Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018. 83η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Η ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη είναι γεγονός. Με τον τίτλο «Μπορούμε», αλλά και με σημαντικές επιδράσεις από προσληφθέντες και αυτόκλητους  επαγγελματίες και μη image makers, ο Κυριάκος είναι σαν ξένο παραμύθι. Μπορεί κανείς να διαβάσει οδηγίες και πρόβες πίσω από την ελπιδοφόρα εμφάνιση. «Μη γουρλώνετε τα μάτια σας, κύριε πρόεδρε», «να είστε κατηγορηματικός και αποφασιστικός, αρχηγέ», «τη γλώσσα του σώματος πρόσεχε, ρε Κυριάκο», «θα σας λατρέψουν, πρόεδρε», «να βελτιώσουμε λίγο την κλιμάκωση έπειτα από αυτή την παύση», «ναι, ρε, το ’χεις, λέμε».

Μη με κοιτάς μ’ αυτά τα μάτια τα μεγάλα

Όμως μερικά σημεία ήθελαν δουλειά ακόμα. Τα μάτια δεν ξεγούρλωσαν τελείως. Και όπως μένουν ορθάνοιχτα, φαίνονται που προσπαθούν να διαβάσουν τις αντιδράσεις του κόσμου. Έτσι προδίδουν ένα καλό παιδί, ένα προσαρμοσμένο παιδί, όπως θα έλεγαν κάποτε οι θιασώτες της συναλλακτικής ανάλυσης. Ένα παιδί που ίσως εκπαιδεύτηκε να ζει εμπρός σε επικριτικούς γονείς προσπαθώντας να κερδίσει την εύνοιά τους. Λέγοντας όσα ελπίζει ότι θα έχουν θετικό αντίκτυπο και καμαρώνοντας στη συνέχεια που τα κατάφερε, ξανά και ξανά. Ένα παιδί που μπορεί να πει οτιδήποτε για να γίνει αρεστό και αποδεκτό. Που προσπαθεί να φανεί αντάξιο της βαριάς οικογενειακής του παράδοσης.

Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, στη βλακεία και τη δειλία

Σακατεύει και την αποφασιστικότητα. Μάλλον, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα πρότυπά του, βγάζει τελικά μια αυταρχική εικόνα, που ήταν ακούσιο άνοιγμα προς την Ακροδεξιά, θυμίζοντας συχνά το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Και με δεδομένο ότι ακόμα δεν έγινε πρωθυπουργός, ίσως φοβίζει όποιον προσπαθεί να τον φανταστεί την επόμενη μέρα. Μη φοβάστε όμως εσείς. Φοβάται εκείνος, μωρέ. Δεν είναι τόσο χάλια ο Κυριάκος. Όχι ότι δεν μπορεί να γίνει βέβαια. Πάντως άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά με τέτοιο υφάκι δεν γίνεται, αν υποθέσουμε ότι θα το θυμάται κανείς όταν έρθει η ώρα των «αρραβώνων». Κάποτε βολεύει να ξεθωριάζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Τα «παιδιά» όταν θέλουν τα βρίσκουν μεταξύ τους.

Πώς τα ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου, Ελλάδα

Σε σχέση με το περιεχόμενο της ομιλίας του, μάλλον επηρεάστηκε πολύ από την επίσκεψή του σε εκθέτες εικονικής και ενισχυμένης ή εμπλουτισμένης πραγματικότητας. Μιλά σαν νεοφώτιστος. Τη μια στιγμή περιγράφει μια ανύπαρκτη πραγματικότητα και την άλλη τα προφανή. Τοποθετείται όμως και σαν να απευθύνεται στην πασοκοποιημένη κοινωνία με έναν νέο, αξιακό τρόπο. Σαν να μην αντιλαμβάνεται το οξύμωρο της κατάστασης. Σαν να προσπαθεί να αρπάξει τη μαρμελάδα από τη φέτα του Αλέξη. Αλλά ο Τσίπρας κάποτε είχε επαφή με την κοινωνία και τα πάει καλύτερα. Ίσως είχε και τον Αντρέα μπάρμπα. Ο Κυριάκος ακούγεται σαν εξωγήινος:

