Διάβασα σε σχετική ιστοσελίδα (dasarxeio.com, 25/8/2023) τα εξής: «Δασαρχείο Πάρνηθας: Ούτε ένας δασεργάτης και μόλις 7 δασοφύλακες για 350.000 στρέμματα δάσους! Mια τέτοια έκταση απαιτεί πάνω από 100 άτομα μόνιμο προσωπικό για περιπολίες όλο τον χρόνο και εργασίες μέσα στο δάσος, αναγκαίες για την προστασία του από τις φωτιές».

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες επέβαλαν τον διαχωρισμό της κοινωνίας και των φροντιστών του περιβάλλοντας (αγρότες) από το δάσος, διώχνοντας τους αγρότες μακριά από το δάσος;

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες επέβαλαν καταστροφή της ισορροπίας χλωρίδας και πανίδας, καθιερώνοντας τη δενδρολαγνεία ως «προστασία του δάσους», ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η χλωρίδα και η πανίδα λειτουργούν συμβιωτικά;

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες μιλάνε για φυσικό υπαίθριο περιβάλλον στην Ελλάδα, ενώ είναι ορατή «διά γυμνού οφθαλμού» η ανθρωπογενής παρεμβατική διαμόρφωσή του;

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες σφετερίστηκαν τη θέση τους και από υπάλληλοι θέλησαν να το «παίξουν» άρχοντες; (Άρχων είναι ο κατέχων γη – «αρ». Οι υπάλληλοι δεν είναι άρχοντες. Άρχοντες είναι οι πολίτες και οι εκλεγμένοι από αυτούς πολιτικοί. Οι «υπάλληλοι» είναι απλά υπάλληλοι και δεν επιτρέπεται να υφαρπάζουν εξουσίες παριστάνοντας τους δασάρχες.)

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες επέβαλαν την αποβολή των αρχόντων-πολιτών και επαγγελματιών αγροτών από την πατρίδα τους για να μεταφέρουν τις αρμοδιότητες σε κρατικά μισθοδοτούμενους δημοσίους υπαλλήλους;

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες ήθελαν να υποκλέψουν τον βιώσιμο, αειφόρο, ισορροπημένο ζωτικό χώρο της προαιώνιας φροντίδας των αγροτών (κτηνοτρόφοι, δασοκόμοι κ.ά.), δηλαδή του δάσους, και να τον αναθέσουν σε υπαλλήλους;

Ποιοι ανοήτως ενεργούντες δημιούργησαν χώρο για να ασκήσουν εξουσίες-φροντίδες που έχουν σφετεριστεί και να αυξήσουν την εξουσία τους και τη μισθοδοσία τους;

Αλλά έτσι «σκότωσαν» τα δάση. «Σκότωσαν» την ισορροπία των δασών.

Το μυστικό της ζωής είναι η ισορροπία. Κάθε ανισορροπία σημαίνει θνησιγένεια.

Και η οργανωμένη συντεχνία των «ανοήτως ενεργούντων», σιγά σιγά, επίμονα και μεθοδικά, τα τελευταία πενήντα χρόνια επεξεργάζεται κάθε απόφαση, κάθε παράγραφο για να δημιουργήσει, όπως φαίνεται, το «δίχτυ» των αρμοδιοτήτων των υπαλλήλων της δασικής υπηρεσίας ώστε να εγκαταστήσουν τα δασαρχεία τους.

Τα δασαρχεία έχουν απομακρυνθεί από τους φυσικούς τους άρχοντες. Τα δασαρχεία δείχνουν εχθρικά, με πληρωμένους ιδιότυπους «κυνηγούς» των Ελλήνων πολιτών και είναι οι κύριοι «κυνηγοί» των κτηνοτρόφων και της κτηνοτροφίας. Όταν τα βουνά τα διαχειρίζονταν τα τσελιγκάτα (ιδιότυπες μορφές συνεργατισμού), τα βουνά ήταν υγιή και τα δάση ήταν αειφόρα, βιώσιμα.

Οι φυσικοί φροντιστές των δασών είναι οι αγρότες (γεωργοκτηνοτρόφοι, δασοκόμοι, μελισσοκόμοι) , ταυτόχρονα φροντιστές και φύλακες του περιβάλλοντος και των δασών, με συνεργάτες τα κατσίκια και τα πρόβατα που συντηρούσαν τη βιοποικιλότητα, και βέβαια διαμόρφωναν μονοπάτια και στράτες που έκαναν όλα τα δάση προσπελάσιμα.

Σήμερα, εάν πιάσει κάποια καταστροφική φωτιά, όλοι κοιτούν τον ουρανό (όχι απευθυνόμενοι τον Θεό, αλλά περιμένοντας τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης), τηλεφωνούν στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας ή/και Προστασίας του Πολίτη με το κενό περιεχομένου οργανόγραμμα, και τα αφήνουν όλα, ακόμα και τα κατοικίδιά τους και φεύγουν μακριά. Ίσως να σταματούν στο απέναντι βουνό για να δουν τη θέα και να κάνουν δηλώσεις στα κανάλια (ΜΜΕ) για την αποτελεσματικότητα ή μη του κράτους και να κάνουν τηλεοπτικές υποδείξεις.

Η έλλειψη σεβασμού των πολιτών από το κράτος και η έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης-πληροφόρησης των πολιτών για να παίρνουν τις σωστότερες αποφάσεις για την πατρίδα τους, για τον χώρο όπου ζούνε, έχουν απομακρύνει τους πολίτες από το κράτος, οι οποίοι πολίτες βλέπουν το κράτος ως κάτι ξένο, ίσως και εχθρικό. Με δυσάρεστη έκπληξη διαπιστώνουμε ότι το να είσαι ανειλικρινής (να κλέβεις, να φοροδιαφεύγεις) προς το κράτος είναι σχεδόν «εθνικό σπορ», και η συντεχνία των δημοσίων υπαλλήλων συντηρεί αυτή τη νοοτροπία.

