Δόθηκε παράταση στο «Μένουμε σπίτι» μέχρι τις 27/4/2020, ενώ τα σχολεία θα είναι κλειστά τουλάχιστον μέχρι τις 10/5/2020. Και οι άνω των 65 ετών μάλλον θα πρέπει να μείνουν σπίτι μέχρι το τέλος του 2020. Και μετά;
Θεωρητικά με «κλειστή» τη μεταποίηση και τις υπηρεσίες, «ανοιχτή» την κατανάλωση και σχετικά «ελεύθερη» μόνο την πρωτογενή παραγωγή πραγματικού πλούτου, σχεδόν όλοι (ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι) ζητούν κρατική ενίσχυση, επιδότηση, χρηματοδότηση, διευκόλυνση, έκπτωση, δώρα κ.ά. Όταν πελατειακές χορηγίες μορφής «600 €» δίνονται σε επιστήμονες και άλλους, «γιατί όχι και σε εμάς» λένε ακόμα και οι ψύχραιμοι συζητητές.
Μέχρι πρόσφατα, το πολιτικό παιχνίδι της εξουσίας ήταν σαν ένα εκκρεμές που αιωρούνταν ανάμεσα στον πόλο των πολιτικών (κράτος) και τον πόλο της αγοράς (τράπεζες, επιχειρηματίες). Μια περίοδο την εξουσία την ασκούσαν οι πολιτικοί, μια περίοδο την εξουσία την ασκούσαν οι επιχειρηματίες.
Με την κρίση του 2008 η αγορά (τράπεζες κ.λπ.) είχε την εξουσία, αλλά την έχασε επειδή κατέστη αναξιόπιστη και τα κράτη επενέβησαν για να βοηθήσουν. Όταν βοηθάς προφανώς είσαι ισχυρότερος, και έτσι οι πολιτικοί ασκώντας κρατικιστική πολιτική, ανέλαβαν την εξουσία. Οι πολιτικοί όμως με αμετροέπεια αυτοευτελίστηκαν κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για σκάνδαλα, για ανηθικότητα, ή απλά συμπεριφερόμενοι σκανδαλωδώς.
Το εκκρεμές της εξουσίας έμεινε μετέωρο και το κενό έρχονται να καλύψουν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και οι κοινωνίες.
Οι κοινωνίες και οι οργανώσεις τους έχουν σαφώς καθορισμένα τοπικά γεωγραφικά όρια, έχουν πολιτιστική ομοιογένεια και διάχυτη τη συναντίληψη για το κοινό τους μέλλον. Η κοινωνία αποτελείται σαφώς από πολύ μεγαλύτερο αριθμό πολιτών σε σύγκριση με μια μεγάλη πατριαρχική ή μητριαρχική οικογένεια και βέβαια δεν μπορεί να υπερβαίνει έναν στατιστικό αριθμό περίπου 150.000 πολιτών.
Διοικητικά αντιλαμβανόμαστε τη συνεχώς ανερχόμενη δύναμη των τοπικών κοινωνιών με τη θέσπιση και δυνατότητα έκφρασης γνώμης στην Επιτροπή των Περιφερειών και Δήμων (σημερινός πρόεδρος ο κ. Α. Τζιτζικώστας), καθώς και στη θέσπιση της προηγούμενης απαίτησης γνώμης επί παντός νομοθετικού κειμένου από την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της Ελλάδος (ΟΚΕ) και την ευρωπαϊκή ΟΚΕ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρεί την κοινωνία των πολιτών πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση και για αυτό το ένα από τα πέντε ισχυρά ταμεία της, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (ΕΚΤ), είχε δημιουργηθεί ακριβώς για τη στήριξη και την ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών και των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών.
Απλά στην ελληνική πραγματικότητα καταληστεύουν τους πόρους του ΕΚΤ «βαφτίζοντας» απίθανες δράσεις ως δραστηριότητες των πολιτών και δράσεις για την προστασία των πολιτών, ή δημιουργώντας ψευδεπίγραφες δομές, όπως οι ΜΚΟ, ή ακόμα και οι αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες (ΑΚΜΕ). Άλλες τέτοιες δραστηριότητες περιλαμβάνουν όρους όπως «κοινωφελής εργασία», ή «φροντίδα στο σπίτι από δήμους», ή σεμινάρια και σεμινάρια και σεμινάρια, ή χρηματοδότηση εργολάβων (νταβατζήδες πολιτικά) μέσω «εκπαίδευσης» νεοπροσλαμβανομένων ή τώρα μέσω τηλεκπαίδευσης των «επιστημόνων» (το περιβόητο 600άρι) ή με διάφορες άλλες ευφυείς ή ανόητες δικαιολογίες. Πάντως τα χρήματα του ΕΚΤ καταληστεύονται.