«Δεν χρειάζεται να περιγράψω με λεπτομέρεια τη σημερινή Ελλάδα. Οι καθημερινές σας εμπειρίες είναι πολύ πιο δυνατές από τα λόγια που μπορώ να χρησιμοποιήσω. Θα πω ένα πράγμα μόνο, έχοντας πλήρη επίγνωση της βαρύτητας αυτής της θέσης. Το συμβόλαιο που μας κρατούσε ενωμένους ως κοινωνία, αυτή η άρρητη συμφωνία εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και Πολιτείας, μεταξύ παραγωγής και οικονομίας, έχει σπάσει. Το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, το κράτος δικαίου ως τελευταίο καταφύγιο των πιο αδύναμων, μια οικονομία που δημιουργεί καλές δουλειές και ευκαιρίες προόδου για τους πολλούς. Όλα αυτά συνθέτουν το συμβόλαιο εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Για όλα αυτά οι πολίτες εμπιστεύονται με την ψήφο τους τους πολιτικούς. Δυστυχώς όλα αυτά είναι σήμερα υπό αμφισβήτηση».

Σου χαϊδεύω τ’ αυτιά κι είμαι πάντα εδώ

Πότε ακριβώς έσπασε αυτό το πράγμα; Μάτι, brain drain, γραφικοί και υπογεννητικότητα έρχονται να τεκμηριώσουν τον ανυπόστατο ισχυρισμό. Και φυσικά η εθνική ηττοπάθεια τον εμποδίζει να ξεχωρίσει ως πολιτικός. Η καραμέλα της εξόδου στις αγορές για δανεικά συνδέεται με την εθνική υπερηφάνεια και την ευημερία. Κι ύστερα ο νέος εκπρόσωπος των κληρονομικών ελίτ αγωνίζεται για αξιοκρατία, εργατικότητα, ασφάλεια, δικαιοσύνη και ευκαιρίες για όλους. Κλείνει ραντεβού με τον εαυτό του πρωθυπουργό στα εγκαίνια της 84ης ΔΕΘ και προχωρά με θάρρος στο σχετικό προεκλογικό μασάζ της μάζας:

«Σε δώδεκα μήνες θα έρθω πάλι στη ΔΕΘ. Πιστεύω ότι με τη στήριξη των πολιτών θα έρθω μια εβδομάδα νωρίτερα για να την εγκαινιάσω. Θα έρθω σε μια στιγμή που η χώρα θα έχει πάρει πραγματικά μπροστά. Θα αγωνίζεται βέβαια ακόμη για να κλείσει πληγές. Αλλά θα βάζει ήδη στέρεα θεμέλια για το μέλλον. Πιστεύω στο μέλλον της Ελλάδας γιατί πιστεύω στους Έλληνες. Πιστεύω στους Έλληνες που μπορούν να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους, ακόμη και όταν το κακό μας περικυκλώνει.

»Στο Μάτι, στα αποκαΐδια της καταστροφής, ξεπήδησε από τα σπλάγχνα της κοινωνίας μια ακτίδα ελπίδας. Την προσέφεραν ανώνυμα χιλιάδες Έλληνες με τη μαζική τους κινητοποίηση και την αλληλεγγύη τους. Την προσέφεραν οι απλοί πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι άνθρωποι του Συστήματος Υγείας, που με αυταπάρνηση βοήθησαν όπως και όσο μπορούσαν. Την ίδια ακτίδα ελπίδας προσφέρουν για την οικονομία και την κοινωνία οι ξεχασμένοι ήρωες της καθημερινότητας. Εκείνοι που δεν το βάζουν κάτω. Που δεν χάνουν το κουράγιο τους.

»Είναι οι Έλληνες που ξυπνάνε νωρίς και δουλεύουν σκληρά. Τους έχω συναντήσει ξανά και ξανά, γυρνώντας την Ελλάδα. Είναι αυτοί που κρατούν όρθια την κοινωνία μας. Σε μια Ελλάδα που συχνά απαιτεί υπεράνθρωπη προσπάθεια απλώς και μόνο για να ζήσει κάποιος μια ανθρώπινη ζωή. Οι Έλληνες ξέρουν πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα. Δεν θέλουν άλλα ψέματα. Και αυτά που ζητούν σήμερα είναι τα αυτονόητα.