Ταυτόχρονα, οι δημόσιοι υπάλληλοι εξωθούν τους πολίτες σε ρόλο «κλητήρα». Όταν ένας πολίτης απευθύνεται στο κράτος, το κράτος θα έπρεπε να λύνει εσωτερικά όλες του τις απαιτήσεις. Το να σε στέλνουν από υπηρεσία σε υπηρεσία, από τμήμα σε τμήμα, από γραφείο σε γραφείο, ακόμα και σε διπλανά γραφεία, εξοργίζει κάθε νοήμονα πολίτη.

Η συντεχνία των δασαρχών, αφού κατάφερε να χαρακτηρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα «δάσος» (κάποιοι λένε για 72%!) και αφού έδιωξε κυνηγώντας τους φυσικούς φροντιστές του περιβάλλοντος, τους αγρότες, επιφύλαξε εξουσίες «αποχαρακτηρισμού» δασικών εκτάσεων για βίλες, όπου ήθελε, επιφύλαξε οικονομικές διαχειρίσεις κονδυλίων για τη φροντίδα του δάσους, με προσλήψεις υπαλλήλων και άλλων εποχιακών, και κατάφερε να απομακρύνει όλους όσοι πιθανόν ενδιαφέρονταν για το δάσος στέλνοντας τους αγρότες να γίνουν αστοί.

Τον τελευταίο καιρό (σχεδόν από το 1988!) είμαστε μάρτυρες μιας ισχυρής αντιπαράθεσης μεταξύ δασαρχών και πυροσβεστών. Ίσως να μην πρόκειται για υγιή αντιπαράθεση επιχειρημάτων αλλά για προσπάθεια ανάληψης αρμοδιοτήτων και εξουσιών από τις διάφορες συντεχνίες. Είναι περίεργη η αντιπαράθεση διότι δασολόγοι εργάζονται και στη δασική υπηρεσία, με δασολόγους στελεχώνεται και η πυροσβεστική υπηρεσία. Προφανώς πρόκειται για αντιπαράθεση (ή μήπως πρόκειται για υπονόμευση;) μεταξύ δασαρχών και πυροσβεστών.

Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε πολλές ομοιότητες με το γνωμικό της ελληνικής θυμοσοφίας «Δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα», όπου «αχυρώνας» είναι το δάσος, το οποίο ανήκει στην πολιτεία και στους πολίτες, και πάντως δεν ανήκει στους υπαλλήλους των δασικών υπηρεσιών, ούτε στους δασάρχες.

Η επί πολλά χρόνια (πάνω από πενήντα χρόνια) εγκατάλειψη του δάσους από τους υπαλλήλους των δασικών υπηρεσιών, αφού απαγορεύτηκε η φροντίδα που πρόσφεραν οι πολίτες της περιοχής (γεωργοκτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, δασοκόμοι κ.ά.), συσσώρευσε τεράστια οργανική καύσιμη ύλη στα δάση.

Εάν πιάσει φωτιά ένα τσακμάκι που έχει καύσιμη ύλη, κάνεις «φου» και σβήνει. Εάν αφήσεις να συγκεντρωθεί τεράστια καύσιμη ύλη, όπως περίπου μια τεράστια δεξαμενή καυσίμων, και πιάσει φωτιά, τότε δεν μπορεί αυτή η φωτιά να σβήσει ούτε με 49 Καναντέρ…

Η προσοχή μας, εμάς των πολιτών, που εκλέγουμε τους πολιτικούς, πρέπει να στρέφεται στη φροντίδα του περιβάλλοντος, στη φύση, στην ισορροπία του περιβάλλοντος των δασών, στην υποστήριξη των φροντιστών του περιβάλλοντος (με γνώσεις και δεξιότητες ώστε να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις οι τοπικοί γεωργοκτηνοτρόφοι, οι τοπικοί μελισσουργοί, οι τοπικοί δασοκόμοι κ.ά.) πολύ πριν πιάσει φωτιά για οποιονδήποτε λόγο.

Και εάν πιάσει φωτιά, οι τοπικές δομές, πάντα με γενικές οδηγίες πυρασφάλειας-πυρόσβεσης που έχουν ήδη δοθεί και οργάνωση των τοπικών κοινωνιών ώστε να συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία πυρόσβεσης με τη βοήθεια του κεντρικού επιτελικού κράτους. Η συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας φαίνεται ότι δεν μπορεί να υποκατασταθεί με δαπανηρά εναέρια μέσα, ούτε με τη μετακίνηση μεγάλου αριθμού ανθρώπινου δυναμικού σε όλη την Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Εκτός από τον κοκκινωπό ουρανό, εκτός από τις στάχτες, εκτός από τα αποκαΐδια, εκτός από την απόγνωση και τον πόνο των συνανθρώπων μου που καταστρέφονται οι περιουσίες τους, εκτός από τα καμένα ζώα, εκτός από τον αποπνικτικό καπνό που έχει απλωθεί παντού, με πνίγει αυτό το «γιατί»… Γιατί καιγόμαστε; Μήπως μόνο και μόνο για τη συντεχνία των μισθοδοτούμενων από εμάς δασαρχών, σε συνδυασμό με την ανικανότητα των εκλεγμένων από εμάς να τους διοικήσουν;

Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, 6998 282382, «ΑγροΝέα», «AgroBus»

Share this post