Και αν λέω τώρα, αν δεν μέναμε έκπληκτοι, σε ό,τι συνέβαινε γύρω μας ως τηλε-θεατές, απλά να το σχολιάζουμε κάθιδροι ή ειρωνικοί, μέσα σε παρέες, κατανάλωση Σαββατοκύριακου, από τον καναπέ μας, που από τριθέσιος έγινε καρέκλα, είτε σε εξόδους fast food ή σε μουσικές πίστες που λειτουργούν μια φορά την εβδομάδα, πετώντας λουλούδια, που τα φέρνουμε από το σπίτι μας μαζί με τους ξηρούς καρπούς.
Αν δεν μέναμε δηλαδή στήλη άλατος, αν δεν «αγαλματοποιούμεθα» μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν παγκοσμίως και εγχωρίως και αν δεν κλαίγαμε τη μοίρα μας για τις κακές μας επιλογές και όσα δεν καταφέραμε στις σχέσεις μας με πρόσωπα και καταστάσεις, στην εργασία, στην αγορά, στην εκπαίδευση, στην επιχειρηματικότητα.
Αν, υποθετικά πάντα μιλώντας -μην ταράζεστε- δεν ακινητοποιούμαστε από τις κακές προθέσεις των άλλων που είναι και δικές μας και σταματούσαμε να κοιτάζουμε μονοδιάστατα τα τεκταινόμενα, λέγοντας καθαρά ή υπονοώντας «δεν με αφορά που δεν μπορώ να βρω δουλειά», «δεν με αφορά που δεν μπορώ να σπουδάσω», «δεν με αφορά που αρκούμαι στο λίγο εν μέσω εποχής παρακμιακής, που όλοι τη λένε κρίση», «δεν με αφορά στο ότι ετοιμάζω βαλίτσες για το εξωτερικό, ενώ δεν έχω καμιά όρεξη να πάω», «δεν με αφορά που μια ολόκληρη γενιά, ίσως και δύο, υπολείπονται σε όνειρα και μέλλον», «δεν με αφορά το ότι η χώρα είναι υπό διάλυση θεσμικά και εξωθεσμικά, συνολικά και προσωπικά, οπότε καλά κάνω και την κάνω, γιατί τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;»
Αν λοιπόν γίνουμε ΑΝ-άλατοι, αν τολμήσουμε το άνοστο, αν προτιμάμε να μαγειρέψουμε, έστω και χωρίς το αλάτι της γης και ό,τι βγει, αν αποφασίσουμε να ψάξουμε να μάθουμε τι πήγε τόσο στραβά στη Μάχη του Γλυκού Πηγαδιού, στη σημερινή περιοχή της Νέας Σμύρνης, στη Μάχη του Ανάλατου το 1827, αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε πριν το οξύ ενωθεί με τη βάση για να φτιάξει άλας, τότε θα ήμασταν ένα βήμα πριν για να δούμε τι συμβαίνει, τι συνέβη, πριν παραβούμε τις εντολές και παγώσουμε.
Αν γυρίσει αυτή τη φορά η Γυναίκα του Λωτ και αντέξει να δει τα Σόδομα να καίγονται και δεν μείνει απλά τιμωρημένη, εμβρόντητη, ακίνητη, έκπληκτη. Αν λοιπόν κάνει κάτι για τη ζωή της, για τις αξίες της, για το φευγιό της, για τον γυρισμό της…
Μην ξεχνάμε ότι η Γυναίκα του Λωτ δεν έχει δικό της όνομα. Δεν έχει ταυτότητα. Είναι απλά η Γυναίκα του Λωτ. Δεν έχει παρά μια ανυπακοή να την «αγαλματοποιεί» ανά τους αιώνες.
Για όσα λοιπόν μας αφορούν και κατασκευάζουν την ταυτότητά μας στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην επιχειρηματικότητα, στην καθημερινότητα, δίχως αλάτι και δίχως ακινησία.
Καλή μας εβδομάδα. Κάθε εβδομάδα.
Μαρία Γεωργαλά
Επικοινωνιολόγος - Σύμβουλος Σταδιοδρομίας
Mentor Επιχειρηματικότητας - GCDF
Share this post