»Αναρωτηθείτε μαζί μου: Τι ζητά ο μικρός έμπορος από την Πτολεμαΐδα, που πλήρωνε σαράντα χρόνια εισφορές και ήρθε η ώρα να βγει στη σύνταξη; Να μην του τις κλέψει το κράτος για να τις μοιράσει για ρουσφέτια. Να πληρώνει λιγότερες εισφορές και φόρους ώστε να έχει υψηλότερο διαθέσιμο εισόδημα. Τι ζητάει ένας νέος που δουλεύει ντελίβερι στο Περιστέρι; Να δουλεύει ασφαλισμένος, ο εργοδότης του να του παρέχει κράνος, γάντια και αδιάβροχο και αν, ο μη γένοιτο, χτυπήσει με το μηχανάκι του, να αναγνωριστεί από την Πολιτεία το εργατικό του ατύχημα και να αποζημιωθεί. Τι ζητά ο εξαγωγέας βιοτέχνης στη Θεσσαλονίκη, που επιβιώνει με νύχια και με δόντια; Να του επιστρέψει το κράτος τον ΦΠΑ που του χρωστάει. Τι ζητά o φοιτητής από το Αριστοτέλειο; Να αφεθούν ελεύθεροι οι καθηγητές του να διδάξουν και να μην είναι το πανεπιστήμιό του όμηρος των τραμπούκων. Τι ζητά ο ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος; Να υπάρχει σαφής στοχοθεσία και αξιολόγηση της δουλειάς του, σωστοί και εφαρμόσιμοι νόμοι ώστε να υπηρετεί αποτελεσματικά τους πολίτες και το δημόσιο συμφέρον και να αισθάνεται πραγματικά χρήσιμος και υπερήφανος για τη δουλειά του.

»Αυτή είναι η Ελλάδα. Μια Ελλάδα με χίλια πρόσωπα και ζωντανή ελπίδα. Μια Ελλάδα που δεν το έχει βάλει κάτω και που έχουμε υποχρέωση να μην τη διαψεύσουμε. Μια Ελλάδα που δεν περιμένει μόνο να της δώσουμε μια ανάσα, αλλά να της ανοίξουμε την πόρτα στο μέλλον. Όχι με λαϊκισμό και ψέματα. Όχι με άλλο διχασμό. Αλλά χτίζοντας γέφυρες εκεί που άλλοι σκάβουν χαντάκια. Όχι μόνο γιατί αξίζουμε καλύτερα. Αλλά γιατί μπορούμε.

»Οι Έλληνες δεν ζητούν ούτε διορισμούς ούτε παροχές. Ζητούν ευκαιρίες. Δεν θέλουν να εγκλωβιστούν στη φτώχεια, αλλά να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην προκοπή. Ζητούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους χωρίς να τους βάζει κάποιος συνεχώς εμπόδια. Και να κερδίσουν το μέλλον που τους αξίζει».

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά

Τι ζητά ο Κυριάκος από το ακροατήριο; Να διατηρήσει την ψυχραιμία του, να μην κρυφογελά, να δείχνει εντυπωσιασμένος στις κάμερες που σαρώνουν τον χώρο, να τον ενθαρρύνει να συνεχίσει, να προσαρμόσει το επίπεδό του στον ομιλητή, να μη ζητά ομπρέλες και να μην απαιτήσει αποζημίωση. Αυτή είναι μια βολικά ανύπαρκτη Ελλάδα, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο πιο ανεπαρκής στην αίθουσα. Οι Έλληνες δεν ζητούν διορισμούς και παροχές. Οι Έλληνες έχουν Πρόεδρο Προκόπη. Οι Έλληνες, όπως πάντα, θα έχουν το μέλλον που τους αξίζει. Οι Έλληνες χρειάζονται να διαβάσουν Αίσωπο. Ειδικά την ιστορία με το κοράκι και την αλεπού.

