντίκτυπος της παγκόσμιας πανδημίας του κορονοϊού, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε (9/4/2020).

Η πανδημία αναγκάζει τις κυβερνήσεις να απαγορεύουν τις εξαγωγές τροφίμων (Ρωσία-σιτάρι, Καζακστάν-ζάχαρη και αλεύρι, Σερβία-μαγειρικό λάδι, Βιετνάμ και Ινδία-ρύζι κ.λπ.). Επομένως παρουσιάζεται μία σημαντική ευκαιρία για τη γεωργική παραγωγή και για τη βιομηχανία τροφίμων στην Ελλάδα μας. Όταν όμως η κυβέρνηση αποφασίζει μέτρα 100 εκατ. ευρώ για σεμινάρια επιστημόνων (άσκοπη επιδότηση πελατειακής μορφής) και μόνο 150 εκατ. ευρώ για τη γεωργία (+100 εκατ. ευρώ αλιείας), τότε η χώρα μας είναι καταδικασμένη (Analyst team, 10/4/2020).

Ο προβληματισμός για τις αιτίες της κρίσης φαίνεται πως οδηγεί τους Έλληνες καταναλωτές σε μία πιο συνειδητή καταναλωτική συμπεριφορά, η οποία υπαγορεύει στροφή στα ελληνικά προϊόντα. Το 82% των Ελλήνων προτιμά τα ελληνικά προϊόντα, όπως προκύπτει από την ετήσια έρευνα που διεξήχθη στο εργαστήριο μάρκετιγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μόνο οι (μη) Έλληνες της λεγόμενης τουριστικής βιομηχανίας ξοδεύουν μόνο 7% των δαπανών τους σε ελληνικά αγροτικά προϊόντα (13% στην Κρήτη), ενώ στην Ιταλία οι Ιταλοί ξενοδόχοι ξοδεύουν το 70% των δαπανών τους σε ιταλικά αγροτικά προϊόντα. Δεν γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος, εξ ονόματος των Ελλήνων πολιτών, πρέπει να στηρίξουν τους επιχειρηματίες τουρισμού «αποικιοκρατικής» νοοτροπίας, εάν αυτοί δεν αποφασίζουν να αγοράζουν ελληνικά προϊόντα και να μετέχουν στο οικονομικό τοπικό αναπτυξιακό γίγνεσθαι της ελληνικής κοινωνίας.

Φαίνεται να κυριαρχεί στην αγορά το καταναλωτικό κίνημα για τη στροφή στο «Made in Greece», ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει η ορθολογική αντιμετώπιση του θέματος και η κατανόηση από το σύνολο σχεδόν των πολιτών της σημασίας που έχει η στήριξη των εγχώριων προϊόντων για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την αντιμετώπιση της ανεργίας.

Μιλώντας στο CNN Greece, o καθηγητής Γ. Μπάλτας (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) σχολίασε: «Το καταναλωτικό κίνημα “Made in Greece” αφορά συμπεριφορές αυτοσυντήρησης που αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την παραγωγική βάση της χώρας και τις θέσεις εργασίας» (infognomonpolitics.gr, 9/4/2020).

Και οι Έλληνες αγρότες, ανοργάνωτοι, διαλυμένοι, ιδιοτελείς, υποταγμένοι σε πελατειακές και κομματικές εξαρτήσεις, μέσω πολιτικών «νταβατζήδων» (όρος που πολιτογραφήθηκε από Έλληνα Πρωθυπουργό), φαίνονται κατώτεροι των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας και του ρόλου τους, περιοριζόμενοι σε ζητιανιές επιδοτήσεων και σε αιτήματα για εισαγωγή φτηνών εργατών για το μάζεμα της σοδειάς 2020. Κρίμα.

Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, «Αγρονέα»

Share this post