«Θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κάποιους φυλακή. Πρέπει να βάλουμε κάποιους φυλακή. Και εδώ είναι ζήτημα πολύ συγκεκριμένο, είναι πάρα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα. Πρέπει να επιταχύνει η Δικαιοσύνη αυτό που κάνει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο την ψηλή κουλτούρα. Δεν το λέω έτσι. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια καθυστέρησης κάποιων διαδικασιών. Αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε και δεν το αφήνουμε, αλλά πρέπει να το σπρώχνουμε περισσότερο. Και πρέπει να βγαίνει και στον λόγο μας πολύ περισσότερο. Είναι επικίνδυνο, αλλά έτσι είναι. Αν δεν σπάσει αυτή η ιστορία, δεν παίρνουμε πραγματική εξουσία σε αυτή τη χώρα και ο νοών νοείτω».
Παύλος Πολάκης, Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, 14 Οκτωβρίου 2018
«Η εργαλειοποίηση της ελληνικής Δικαιοσύνης θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατία. Το δόγμα Πολάκη εφαρμόζεται γενικά».
Γιάννος Παπαντωνίου σε δηλώσεις κατά την προφυλάκισή του, 24 Οκτωβρίου 2018
Είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω με τον κ. Παπαντωνίου και να το ξαναβαφτίσω σε δόγμα «Πουλάκι μου!». Και είναι δεκάδες οι λόγοι που με υποχρεώνουν σε αυτό.
Το πουλάκι «τσίου», το πουλάκι «τσίου», το πουλάκι «τσίιιου»
Πρώτα απ’ όλα στέκομαι στο «ο νοών νοείτω» του Παύλου Πολάκη. Χρειάζεται να κάνω μια εύλογη εικασία σε σχέση με τα βαθιά νοήματα της τοποθέτησης. Νομίζω λοιπόν ότι ο αθυρόστομος υπουργός, που συνήθως τα λέει φόρα παρτίδα όσο δύσκολα κι αν είναι, εδώ αυτοπεριορίστηκε λόγω του κρίσιμου χαρακτήρα του θέματος, που αφορά το ίδιο το γονιδίωμα του κόμματος. Εικάζω ότι ο υπουργός αναφέρεται στο γεγονός της περιορισμένης εξουσίας που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ από το βαθύ κράτος και την πασοκοκοινωνία όταν έγινε νέο κυβερνητικό καπέλο της παλιάς διαπλοκής. Αναζητά λοιπόν, αισθάνομαι, τρόπους να απαλλαχθεί από τους περιορισμούς που αναγκάζεται να σεβαστεί μέχρι σήμερα, δημιουργώντας διασπάσεις, κενά, εκφοβισμούς και υποχρεωτικό απογαλακτισμό από ένα παρελθόν που θέλει να αποδείξει αμαρτωλό.
Άχου, πουλάκι είμαι χαμένο στις λεωφόρους και περιμένω
Μπορεί η πλάνη του από εδώ να είναι προφανής, αλλά για τη συνδικαλιστική φτιαξιά του έτσι θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Μπορεί να σερβίρει πολλά ορεκτικά χωρίς να υπάρχει γεύμα, αλλά οι σύντροφοί του ίσως δεν βλέπουν τις αυθαίρετες γενικεύσεις και παραδοχές που κάνει ο υπουργός, κάποτε με το δίκιο του, αφού αναφέρεται σε μοναδικά φαινόμενα και αχαρτογράφητες πορείες. Άλλωστε και το καρότο της εκλογικής επιτυχίας νοστιμίζει με το αλάτι της ώθησης των διαδικασιών και το ξίδι της φυλάκισης των ενόχων. Και μπορεί έτσι να τους πείσει να αφήσουν την «ψηλή κουλτούρα» και να ασχοληθούν με την «πραγματική εξουσία». Αυτή τη φορά πάντως το λιοντάρι που βρυχάται έγινε για λίγο πουλάκι που τιτίβισε «ο νοών νοείτω».