Κόραξ κρέας ἁρπάσας ἐπί τινος δένδρου ἐκάθισεν. Ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν καὶ βουλομένη τοῦ κρέατος περιγενέσθαι στᾶσα ἐπῄνει αὐτὸν ὡς εὐμεγέθη τε καὶ καλόν, λέγουσα καὶ ὡς πρέπει αὐτῷ μάλιστα τῶν ὀρνέων βασιλεύειν, καὶ τοῦτο πάντως ἂν ἐγένετο, εἰ φωνὴν ἔχειν. Ὁ δὲ παραστῆσαι αὐτῇ θέλων ὅτι καὶ φωνὴν ἔχει, ἀποβαλὼν τὸ κρέας μεγάλα ἐκεκράγει. Ἐκείνη δὲ προσδραμοῦσα καὶ τὸ κρέας ἁρπάσασα ἔφη· «Ὦ κόραξ, καὶ φρένας εἰ εἶχες, οὐδὲν ἂν ἐδέησας εἰς τὸ πάντων σε βασιλεῦσαι». Πρὸς ἄνδρα ἀνόητον ὁ λόγος εὔκαιρος.

«Το 2021, μόλις σε τρία χρόνια, θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, που οδήγησε στη θεμελίωση του κράτους μας. Θέλω λοιπόν σήμερα εδώ από τη Θεσσαλονίκη να προτείνω στους Έλληνες 6 μεγάλους εθνικούς στόχους για να αναγεννηθεί η πατρίδα μας. Έξι στόχοι που μπορούν να γίνουν σημείο συνάντησης και συμπόρευσης μιας πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας. Μακριά από τις ταμπέλες του παρελθόντος, που δεν λένε τίποτε, ειδικά στους νέους μας, που βλέπουν τις προκλήσεις ενός κόσμου που αλλάζει ραγδαία.

»Στόχος πρώτος: Μια κοινωνία που δίνει ευκαιρίες προόδου και ευημερίας σε όλους. Που κάνει πράξη το χρέος αλληλεγγύης που έχουμε όλοι μας προς τους πιο αδύναμους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος να μειωθούν οι ανισότητες. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε την εισοδηματική καθίζηση της μεσαίας τάξης, τη φορολογική αφαίμαξη, τους μισθούς πείνας για τους νεότερους. Ο ιμάντας της κοινωνικής ανόδου πρέπει να ξαναμπεί σε λειτουργία δίνοντας ευκαιρίες στα παιδιά των σκληρά εργαζόμενων Ελλήνων να ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους. Η διαφορά μας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτό δεν θα συμβεί με αναδιανομή της μιζέριας, αλλά με την παραγωγή νέου πλούτου και αυτό με πάει στον δεύτερο στόχο.

»Μια οικονομία παραγωγική, ψηφιακή, καινοτόμο, που θα προσελκύει επενδύσεις, σε υγιείς βάσεις όμως αυτή τη φορά. Με εθνικό σχέδιο για τον τουρισμό, την πρωτογενή παραγωγή, τη βιομηχανία, την ενέργεια, τη ναυτιλία, τις υπηρεσίες. Με οδικό χάρτη για τις επενδύσεις, τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και τους μικρομεσαίους. Με στροφή της επιχειρηματικότητας στην υγιή δράση, μακριά από τον σάπιο κρατικοδίαιτο καπιταλισμό.

»Στόχος τρίτος: Ένα πολιτικό σύστημα λειτουργικό και ένα κράτος αποτελεσματικό. Αυτό σημαίνει εμβάθυνση της Δημοκρατίας με περισσότερα δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις για τους πολίτες. Φυσικά επέκταση της δυνατότητας ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού. Αλλά και τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση για να αντιμετωπιστούν οι θεσμικές στρεβλώσεις του παρελθόντος. Ενίσχυση της λογοδοσίας του πολιτικού προσωπικού και της διαφάνειας, μια διοίκηση ευέλικτη για τον πολίτη και όχι για τη γραφειοκρατία. Με χρήση της τεχνολογίας και με στελέχη που θα αξιολογούνται και θα επιμορφώνονται συνεχώς.

