Στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι, σ’ έναν τοίχο γράφει: «Κατερίνα, εμείς θα σε αγαπάμε κι ας μην περάσεις πουθενά». Για όσες και όσους δεν έγραψαν καλά, δεν κατανόησαν τα θέματα, είχαν διαβάσει πολύ αλλά μπλόκαραν την τελευταία στιγμή, ξέχασαν την αποστήθιση, δεν κατάλαβαν τη σύνταξη, έκαναν λάθος στο θεώρημα που είχαν λύσει δεκάδες φορές, ή απλά δεν είχαν ιδέα τι να γράψουν γιατί άλλα κατέκλυζαν το μυαλό τους.
Έρωτες, φιλίες, εφηβική ανεμελιά και άγνοια, έλλειψη κινήτρου και αυτοπεποίθησης, απώλειες, συγκρούσεις μέσα κι έξω από την οικογένεια, μπούλινγκ στο σχολείο, στο σπίτι ή στις παρέες, χωρισμοί, απορρίψεις, ουσίες, εξάρτηση από το διαδίκτυο. Πολλές οι αιτίες για να μην καταφέρεις να περάσεις σε μια πανεπιστημιακή σχολή, πόσο μάλλον στην πρώτη σου προτίμηση, αν φυσικά έχεις την παραμικρή ιδέα πραγματικά τι προτιμάς.
Και έρχεται η «Αποκάλυψη Τώρα». Αναρτημένες οι βαθμολογίες στα λύκεια της χώρας και εσύ θέλεις απλά να τις εξαφανίσεις, για να μη χρειαστεί να εξηγήσεις και πολλές φορές, να μη χρειαστεί να πάρεις όλη την ευθύνη πάνω σου. Γιατί η ώρα της ανάρτησης των βαθμών είναι μια στιγμή μαγική, που ξαφνικά όλοι οι συντελεστές της «παράστασης», αν δεν τα έχεις πάει καλά, αποτραβιούνται στο βάθος της σκηνής και όλα τα φώτα των προβολέων πέφτουν μόνο πάνω σου. Έχεις όλη την ευθύνη δική σου για την αποτυχία σου, για όσα θα στερήσεις από την οικογένειά σου, τον κοινωνικό σου περίγυρο, τους δασκάλους σου, όλους όσοι τόσα χρόνια επένδυαν σε σένα χρήματα, χρόνο, ελπίδες και προσδοκίες. Για να έχεις ένα καλύτερο μέλλον, για να γίνεις επιστήμονας, για να πάρεις τη γονεϊκή επιχείρηση, αν φυσικά υπάρχει ακόμη, για να μη γίνεις ένα «χαμένο κορμί». Αν όμως τα έχεις καταφέρει, όλοι στριμώχνονται μπροστά στους προβολείς να διεκδικήσουν μερίδιο της επιτυχίας σου, να πουν πόσο πολύ σε βοήθησαν, να πάρουν το μερτικό τους από την επιτυχία σου. Και αυτό θα γίνεται για μια ζωή.
Κλάματα, θυμός και φόβος. Το σκηνικό της αποτυχίας, που ελάχιστοι σου απαλύνουν με ένα ειλικρινές «δεν πειράζει», «προσπάθησε ξανά, αν αντέχεις», «δεν τέλειωσε και η ζωή σου, παιδί μου, με μια αποτυχία».
Ξέρεις, η ζωή είναι γεμάτη προσπάθειες. Άλλες έχουν αίσιο τέλος και άλλες όχι. Αυτό που κάνει σημαντικό τον αγώνα δεν είναι απαραίτητα ή έκβασή του, αλλά το ότι κάποιος κατάφερε να ορθώσει το ανάστημά του σε αντιξοότητες, κατάφερε να αναδείξει κάθε φορά τις όποιες δυνάμεις και ικανότητές του, να μάθει από τα λάθη του και να συνεχίσει. Για τον εαυτό του πρώτιστα και έπειτα για τον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός. Κάθε εμπειρία, ευχάριστη ή επώδυνη, είναι για τον καθένα μας ένα κατόρθωμα. Κάπου θα μας οδηγήσει.
Κανένας δεν μπορεί να σου πει τίποτα για το μέλλον σου, να κρίνει τις επιλογές σου, παρά μόνο ο εαυτός σου. Και αυτός, τι κρίμα, εκ των υστέρων. Στενοχωρήσου λοιπόν αν θες, θύμωσε αν θες, κλάψε αν θες. Μόνο μην το βάζεις κάτω. Ίσως το καλύτερο όνειρό σου, για το οποίο θα κάνεις τα πάντα για να το πραγματοποιήσεις, απλά δεν το έχεις ονειρευτεί ακόμα. Το κυριότερο είναι να συνεχίσεις στα 18 σου να ονειρεύεσαι.
Μαρία Γεωργαλά,
MSc Επικοινωνιολόγος,
σύμβουλος σταδιοδρομίας-GCDF,
mentor επιχειρηματικότητας,
www.career-design.gr
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Share this post