Πουλάκι, ε, βάι κι αμάν αμάν, πουλάκι εκελάηδησε
λάλει, αηδονάκι μ’, λάλει μέσα στον καλαμιώνα
Η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά καλά κάνει και τιμωρεί. Τους επίορκους λειτουργούς, τους διεφθαρμένους πολιτικούς, ελπίζω κάποτε και τους τζάμπα μάγκες όλων των αποχρώσεων. Αλλά όχι επειδή βολεύει τον Πολάκη για να πάρει τις εκλογές και την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Να καθαρίσουμε τη διεφθαρμένη κοινωνία μας, να αναζητήσουμε τις αξίες μας, να ενισχύσουμε τις ίσες ευκαιρίες, να αποκαταστήσουμε κράτος δικαίου, να βελτιώσουμε το σοσιαλιστικό υπόβαθρό μας, να διαπαιδαγωγήσουμε τις επόμενες γενιές, να αναζητήσουμε τον δρόμο προς την ευτυχία, να αναμορφώσουμε τον πολιτικό πολιτισμό μας, να ησυχάσει η ψυχή των θυμάτων της κρίσης, να καταγράψουμε τις κακοδαιμονίες μας, να σπάσουμε την κουλτούρα του προτεκτοράτου, να χαράξουμε δρόμους αποκατάστασης της διεθνούς εικόνας μας, το καταλαβαίνω. Η μικροψυχία του Παύλου είναι δύσπεπτη.
Θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί
Μέχρι στιγμής η πρότασή μου για ονομασία του δόγματος «Πουλάκι μου!» ίσως μοιάζει αδύναμη, αλλά συνεχίζω: Τόσο στην παρούσα υπόθεση Παπαντωνίου, όσο και σε προηγούμενες και επόμενες υποθέσεις, μάλλον χρειάζονται στοιχεία αδιάσειστα για την προφυλάκιση και την παραπομπή μεγάλων πολιτικών ανδρών της χώρας. Ίσως και ο κ. Πολάκης κάποια στιγμή να καταλάβει ότι με την αμετροέπειά του δίνει έρεισμα στους άνδρες αυτούς να επικαλεστούν συνθήκες πολιτικής δίωξης και να θολώσουν τα νερά. Μέσα σε όλο αυτό το χάος λοιπόν φαντάζομαι ανακριτές και εισαγγελείς που, όταν ανακαλύπτουν συντριπτικά νέα στοιχεία σε κείμενα και τεκμήρια, αναφωνούν «Πουλάκι μου!» Δεν είναι αστείο, ρε.
Καρδιά, γεννήθηκες πουλάκι και πέθανες αμαρτωλή
Παρατήρησα επίσης ότι σε κάποιες υποθέσεις, ειδικά σε αυτές που αφορούν πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν κάποιες γυναίκες χάριν των οποίων μοιάζει να συνέβησαν οι ανομίες. Για την εξασφάλιση, την ευζωία τους ή –συνήθως– και για τα δύο. Συνδυάζοντας τη διαπίστωση αυτή με στοιχεία από τον βίο του ιδρυτή του κινήματος, μπορούμε να συμπεράνουμε, αυθαίρετα και βολικά, ότι η σοσιαλιστική ζωή χρειάζεται να ζωντανεύει από συντροφικότητα και έρωτα. Ίσως κάποτε ο έρωτας να γίνεται ισχυρότερος από την υπηρεσία της κοινωνίας και του κοινού συμφέροντος. Δεν είναι πολύ ρομαντικό αν πράγματι συμβαίνει αυτό; Και τότε, εδώ ακριβώς, εμφανίζονται μερικά ακόμα σοσιαλιστικά «πουλάκια» να βαρύνουν στις αποφάσεις των εν δυνάμει διωκόμενων και να ενισχύσουν την ιδέα για βαφτίσια του δόγματος.