»Στόχος τέταρτος: Παιδεία που προετοιμάζει το μέλλον παρακολουθώντας την οικονομία. Αυτό σημαίνει: Ενίσχυση της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης και άμεση χρήση της τεχνολογίας παντού. Σημαίνει σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Σύγχρονα προγράμματα και εγκαταστάσεις, σαφές και αξιόπιστο εξεταστικό σύστημα και ενημερωμένους καθηγητές. Αξιολόγηση παντού. Και φοιτητές σε πανεπιστήμια αξιοκρατικά, ανταγωνιστικά, ανοιχτά στον κόσμο. Με ελευθερία πρόσβασης στη γνώση και στις ιδέες, αλλά όχι στην ανομία.

»Στόχος πέμπτος: Μια χώρα που αντιμετωπίζει το κράτος δικαίου και την ασφάλεια ως προϋποθέσεις της Δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει: Αποτελεσματική και ποιοτική Δικαιοσύνη, Αστυνομία που επιτελεί απερίσπαστη την αποστολή της. Πολίτες που χαίρονται τις γειτονιές τους, πανεπιστήμια και κτίρια ελεύθερα από καταλήψεις και γιάφκες της βίας. Όχι με τρομοκράτες και παράνομους που βγαίνουν κάθε τόσο από τις φυλακές.

»Στόχος έκτος: Μια χώρα που δεν θα ανήκει απλώς στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ. Αλλά θα μετέχει στη διαμόρφωσή τους συνδυάζοντας εθνικές προτεραιότητες, κοινοτικές ευθύνες και συμμαχικές αναγκαιότητες. Αυτό σημαίνει πως επανακτούμε την ισότιμη σχέση μας με τους εταίρους μας. Πως έχουμε άποψη και σχέδιο δράσης για κάθε εξέλιξη σε έναν κόσμο που αλλάζει. Και που αξιοποιούμε τη δύναμη του ελληνισμού παντού στον κόσμο».

Κι εσύ, Αδάμ, με ιδρώτα και με αίμα θα σκάβεις τα χωράφια

Πού είναι οι μεγάλοι εθνικοί στόχοι; Μα φυσικά στα αυτονόητα που χρειάζεται κάθε αστικό κράτος για να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Χρειάζεται πολύ σκληρό παζάρι όποιος έγραψε την ομιλία. Να μάθει πως βγαίνει το χρήμα με κόπο. Πού πας, ρε Κυριάκο, με τα τετριμμένα; Αν συζητούσες δέκα λεπτά με τις κυρίες του ΣΕΒ σε κάποιο διάλειμμα κάποιας συνάντησης, θα είχες τώρα μια ομιλία διαμάντι. Εσύ έκανες τα αυτονόητα εθνικούς στόχους και προσπαθείς να μας μπουκώσεις με τα τεκμήρια του νεοφώτιστου. Πού διαβάζεις σε όλα αυτά να βρίσκεται πολιτικός με ραχοκοκαλιά; Πού πας, ρε Μητσοτάκη;

Μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας

Κι ύστερα αρχίζει το ρεσιτάλ των φιλελεύθερων παροχών. Για να προλάβουμε τον κόσμο που τρέχει. Με πινελιές αυστηρότητας. Με υποσχέσεις ανάπτυξης. Με χλιαρή κριτική στους Θεσμούς και στην Ευρώπη. Με τον αέρα της συνταγής της επιτυχίας. Υψηλός ρυθμός ανάπτυξης, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, απελευθέρωση παγιδευμένης ανάπτυξης, επενδύσεις, αύξηση του αφορολόγητου, μείωση συντελεστών, μείωση εισφορών, μείωση ΦΠΑ, κατάργηση φόρων, φορολογικές εκπτώσεις και διευκολύνσεις, μαγειρέματα του ΕΝΦΙΑ, βελτίωση της επιχειρηματικής ηθικής, δημοσιονομική σταθερότητα, κατάργηση των capital controls, ατομικοί λογαριασμοί και επικουρική σύνταξη, εξυγίανση του ασφαλιστικού, επενδύσεις σε Θεσσαλονίκη και Βόρεια Ελλάδα, αναβάθμιση των υποδομών, ενίσχυση πρωτογενούς τομέα και μεταποίησης, εισαγωγές φοιτητών και ασθενών για την ιδιωτική υγεία και παιδεία, όλα με fast track, όλα με τη σέσουλα.

