Θέλω απλά να μπορώ να δουλέψω. Επειδή αλλάζουν όλα, παιδί μου. Ποιος θα πάρει έναν εργάτη στην ηλικία μου, που του έμειναν μόνο δυο χρόνια για τη σύνταξη; Όχι, δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Ναι! Είμαι ή μάλλον ήμουν παντρεμένος. Καλή γυναίκα, έκανε ό,τι μπορούσε κι εγώ έκανα ό,τι ήξερα, όχι ό,τι μπορούσα. Δεν είναι πια μαζί μου. Πήγε στο χωριό της. Ένα ωραίο χωριό, λίγα σπίτια, ήσυχο. Δεν μπορώ να πάω εκεί.

Ξέρεις, δεν έχω φερθεί πάντα με τον καλύτερο τρόπο στους ανθρώπους. Ειδικά σε όσους με αγαπούσαν και τολμούσα να τα βάλω μαζί τους. Το να φέρεσαι καλά στους άλλους το μαθαίνεις στην οικογένειά σου. Εμένα με έμαθαν να πολεμάω και να θυμώνω που δεν κερδίζω ποτέ καμία μάχη. Κουράστηκε κι αυτή από τον θυμό μου. Στ’ αδέλφια της μένει, βοηθάει σ’ ένα μικρό καφενείο. Εγώ δεν χωράω εκεί.

Έχω έναν γιο. Μηχανικός αυτοκινήτων, καλός μάστορας κι αυτός. Δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω. Τώρα είναι στο Λονδίνο. Σ’ ένα ινδικό εστιατόριο. Γενικών καθηκόντων, που λένε. Καλοί άνθρωποι οι Ινδοί, μόνο που δεν αντέχει τα καυτερά. Από μικρός, γέμιζε η γλώσσα του κάτι καντήλες να. Τι να σου κάνει όμως; Μπροστά στην ανάγκη πάνε κι οι καντήλες, πάνε κι όλα. Δεν έχει σούξου μούξου μανταλάκια. Τρία χρόνια λείπει. Όχι, δεν τον έχω δει. Τρία χρόνια σού λέω.

Ναι, στον ξενώνα αστέγων μένω. Εκεί που με είδες προχτές και μου ζήτησες τη συνέντευξη. Να δεις πώς ζήλεψαν οι άλλοι μόλις τους το είπα! Άστεγος ξάστεγος, τι σημασία έχει; Για να βγαίνεις στην τηλεόραση πάει να πει ότι είσαι σπουδαίος, έλεγε η μάνα μου. Όπως σου είπα, κάθε πρωί ξεκινάω, πάω σε όλους τους παλιούς γνωστούς για κάνα μεροκάματο, όχι ολόκληρο, για τα τσιγάρα τουλάχιστον. Τον καφέ μού τον κερνάνε και το φαΐ στο συσσίτιο. Φυσικά και δεν ήταν πάντα έτσι. Πώς θα μπορούσε να ’ναι πάντα έτσι; Μάστορας είμαι, μπογιατζής. Είχα και βοηθό.

Η κρίση; Ναι, η κρίση. Όχι όμως μόνο αυτή. Είναι που νομίζουμε οι άνθρωποι ότι ποτέ δεν θα συμβεί σε μας. Πάντως, είχαμε και καλές μέρες. Όχι, δεν ξέρω ποιος έφταιξε πιο πολύ. Δυο χρόνια ακόμα για τα ένσημα. Να έχω μια ασφάλιση, να μη φοβάμαι ότι θα πάω σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Απλά να δουλέψω θέλω, αγόρι μου. Είμαι μάστορας σού λέω. Να δω ξανά τον γιο μου, να πάω στο χωριό, να προλάβω να ζητήσω μια συγγνώμη στη γυναίκα.

Λίγα πράγματα έχει ανάγκη τελικά ο άνθρωπος, μόνο που δεν το ξέρει. Να μπορώ να αγοράζω μόνος μου τα τσιγάρα μου και να κερνάω κι εγώ έναν καφέ τον φίλο μου. Αυτά, αγόρι μου. Τι περίμενες να σου πω; Ένας απλός άνθρωπος είμαι, μια απλή ιστορία έχω.

Μαρία Γεωργαλά,
ΜSc επικοινωνιολόγος,
σύμβουλος σταδιοδρομίας-GCDF,
mentor επιχειρηματικότητας,
www.career-design.gr
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Share this post