Οι άνθρωποι που τρέχουν.

Αυτές τις «άγιες» μέρες της δικής σου ξεκούρασης, οι άνθρωποι που δουλεύουν και δεν ξεκουράζονται. Που περιμένουν εσένα να ξεκινήσεις την ξεκούραση και τη διασκέδασή σου για να έχουν εκείνοι την ευκαιρία να δουλέψουν.

Είτε σε οικογενειακές επιχειρήσεις, όπου συνωστίζονται και επιστρατεύονται, θείες, θείοι, ξαδέλφια και μικρότερα αδέλφια για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν, όσο γίνεται, περισσότερη πελατεία. Φοιτητές που «οφείλουν» να δουλέψουν τις ημέρες αργίας στο μαγαζί για να έχει το μαγαζί να πληρώνει έπειτα τα έξοδα στη φοιτητούπολη. Είτε ως περιστασιακό προσωπικό για να μπορέσει να αντεπεξέλθει η μεγαλύτερη επιχείρηση στον φόρτο των ημερών.

Οι άνθρωποι που τρέχουν. Κάθιδροι, πάνω, κάτω ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, θρησκείας και εθνικότητας. Άνθρωποι που βιάζονται να σε εξυπηρετήσουν.

Που σε κοιτούν με απελπισία, όταν τους κάνεις την παρατήρηση ότι αργούν να σου φέρουν τον τρίτο φρέντο στις πέντε ώρες που κάθεσαι στην καφετέρια, ενώ εκείνοι προσπαθούν ταυτόχρονα να πάρουν παραγγελία και να σερβίρουν.

Είναι αυτοί που τρέχουν να σου καθαρίσουν τα τζάμια, να σου βάλουν βενζίνη και αέρα στα λάστιχα του υπερφορτωμένου με σούβλες και ποδήλατα αυτοκινήτου σου. Που στον σιδηροδρομικό σταθμό ή στο λιμάνι είναι εκεί από τα χαράματα για το παραδοσιακό κουλούρι σου, το νεράκι ή τα χαρτομάντιλα σου.

Είναι οι ίδιοι που, όταν δεν είναι μέρες γιορτής, καταφέρνουν να χωρέσουν σε ένα τρίκυκλο ολόκληρη τη μετακόμισή σου. Που αδειάζουν την αποθήκη σου και το παρελθόν σου από όσα δεν μπορείς να υποφέρεις και χρειάζεσαι κάποιο να τα πάρει για να αγοράσεις καινούρια. Που καθαρίζουν το σπίτι σου και προσέχουν τους ηλικιωμένους σου, όταν εσύ ξεκουράζεσαι.

Που στα διόδια σου θυμίζουν να μην τρέχεις. Αυτοί που άμα τρέχεις και χτυπήσεις σε περιθάλπουν, δίχως να πληρώνονται υπερωρίες, κάνοντας διπλοβάρδιες και ξεπερνώντας το ανθρώπινο δυνατό.

Οι εργαζόμενοι με «άσπρο» νόμιμο αντίτιμο και οι άλλοι, οι εργαζόμενοι με μαύρο αντίτιμο.

Αλλά και οι «φτωχοδιάβολοι», αυτοί που σου κουνούν τη λαμπάδα κάτω από τη μύτη σου μην τυχόν και δεν τους δεις. Αυτοί που μαζί με τα κάρβουνα για το ιερό σούβλισμα, σε μαλώνουν, που δεν έχεις πάρει καστανόχωμα για τις γλάστρες σου.

Οι άνθρωποι που τρέχουν. Τόσοι και τόσοι, αμέτρητοι. Δεν τους παρατηρείς ποτέ στις διακοπές και στις αργίες σου. Δεν υπάρχουν, όταν εσύ χαλαρώνεις. Είναι αυτονόητοι και δεδομένοι. Δεν αναρωτιέσαι ποτέ,γιατί είναι σε αυτή τη δουλειά και όχι σε κάποια άλλη.

Αυτοί όμως αναρωτιούνται, αν θα έχουν δουλειά την επόμενη μέρα, που θα γυρίσεις εσύ στη δική σου δουλειά.

Είναι οι εργαζόμενοι, ανεκτικοί στο λίγο από ανάγκη για τη δική τους επιβίωση, που δεν έχουν αργία και θρησκευτική γιορτή.

Μαρία Γεωργαλά,
MSc Επικοινωνιολόγος, σύμβουλος σταδιοδρομίας-GCDF,
mentor επιχειρηματικότητας,
www.career-design.gr
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Share this post