Με φουστανέλες δανεικές και δάκρυ πληρωμένο δυο αβγά

Φυσικά η σταθερή θέση για τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια δεν μπορούσε να απουσιάζει. Ούτε η ανασυγκρότηση του κράτους προς όφελος των πολιτών και των δημόσιων λειτουργών και υπαλλήλων. Όλα με συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και όλα στην ψηφιακή τους εκδοχή. Παιδεία, συγκοινωνίες, κτηματολόγια, μείωση γραφειοκρατίας, πάταξη της ευνοιοκρατίας χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς απολύσεις και στριμώγματα. Με την υποστήριξη της τοπικής αυτοδιοίκησης, που θα αναλάβει τη μονιμοποίηση και την ισχυροποίηση του ΕΝΦΙΑ, αν θέλει να πάρει χρήμα. Μετά θα βρούμε δουλειά και στους μακροχρόνια άνεργους –θέλουν, δεν θέλουν– μέσα από επανακατάρτιση και επικαιροποίηση δεξιοτήτων. Απελευθέρωση από τη φτώχεια με προστασία των εργαζομένων, κατάργηση υποκατώτατου μισθού, ευνοϊκή διευθέτηση οφειλών φόρου και κουπόνια βρεφονηπιακών σταθμών. Απελευθέρωση από τον φόβο με πάταξη οικονομικού εγκλήματος, ευχές στην Αστυνομία και βαθύτερες φυλακές.

Κι όμως οι συναναστροφές μού βγάλανε το μάτι

Μετά, στην ώρα της παιδείας, το χάνει, με μια συρραφή από παράπονα και ευφυολογήματα, μαζεμένα και γραμμένα στο γόνατο, σύμφωνα με τα οποία θα μπορείς να γίνεις προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών από τα δέκα σου, να αναπτύξεις δεξιότητες χωρίς την τυραννία του κουδουνιού και της παπαγαλίας και να έχεις ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά των πλούσιων αν είσαι ένας από τους ελάχιστους τυχερούς ή δικτυωμένους. Σε έναν ιδανικό κόσμο, όπου, αν παίρνεις βαθμό τρία στις εξετάσεις, οι φόροι που πλήρωσε η οικογένειά σου μέχρι τότε παραγράφονται και εσύ καταδικάζεσαι να μείνεις για πάντα στούρνος. Σε ώριμες κοινωνίες, όπου θα εφαρμόζονται οι αντικαπνιστικοί νόμοι και θα μαζεύονται τα πλαστικά από τις παραλίες. Με μέριμνα της κοινωνίας των πολιτών.

Κι η κάθε μου η έννοια σ’ απόχη μεταξένια

Ακολουθεί ανακεφαλαίωση του πόνου μας και φλερτ με την ελπίδα. Και λίγη ζήλια και ξεσυνερισιά με όσους βγήκαν από την κρίση ή ήταν φτωχοί και πρόκοψαν. Και λίγα σάλια για τους ψηφιακούς κολοσσούς που συμμετείχαν στην 83η ΔΕΘ.  Και για το κλείσιμο:

«Σας μίλησα σήμερα για το όραμά μου για μια Ελλάδα ασφαλή, εξωστρεφή, ευημερούσα. Ξέρω όμως ότι στο μυαλό πολλών συμπολιτών μας υπάρχει ριζωμένη, έμφυτη καχυποψία. Η βαθιά πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι το έχει τελικά η  μοίρα μας να είμαστε καταδικασμένοι σε μια πορεία που δεν μας αξίζει. Πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπων να παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Πιστεύω στη δύναμη των λαών να διαμορφώνουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Για μένα δεν υπάρχει γαλάζια, πράσινη και κόκκινη Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι το κοινό μας σπίτι. Εκεί που ενώνεται το μπλε του ουρανού και της θάλασσας ατενίζουμε όλοι μαζί τον κοινό μας ορίζοντα. Η Πατρίδα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Η Πατρίδα είμαστε όλοι εμείς. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες εδώ και άλλοι τόσοι σε κάθε γωνιά του κόσμου. Και το να σηκωθεί όρθια η Πατρίδα μας είναι μια υπόθεση που μας αφορά όλους. Και θέλει από όλους μας να κάνουμε την υπέρβαση. Γίνεται. Μπορούμε.