Τακ, τικ τακ, τικ τακ στο τζάμι ένα πουλί χτυπάει
Στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου ξεκίνησε προκαταρκτική εξέταση το 2010, έπειτα από δημοσιεύματα σχετικά με την αγορά του ακινήτου επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τη νομιμότητα της αγοραπωλησίας και των ποσών που χρησιμοποιήθηκαν. Η ανάγκη του Άκη να κάνει τα χατίρια της συντρόφου του και να της μεταβιβάσει το ακίνητο, που ήταν ήδη στο στόχαστρο από το 2007, έκανε κάποιο «πουλάκι» να ξανακελαηδήσει για να τραβήξει την προσοχή του κοινού και της Δικαιοσύνης. Η δημοσιογραφική δεοντολογία και οι εκδοτικές επιλογές το επιβάλλουν. Οι μηχανισμοί δουλεύουν αποτελεσματικά. Μάλλον όχι για κάποιο ανώτερο κοινωνικό σκοπό, αλλά για λόγους αντεκδίκησης και πολιτικών ανατροπών.
Κάθε κλαράκι βαστάει πουλάκι, βαστάει πουλάκι ζευγαρωτό
Ίσως είναι και η μοναδική χαρά που επιτρέπουν στους θεατές της πολιτικής αρένας αυτή η δαπάνη αίματος σε συγκάλυψη σπέρματος της αστικής δημοκρατίας μας. Σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία, όπου κάθε πολιτικός, ανάλογα με το πόσο ακριβό κατάφερε να κάνει το τομάρι του, κάποια στιγμή αποφασίζει αν θα φροντίσει για τη δόξα ή για την ευζωία του, παίρνοντας το ρίσκο της διαφθοράς. Εκείνη τη στιγμή όλο το σύστημα γνωρίζει και σιωπά. Άλλος γιατί είναι λερωμένος, άλλος για να προστατέψει το κόμμα του, άλλος για να κρατηθεί στην εξουσία και άλλος γιατί περιμένει τη στιγμή που θα μεγιστοποιήσει τα οφέλη από το «κελάηδημα».
Ένα πουλάκι εξέβγαινε από τον Άγιο Πέτρο,
στους φονεμένους κάθεται και το Μυστρά αγναντεύει
Υπάρχει άραγε κάποιος, έστω και γραφικός, πολιτικός που να νοιάζεται πραγματικά για την ανθρώπινη ευτυχία και την προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη στον τόπο μας; Κάποιος που να σέβεται τους πολίτες ως ανθρώπους και ως ψηφοφόρους; Κάποιος που να μην έχει μόνο τις ανάγκες του μπροστά του; Μάλλον η απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής στη χώρα μας δεν είναι τυχαία. Το κοινωνικό αισθητήριο αντιλαμβάνεται, όλο και περισσότερο, ότι αυτά τα παιχνίδια δεν αφορούν τους πολλούς. Αφορούν μόνο τη χειραγώγηση των ψηφοφόρων και τη μετατροπή των οπαδών σε σιωπηλούς συνενόχους που περιμένουν τα αποφάγια.
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν’ να βρούνε το πουλί
Αυτό το σύστημα των βολεμένων ελέω ελίτ μπορεί να κρατήσει για αιώνες. Αφού άντεξε να αναιρέσει την υπόσχεσή του για επαρκή διαχείριση των αναγκών μας και δεν άνοιξε ρουθούνι, μπορεί να αντέξει τα πάντα. Άσε που έχει και άσους στο μανίκι. Και η ιστορία να επαναλαμβάνεται με θράσος, άλλοτε εθνικά, άλλοτε διεθνώς και άλλοτε παγκόσμια. Κι εμείς, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας περιμένουμε σε κάποια αρένα το επόμενο «πουλάκι» να κελαηδήσει για να χορτάσουμε με πολιτικό αίμα τα βάρβαρα ελλείματά μας. Και να δηλώσουμε για τον διωκόμενο με ικανοποίηση «Οι μαγκιές πληρώνονται, πουλάκι μου».
Δημήτρης Φυντάνης
Share this post