Πρόσφατα, στις 6/2/2020, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε τη μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στην ανάπτυξη επιτόπιων έργων στον τομέα της συνοχής με τίτλο «Ενεργοποίηση των πολιτών για τη χρηστή διακυβέρνηση της πολιτικής συνοχής». Στόχος είναι να υποστηριχθεί η ενεργός συμμετοχή των πολιτών και των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών στον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται, επενδύονται και παρακολουθούνται τα κονδύλια της Ε.Ε., ώστε να εξασφαλίζονται τελικά καλύτερα αποτελέσματα.
Στην ελληνική διοίκηση με τον «Καποδίστρια», που ήταν ο νόμος για τη δημιουργία ισχυρών τοπικών δήμων, με τα χαρακτηριστικά του τόπου, όπως ορίζεται ο τόπος (γεωγραφικά, πολιτιστικά, στρατηγικά) και δυνατότητες ανάπτυξης τοπικής εφοδιαστικής άλλαξαν οι καθιερωμένες -τα τελευταία 200 χρόνια- διοικητικές πρακτικές, εξωθώντας όλους προς μια επιλεκτική «τοπιοποίηση» (όρος αντίθετος της παγκοσμιοποίησης).
Σήμερα, με την επίδραση της πανδημίας του κορονοϊού, όλοι μιλάνε πλέον για «τοπιοποίηση», για κοινωνική υπευθυνότητα, για ενεργοποίηση της τοπικής αγοράς (να μην πάμε σε απομακρυσμένες αγορές), για τοπική κοινωνία (ο δήμαρχος Φαλήρου Αθηνών δήλωσε: «το παραλιακό μέτωπο είναι για τους κατοίκους του δήμου. Δεν μπορεί να έρχεται για άσκηση ή βόλτα ο δημότης άλλου δήμου!»). Ο κάθε δήμος ανέπτυξε υπηρεσίες για τους ηλικιωμένους του δήμου του. Στις λαϊκές αγορές δυσκόλεψαν τα πράγματα για παραγωγούς ή εμπόρους από άλλες περιφέρειες.
Και ο φίλος κ. Βασίλης Τακτικός από το Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικής Οικονομίας (ΙνΜεΚΟ) επισημαίνει στο timesnews.gr: «Τρεις συγκλονιστικές εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική επισπεύδονται εν μέσω πανδημίας καθώς για πρώτη φορά δίνεται προτεραιότητα στη ζωή σε σχέση με την οικονομία».
- Έρχεται η άνοδος της εργασίας στο σπίτι και η αρχή του τέλους της μισθωτής εργασίας, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη προσαρμογής στις νέες συνθήκες.
- Επισπεύδεται το ψηφιακό κράτος, η ολική ψηφιοποίηση των τραπεζών και το ψηφιακό σχολείο, συμπαρασύροντας χιλιάδες επαγγέλματα να κάνουν το ίδιο, εκεί που είναι εφικτό, καθώς η ανεργία θα εκτιναχθεί.
- Ευνοείται η άνοδος μιας νέας μορφής κρατικού καπιταλισμού που αποδυναμώνει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο καπιταλισμού (τράπεζες, επιχειρήσεις), καθώς στην ανθεκτικότητα της οικονομίας πρώτη η Κίνα σέρνει τον χορό.
Κάθε 300 περίπου χρόνια αλλάζει το πολιτιστικό περιβάλλον στον δυτικό πολιτισμό. Έτσι έχουμε: Μεσαίωνας (1000-1400), Αναγέννηση (1400-1800), Βιομηχανική Εποχή (1800-2050), Κοινωνία της Γνώσης ή Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση (2050-). Η μεταβατική περίοδος σε κάθε εποχή κρατάει 30-40 χρόνια. Η νέα περίοδος ξεκίνησε το 2008 και αναμένονταν να ολοκληρωθεί μέχρι το 2050. Η πανδημία επιτάχυνε τις αλλαγές. Αλλά για αυτά θα γράψουμε αργότερα…
Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, «ΑγροΝέα»
Share this post