»Απευθύνομαι σήμερα όχι μόνο προς τους πολίτες που ψήφισαν την παράταξή μας, αλλά σε όλους. Και ανάμεσά τους στον απογοητευμένο κόσμο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Θέλω να τους στείλω ένα απλό και καθαρό μήνυμα. Υπάρχουν κάποιες ιστορικές συγκυρίες κατά τις οποίες οι διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις, που αναμφισβήτητα υπάρχουν, αίρονται ενώπιον ενός μεγαλύτερου και σημαντικότερου διακυβεύματος. Διαφορές υπήρχαν και το 1974, αλλά υποχώρησαν προκειμένου να εδραιωθεί η Δημοκρατία. Ένα αντίστοιχο αίτημα εθνικής αναγέννησης υπάρχει και σήμερα, ύστερα από 10 χρόνια κρίσης, μία πτώχευση, τέσσερα μνημόνια και τέσσερα χρόνια λαϊκισμού και ψέματος.

»Η κατάσταση λοιπόν που έχει διαμορφωθεί σήμερα δεν ζητά “αριστερές” ή “δεξιές” λύσεις. Ζητά λύσεις που θα φέρουν αποτέλεσμα. Δεν καλεί σε αντιπαραθέσεις για το παρελθόν, αλλά σε συμπόρευση για το μέλλον. Δεν απαιτεί λόγια και υποσχέσεις, αλλά πράξεις. Και δεν έχει ανάγκη από διχασμούς και από συνθήματα όπως το “ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”. Η Πατρίδα μας έχει ανάγκη σήμερα από ενότητα, μέτρο, ρεαλισμό και κυρίως αποφασιστικότητα.

»Η Νέα Δημοκρατία, της οποίας έχω τη μεγάλη τιμή να ηγούμαι, είναι ένα ανοιχτό κόμμα. Ανοιχτό στο μέλλον. Ανοιχτό σε όλες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Ανοιχτό σε ιδέες. Ανοιχτό σε όλους αυτούς που θέλουν και πρέπει να βάλουν πλάτη για να τελειώνουμε οριστικά με την κρίση. Διότι η Νέα Δημοκρατία άλλαξε. Διευρύνθηκε. Έγινε πιο συμμετοχική. Με ενεργά μέλη που συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση των πολιτικών μας. Με νέα στελέχη που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και ήρθαν κοντά μας. Που μας έδωσαν οξυγόνο.

»Η συγκυρία είναι κρίσιμη. Και απαιτεί να δώσουν όλοι το “παρών” – το “παρών” στην κάλπη. Ξέρω ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν πικραθεί από την πολιτική και αποστρέφονται τη συμμετοχή στα κοινά. Όμως η αποχή δεν είναι λύση. Είναι ο μόνος τρόπος να μην αλλάξουν τα πράγματα. Αντίθετα, η συμμετοχή είναι δύναμη. Δίνει οξυγόνο στη Δημοκρατία μας. Ελάτε να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική. Και μην ξεχνάτε –απευθύνομαι ιδιαίτερα στους νέους– ότι η ιστορία γράφεται πάντα από αυτούς που συμμετέχουν και όχι από αυτούς που απέχουν.

»Κάτω από τα αποκαΐδια της καμένης Ελλάδας, της αυταπάτης και του ψέματος φυτρώνει σιωπηλά ο σπόρος της δημιουργίας. Αν κοιτάξουμε καλά, θα τον δούμε παντού γύρω μας. Στις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που σε πείσμα των καιρών παράγουν, δημιουργούν, διακρίνονται, ελπίζουν. Και αλλάζουν αυτή τη χώρα. Από κάτω προς τα επάνω. Εθνική αποστολή μας είναι να γίνουμε ο καταλύτης αυτής της μεγάλης αλλαγής. Να απελευθερώσουμε το ταλέντο, τη δημιουργικότητα, την εργατικότητα, το φιλότιμο, τη διάθεση για προκοπή, την αλληλεγγύη.

»Οι παλαιές ιδεολογικές διαφορές υπάρχουν ακόμα, αλλά έχουν ξεθωριάσει. Οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές είναι σήμερα ανάμεσα στη δημαγωγία και στο αποτέλεσμα. Είναι ανάμεσα στο σύνθημα και στην πράξη. Είναι ανάμεσα στις αποσπασματικές παροχές και στο συγκροτημένο σχέδιο. Είναι ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια. Είναι ανάμεσα στο χθες και στο αύριο. Γι’ αυτό και εμείς ζητάμε να ενώσουμε δυνάμεις από όλο το πολιτικό φάσμα σε ένα κοινό όραμα. Η χώρα χρειάζεται μια νέα εθνική συστράτευση, που θα μας κάνει ξανά όλους υπερήφανους που είμαστε Έλληνες. Μπορούμε να πάμε επιτέλους την Ελλάδα μπροστά.

»Κλείνω με την εξής επισήμανση: Πριν από πολλές δεκαετίες, το 1954, ο Κώστας Αξελός στο εναγώνιο πόνημά του με τίτλο “Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας” έγραφε για την τότε κατεστραμμένη Ελλάδα της δεκαετίας του ’50: “Είναι μια χώρα εξαίσιας ωραιότητας (...) που συνθέτει ένα σύνολο με ανήκουστες δυνατότητες, που δεν περιμένουν παρά την εκπλήρωσή τους”. Αυτές τις “ανήκουστες δυνατότητες” καλούμαστε να εκπληρώσουμε. Και αυτό θα το κάνουμε. Μπορούμε. Η Νέα Δημοκρατία θα είναι μια κυβέρνηση όλων των Ελλήνων. Με κυβερνήτες τους πιο άξιους των Ελλήνων. Έτσι μόνο θα πάμε μπροστά. Μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε να πάμε επιτέλους την Ελλάδα μπροστά. Σας ευχαριστώ».

Σαν ξοφλημένος αγωνιστής που φοβάται το παιχνίδι

Δοκίμασα να παρακολουθήσω και τη συνέντευξη Tύπου την επόμενη μέρα. Μια από τα ίδια. Μια μικρή βελτίωση στο ύφος και στον αυταρχισμό. Θα έπεσαν μάλλον οι σχετικές παρατηρήσεις. Καμιά αλλαγή στο περιεχόμενο. Μόνο περισσότερος Κυριάκος και λιγότερο κόμμα. Περισσότερο «εγώ» και λιγότερο «εμείς». Κάποιος ήταν πολύ ευχαριστημένος από τον αντίκτυπο. Ο τόπος μας δεν ξέμεινε ποτέ από κόλακες και κλακαδόρους.

Πιστεύω ότι ο Κυριάκος είναι καλό παιδί. Χρυσή καρδιά, αλλά παγιδευμένος. Θυμάμαι μια όμορφη και συμπαθητική ανάρτησή του από τα ελληνοτουρκικά σύνορα κάποτε που η γυναίκα του ξέχασε τα χαρτιά του στην Αθήνα κι αυτός έπαιζε με τη στιγμή. Το ξέρει ότι η ανθρώπινη πλευρά του είναι δυνατή, αλλά μάλλον φοβάται να τη χρησιμοποιήσει (https://www.instagram.com/p/BiwmtsiDdq1/?utm_source=ig_embed).

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια

Θα μπορούσε να είναι φίλος μας, αλλά μάλλον απέχει πολύ από το να γίνει κυβερνήτης. Πέρα από τα όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα, που μπορεί και να τα εννοεί, πέρα από την προχειρότητα και την αφέλεια του τρυφεροπόδαρου, που μπορεί και να τις ξεπεράσει, καθορίζεται και από μια βαθιά άγνοια για την ειλικρίνεια και την αποτελεσματικότητα των εν δυνάμει συνεργατών του και για το οικοσύστημα της παράταξής του. Ίσως ενισχύεται και από την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Είναι, βλέπεις, και εγωιστάκος, που αναζητά την αναγνώριση.

Με αυτή την προοπτική και με την εμπειρία μας από την παρούσα και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μάλλον χρειαζόμαστε κάποιον να μας σώσει από τους επίδοξους αγαθούς και πονηρούς σωτήρες.

Δημήτρης Φυντάνης

Share this post